[TOPLIEFDE - ALLES VOOR JOU] Het is zeven uur ’s avonds. Laat om nu aan de afdaling te beginnen. Maar veel keus hebben we niet. Kamperen op de top van een achtduizender zou een alleraardigst record opleveren, ik ben alleen bang dat ik het niet zou kunnen navertellen.’s Nachts waait het op zo’n berg altijd harder. En reken gerust op temperaturen van 50 graden Celsius onder nul. De donkerte deert niet. We kennen de weg en we hebben koplampen op onze helm. Het gevaarlijkste stuk is bovendien voorzien van vaste touwen, die hebben we de afgelopen dagen niet voor niets aangelegd. Waar het om draait: wakker en scherp blijven, geen misstappen maken. Met iedere meter die je afdaalt neemt de beschikbare zuurstof bovendien toe, een lekkere beloning. Ik daal in hetzelfde tempo als Rick en Jumic. Beheerst, voetje voor voetje. Het is steil genoeg om na een fout zomaar de diepte in te schieten. Wiebe volgt al snel, hij is in gezelschap van Jeff, een Amerikaan uit de internationale expeditie. Hij is een van de weinige leden van zijn team die de top heeft gehaald, ik zag hem er net nog in zijn lichtblauwe pak rondscharrelen. Ik ken hem redelijk goed. Ik heb vijf keer met hem op de Mont Blanc gestaan tijdens expedities waarin we met het bedrijfsleven op pad waren. Al onze teamleden dalen in hun eigen tempo, maar we raken niet uit elkaars zichtveld. Ook niet als de schemering toeneemt en we de koplampen moeten aanknippen. De witte wereld wordt goud, rood, paars, blauw en dan snel steeds zwarter. Het zou me nu toch wel goed uitkomen als ik de vertrouwde vaste touwen alvast voelde. Het terrein binnen de lichtbundel herken ik amper nog. Ik concentreer me op de andere lampjes die ik in de verte voor me zie, de klimmers die al eerder van de top kwamen. Waar zijn die kuttouwen nou? Het is bijna op de tast zoeken in het donker. Het gelukzalige gevoel van de top is heel ver weg. Ik ben doodmoe en af en toe ga ik zitten om uit te rusten. Wiebe en Jeff passeren me, ik ben de laatste op de berg. En ik zit volledig kapot. In een kom uit de wind doe ik mijn ogen even dicht. Mijn ademhaling wordt rustiger. Ik probeer zo logisch en helder mogelijk na te denken. Waar ben ik en waar is het begin van de vaste touwen? Eerlijk antwoord: geen idee. Een hap zuurstof zou me goed doen.
Posted on: Fri, 18 Oct 2013 07:38:05 +0000
Recently Viewed Topics
© 2015