“Zulmedenler nasıl bir inkılap ile devrileceklerini pek yakında görecekler!” | Şuara Suresi 227 Seni böyle bırakıp gitmemeliyim Şam! Sokakların sessizlikten inlerken, caddelerinde aynı umursamaz telâşeler sürüp giderken ve arka mahallelerini senin, bir bilinmez, bir duyulmaz çığlıklar sararken… Şam ah! Tarihin unutulmaz şehri… Mekke kervanlarının, Resulün arkadaşlarının, dağ bayır demeden yollara düşen ilim sevdalılarının şehri… Bağrında ne güzellikler, ne vedalar, ne acılar ve ne haykırışlar taşıyorsun kim bilir?! Kim bilir yine hangi unutulmaz, unutulmayacak anlara hazırlanıyorsun… Bir uzun zaman oldu, senin havandan soluduğum Şam! Sokaklarında, kendi doğduğum şehrin sokaklarından daha rahat gezindiğim bir uzun zaman oldu… Kimi zaman kızdım sana, kimi zaman küstüm… Bir eski zaman hikâyesine daldım da, geçmiş günlerini aradım tarih kokan sokaklarında. Ve kabullenemedim, alışamadım bir türlü üzerinde yapılan haksızlıklara. Boz suskunluğunu artık Şam! Aydınlık yüzünü göster bana. Bunca ihanet, bunca zulüm, bunca kan… Yıllardır susan çocuklarına söyle, vakti gelmedi mi kıyamın! Ah Şam! Yüreğimiz yanıyor… Alev alıyor yıllardır biriktirdiğimiz yangınlar. Küçüklükten beri dinlediğimiz Hama, daha biz doğmadan katledilen elli bin Müslüman ve Tedmur, çöldeki hapishaneler, işkenceler… Yıllarca birbirinden haber alamayan aileler… Bunca hikâyeyi anlatmaya gerek yok aslında Şam! Bir Müslüman ölse yeryüzünde, haksız yere bir cana kıyılsa, dünya ve içindekilerden daha değerli değil mi bizim için o can? Ve biz ölümlere ve biz zulümlere ne de çok alıştırıldık ah Şam! Bir anne yavrusunu yitirmişse, kimin umurunda siyasi krizler, politik söylemler… Ve bir çocuk bir daha kimseye baba diyemeyecekse, babasının parçalanmış bedeni bir ömür gözünün önünden gitmeyecekse, kimin umurunda kişisel, grupsal çıkarlar… Direnişin şehri haydi! Korkaklığı sıyırıp at üzerinden. İzzeti taşı günlerimize! Onurluca yaşayamayacaksak eğer, bu hayat ağır gelir bedenimize. Belki bu son fırsat Şam! Senelerdir ağırlığını taşıdığın şu zulüm, kendilerini ilah zanneden şu zavallılar ve ayetleri korkularına kalkan yapan, halkı aldatan belamlar gitsin için… Belki bu son fırsat… Umutsuzluğu sildik gözlerimizden. Nice az topluluk var ki, galip geldiler yığınlarca ordulara. Yeter ki biz layık olalım, yeter ki en çok Allah’tan korksun çocukların, melekler hazır bekler yardıma… En üstün şehitlik; zalim bir krala hakkı haykırırken hadisi yankılanıyor, çağlar öncesi talebelerinden bu çağa… Haydi Şam, kalk artık! Aydınlık yüzünü göster bana… Seni böyle bırakıp gitmemeliyim Şam! Sokak sokak, zenga zenga, sevra sevra…
Posted on: Sat, 15 Jun 2013 22:25:06 +0000