-XO Geen 25 likes mar toch krijgen jullie het derde en laatste deel ;) Comment voor een nieuw verhaal je wil je nog verzetten.. dat maakt je broer alleen nog kwader. hij geeft je een hele harde stomp in je buik.. je snakt naar adem.. je wil gillen.. maar het helpt toch niet... je blijft in gebukt staan.. je broer gilt: "vuile **** dat je bent". Je moeder kijkt toe.. Je probeert op te kijken en het enige wat je ziet is haar glimlach.. ze geniet van je pijn.. je ondragelijke pijn waar je al zo lang mee leeft..dag in dag uit.. is dit wat je thuis aantreft.. is het je vader niet die je in elkaar slaat is het een van je broers wel.. je vraagt je af wanneer het op zal houden.. je broer gilt nogmaals: "vuile ****" en schopt je letterlijk naar boven... je blijft even stil zitten bij de bovenste trap.. je hoopt, smeekt alles en iedereen om er een einde te maken.. je wil niet meer ademhalen.. je hoopt dat je lichaam het nu begeeft.. waarom nu niet.. waarom kan je hart niet gewoon stoppen.. wat heeft het leven voor zin... jeprobeert op te staan.. je hebt zo veel pijn.. stap voor stap loop je richting je kamer.. je doet voorzichtig je kamerdeur open.. je staat even stil voor de deur opening en vraagt jezelf af.. Wanneer het opzal houden.. je kamer is helemaal over hoop gehaald.. alles maar dan ook alles lag overhoop.. waarom doen ze je dit aan? wat had jij ze ooit misdaan? Je loopt naar je bureau je kijkt tussen je engels boek.. je haalt diep adem en slaat je boek open.. gelukkig je brief zit er nog in... je bedenkt je of dit is wat je wil Of dit is waar je van droomde?? Je hebt er wel eens vaker over nagedacht maar het nooit gedurfd... je liet je rustig op je bed neervallen met de brief in je handen.. je had overal pijn.. je hart was gebroken. Je voelde niks meer.. je gezicht was rood en blauw.. er kwam bloed uit je neus.. maar dat was niet meer dan normaal.. het viel nog wel mee... je voelde niks meer.. bijna niks meer.. je voelde pijn.. pijn deel van je leven was geworden.. je leefde al maanden met je pijn samen.. maar nu deze dag.. nam je pijn de overhand.. het was anders dan al de andere dagen.. je probeerde op te staan.. en je liep.. voorzichtig naar je nachtkasje...je haalde wat tijdschriften weg en daaronder lag een potje.. je haalde het te voor schijn.. zonder er over naar te denken.. draaide je het potje open..er kwam een stoflucht vanaf.. je had het potje de vorige keer zo goed dicht gedraaid.. maar nu was het potje open.. zonder verder na te denken.. sloeg je het potje achter over.. en begon te kauwen... je voelde niks..helemaal niks.... Alleen die verschrikkelijke pijn... die jouw eigen was geworden...daar stond je.. in afwachting wat je lichaam zou doen... je ogen waren gesloten je wilde niet meer kijken.. nooit meer kijken..Je ledenmaten werden zwaarder.. je voelde je licht in je hoofd worden..je hart ging te keer.. je begon te zweten als een gek.. het maakte je niet uit.. voor je in het potje kon kijken.. zakte je in elk...... Daar lag je... levenloos op de grond... niemand die zich om je bekommerde.... Niemand die van je hield... Je brief lag op bed De brief 14 februari 2007 Voor de achter gebleven mensen, Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik weet niet waar het fout is gegaan! het is allemaal begonnen toen mama mij vroeg om mijn neef te trouwen. mama begrijp je dan echt niet dat ik niet wilde, dat het hem niet ging om mij maar om de papieren. Ik heb het je proberen te vertellen maar je wilde het niet begrijpen. Ik voel me leeg zo leeg van binnen. Het is als of iemand mijn geest tijden geleden heeft afgepakt. Ik leef niet meer in deze tijd. Ik kan nergens meer van genieten. Ik heb pijn zo veel pijn. Konden jullie maar begrijpen wat jullie mij hebben aangedaan. Het gaat mij niet om de klappen. Het ging mij niet om de pijn. Het ging mij om mama haar ogen. Hoe kon ze dit alles laten gebeuren mij haar enige dochter geven aan de zoon van haar zus. Was dan helemaal niks meer belangrijk? Waarom vraag ik mezelf keer op keer. Ik heb het niet gedaan om jullie pijn te doen. ik weet dat het eigenlijk niet mag en kan. Eigenhandig een einde aan je leven maken mag niet volgens ons geloof, maar toch heb ik het gedaan. Uren heb ik gesmeekt... dagen heb ik gebeden.. heb Allah gesmeekt om er een einde aan te maken. ik heb mijn sterven dag bepaald.. net zoals dat jullie mijn leven hebben bepaald. Jullie hebben het mij zwaar gemaakt.. deze weg in mijn schoot geworpen. Mij geen andere keus gegeven.. Nooit zal iemand begrijpen.. snappen wat ik nu mee maak ofwel heb mee gemaakt heb.. mijn eigen ik is al tijden geleden gestorven ver weg heen gegaan... dit leven heeft mij kapot gemaakt. Ik ben niet bang voor de hel..mijn leven was een en al hel.. Met tranen in mijn ogen heb ik deze brief geschreven. Ik ben zo bang..zo ban voor wat de toekomst mij gaat brengen.. jullie hebben mij geen keus gegeven. ik kan de goede woorden ook niet vinden.Ik ben kapot diep van binnen... Lieve mama, Bedankt voor dit leven. Ik heb van jou geleerd om mensen te haten, te verafschuwen zonder reden. Lieve papa, Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd dat pijn ineens heel je leven kan overnemen. Lieve mohamed, Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd hoe harder je slaat, hoe immune je word. Lieve Hassan, Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd dat zwijgen nooit een mens zal helpen. Lieve Youssef, Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd dat het leven waarin ik leefde een hel was. Met pijn in mijn hart ben ik gestorven... maar toch dank ik jullie en iedereen voor mijn leven Dankjewel
Posted on: Sun, 18 Aug 2013 21:53:12 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015