::: กำเนิด แห่ง พุทธศาสนา นิกายมหายาน ::: สถานการณ์ทำลายพระพุทธศาสนาที่เกิดขึ้นนี้ทำให้พระอรหันต์นามว่า “นาคารชุน” ซึ่งสำเร็จอภิญญาสมาบัติได้ค้นคิดวิธีที่จะต่อต้านกระแสการทำลายการทำลายพระพุทธศาสนาของพวกพราหมณ์ใจบาปให้สิ้นไป ด้วยเหตุดังกล่าว พระอรหันต์นาคารชุนท่านจึงปฏิรูปวิธีการเผยแพร่หลักธรรมคำสนอนที่ยืดหยุ่นง่ายในการปฏิบัติเพื่อต้านกระแสการทำลายล้าง พระพุทธศาสนาของพราหมณ์และรักษาสถาลบันพระพุทธศาสนาไว้ให้อยู่รอด ขึ้น ๒ แนวทาง คือ - แนวทางที่ ๑ปฏิรูปตามแนวบุคลาธิษฐานโดยเพ่งเล็งถึงการปลูกศรัทธาปสาทะของสามัญชนส่วนใหญ่เป็นสำคัญโดยอนุโลมความต้องการของสามัญชนทั่วไป - แนวทางที่๒ปฏิรูปตามแนวธรรมาธิษฐาน เมื่อบัญญัติลัทธิทางบุคลาธิษฐานก็ต้องให้มีปัญญากับหรือเลื่อนภูมิสู่ขั้นปัญญา เพื่อให้เหมาะสมกับสถานการณ์ “พระอรหันต์นาครชุน” (อินเดียตอนเหนือ เช่น ธิเบต เนปาลเรียกว่า “คุรุนาคารขุน” ) พระสูตรได้รับการแก้ไขดัดแปลงหรือขยายความเป็นอรรถคาถาแต่ยังคงรักษาหลักธรรมที่สำคัญ ๆ ไว้ เช่น พระอภิธรรมคือให้มีความหมายคงเดิมเปลี่ยนเฉพาะตัวอักษรที่จำเป็นสำหรับการเผยแพร่ให้สามัญชนทั่วไปเข้าใจง่ายโดยปรับให้เข้ากับสภาพแวดล้อมและสถานการณ์การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ทำให้เกิดคณะสงฆ์ใหม่ขึ้นเรียกว่า “มหายาน” นับแต่นั้นเป็นต้นมา “พระอรหันต์นาคารชุน” หรือ “คุรุนาคารชุน” ได้เผยแพร่แนวปฏิรูปใหม่หรือ มหายาน เริ่มขึ้นที่ “แคว้นอาฬวี” หรือ “เชียงรุ้งเหนือ” (จีนเรียกว่า “ซิงหลิน,กิมหลิน”) ซึ่งเป็นที่อยู่ของขนชาติไทยและรวมทั้งเขตตะวนตกของแคว้นอาฬวีอันติดกับคันธาระได้แก่ “เมืองปา” อันเป็นเมืองหลวงของแคว้นกุษานะซึ่งเป็นที่อยู่ของชนชาติไทที่ปกครองดินแดนแถบนี้มาแต่ครั้งดึกคำบรรพ์ ดังนั้นการเผยแพร่ธรรมะแห่งพระพุทธศาสนา โดยพระอรหันต์นาคารชุนจึงได้รับความสำเร็จอย่างดียิ่ง ในปี พุทธศักราช ๖๕๓กษัตริย์ไทยสายราชวงศ์พระเจ้าไทดี แห่งแถนหลวง (เรียกว่าปาไทหรือปาเทียนต่อมาสำเนียงเพี้ยนเป็นปาทานที่เรารู้จักกันว่าแขกปาทาน..นั่นแหละ) ได้ขึ้นครองอาณาจักรโขตาน(กุษานซึ่งติดอยู่กับแคว้นคันธาระ) ทรงพระนามว่า “พระกนิษกะที่ ๒” ครั้งทรงพระเยาว์ ได้เสด็จไปศึกษายังสำนักตักศิลาและได้รับการถ่ยทอดคัมภีร์มหาจักพรรดิ์ราชฯจากสายพระโลหิตแห่งราชวงศ์ไทแถน ทรงมีพระราชศรัทธาต่อพระพุทธศาสนาและพระนาคารชุนยิ่งได้ทรงเป็นพุทธศาสานูปถัมภกต่อพระภิกษุสงฆ์มหายานนี้มาก อีกทั้งพระองค์เป็นพระญาติแห่งพระเจ้าอโศกมหาราชทำให้ได้รับการถ่ายทอดความเชี่ยวชาญ จากคัมภีร์มหาจักรพรรดิราชฯส่วนปราบไตรภพปกรณ์ สงผลให้ทรงมีพระบรมเดชานุภาพแผ่พระราชอำนาจเข้าไปตลอดเขตอิหร่านเตอรกีสถาน และข้ามเทือกเขาฮินดูกูฎ การาโครัม ครอบคลุมสุดแคว้นซินเกียงทั้งยังทรงครอบครองอาณาจักรซอกเตียน อาเรีย โขตานซึ่งปัจจุบันส่วนหนึ่งคือประเทศรัสเซีย ซึ่งได้ขุดพบโบราณวัตถุ เครื่องประดับอานม้า ฯลฯ ซึ่งล้วนทำด้วยทองคำ และหลุมศพนักรบชาวปาไทเป็นประจักษ์พยานทางวัตถุชัดเจน ส่วนทางอินเดียนั้น พระเจ้ากนิษกะที่ ๒ทรงแผ่อานุภาพปกคลุมแคว้นคันธาระ กัษมิระ ปัญจาป ตลอดลงมาถึงฝั่งแม่น้ำคงคาและในที่สุดได้ทรงตั้งเมืองใหญ่ (เมืองหลงงที่สองด้านใต้) ไว้ที่ปุรุษปุระ (แคว้นเปชะวารในปัจจุบัน) พระเจ้ากนิษกะ ที่๒ทรงเป็นมหาราชแห่งชนชาติไทที่เป็นพุทธมามกะทียิ่งใหญ่ทรงสร้างพระพุทธรูปไว้ในอาณาจักรของพระองค์มากมายปรากฎอยู่ในประเทศอาฟกานิสถานปัจจุบัน)พระองค์ทรงศรัทธาต่อแนวพระพุทธศาสนาแบบมหายานทำให้พระภิกษุสงฆ์ที่หลบหนีการเข่นฆ่าของพราหมณ์เข้าไปอยู่ในอาณาจักรของพระองค์นับล้านองค์ และเป็นยุคทีพราหมณ์ในดินแดนของพระองค์อพยพหนีลงไปยึดดินแดนทางใต้คือแคว้นกาลิงครัฐ(ยะไข่) ติดทะเลอาระกัน ในยุคของพระเจ้ากนิษกะที่ ๒ความเจริญรุ่งเรืองของพระพุทธศาสนาก็กลับคืนมาในอาณาจักรนี้มีอีกครั้งหนึ่งและพระพุทธศาสนาฝ่ายมหายานก็เผยแพร่เข้าสู่ดินแดนธิเบต และซินเกียงผ่านข้ามทะเลทรายไปยัง “ตุ้งฮ้วง” เข้าสู่ลุ่มแม่น้ำแยงซีเกียงแต่เวลานั้น หมายเหตุ:: เป็นที่ยอมรับของนักประวัติศาสตร์โบราณคดีทั่วโลกว่าชาวปาไทหรือ เรียกว่าปาเทียน(ปาแถนPathian) หรือ ปาไทนี้ ได้เข้าไปตั้งรกรากในอินเดียตอนกลางสมัยพระเจ้ากนิษกะได้เผยแผ่อารธรรมของชนชาตไท เช่น คีตศิลปนาฏศิลป็ ประเพณี วัฒนธรรมพร้อมกับภาษาไทแถนที่ใช้อ่าน พูด เขียน เรียกกันตามโบราณคดี ชาวปัลลวะเป็นต้นกำเนิดแห่ง ศิลปปัลลวะ และ อักษรปัลลวะ และ ปรากิต จากหลักฐานทางประวัติศาสตร์สากลที่ค้นพบนี้ เราจึงยืนยันได้ว่ารากแห่งภาษา(Root) มาจากภาษาทยฺย โดยผ่านทางพระเจ้ากนิษกะที่ ๒เข้าสู่ชมพูทวีปและได้พัฒนาไปเป็นภาษาต่าง ๆตามสภาพสังคมและกาลเวลา
Posted on: Mon, 19 Aug 2013 06:21:54 +0000