24 CZERWCA 2013 Poniedziałek Uroczystość Narodzenia św. Jana Chrzciciela Dzisiejsze czytania: Iz 49,1-6; Ps 139,1-3.13-15; Dz 13,22-26; Łk 1,76; Łk 1,57-66.80 Rozważania: Oremus · O. Gabriel od św. Marii Magdaleny OCD (Iz 49,1-6) Wyspy, posłuchajcie Mnie! Ludy najdalsze, uważajcie! Powołał Mnie Pan już z łona mej matki, od jej wnętrzności wspomniał moje imię. Ostrym mieczem uczynił me usta, w cieniu swej ręki Mnie ukrył. Uczynił ze mnie strzałę zaostrzoną, utaił mnie w swoim kołczanie. I rzekł mi: Tyś Sługą moim, Izraelu, w tobie się rozsławię. Ja zaś mówiłem: Próżno się trudziłem, na darmo i na nic zużyłem me siły. Lecz moje prawo jest u Pana i moja nagroda u Boga mego. Wsławiłem się w oczach Pana, Bóg mój stał się moją siłą. A teraz przemówił Pan, który mnie ukształtował od urodzenia na swego Sługę, bym nawrócił do Niego Jakuba i zgromadził Mu Izraela. A mówił: To zbyt mało, iż jesteś Mi Sługą dla podźwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych z Izraela! Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi. (Ps 139,1-3.13-15) REFREN: Sławię Cię, Panie, za to, żeś mnie stworzył. Przenikasz i znasz mnie, Panie, Ty wiesz, kiedy siedzę i wstaję. Z daleka spostrzegasz moje myśli, przyglądasz się, jak spoczywam i chodzę, i znasz moje wszystkie drogi. Ty bowiem stworzyłeś moje wnętrze i utkałeś mnie w łonie mej matki. Sławię Cię, żeś mnie tak cudownie stworzył, godne podziwu są Twoje dzieła. I duszę moją znasz do głębi. Nie tajna Ci istota, kiedy w ukryciu nabierałem kształtów, utkany we wnętrzu ziemi. (Dz 13,22-26) W synagodze w Antiochii Pizydyjskiej Paweł powiedział: Bóg dał ojcom naszym Dawida na króla, o którym też dał świadectwo w słowach: Znalazłem Dawida, syna Jessego, człowieka po mojej myśli, który we wszystkim wypełni moją wolę. Z jego to potomstwa, stosownie do obietnicy, wyprowadził Bóg Izraelowi Zbawiciela Jezusa. Przed Jego przyjściem Jan głosił chrzest nawrócenia całemu ludowi izraelskiemu. A pod koniec swojej działalności Jan mówił: " Ja nie jestem tym, za kogo mnie uważacie. Po mnie przyjdzie Ten, któremu nie jestem godny rozwiązać sandałów na nogach ". Bracia, synowie rodu Abrahama, i ci spośród was, którzy się boją Boga! Nam została przekazana nauka o tym zbawieniu. (Łk 1,76) Ty, dziecię, zwać się będziesz prorokiem Najwyższego, gdyż pójdziesz przed Panem przygotować Mu drogę. (Łk 1,57-66.80) Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Jednakże matka jego odpowiedziała: Nie, lecz ma otrzymać imię Jan. Odrzekli jej: Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię. Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: Jan będzie mu na imię. I wszyscy się dziwili. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc Boga. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: Kimże będzie to dziecię? Bo istotnie ręka Pańska była z nim. Chłopiec zaś rósł i wzmacniał się duchem, a żył na pustkowiu aż do dnia ukazania się przed Izraelem. Przy narodzeniu Jana pytano: „Kimże będzie to dziecię?”. Rzeczywistość przerosła najśmielsze przypuszczenia. Jego słowo wstrząsnęło całą ziemią Izraela. Świadectwo życia fascynowało nawet króla Heroda, który „chętnie go słuchał”. Blask jego misji zabłysnął jak lampa. Byli tacy, którzy pomimo jego kategorycznych wyjaśnień chcieli w nim widzieć Mesjasza. A Jan? Oddał Jezusowi swoich uczniów jednym wyznaniem: „Nie jestem godny rozwiązać Mu sandałów na nogach”. Wobec majestatu Chrystusa sobie przypisał status niewolnika, wyrzekając się autorytetu proroka, a w końcu oddając życie dla prawdy. Każde narodziny dziecka mogą być początkiem przerastającej wszelkie oczekiwania historii człowieka; mogą, jeśli dostanie szansę tego początku. Wojciech Skóra MIC, „Oremus” czerwiec 2007, s. 107 O BŁOGOSŁAWIONA TRÓJCO! „Tobie chwała, Tobie uwielbienie, Tobie dziękczynienie na wieki wieków, o błogosławiona Trójco” (LG: Uroczystość Trójcy Przenajświętszej). Człowiek jest całkowicie niezdolny zrozumieć samym tylko swoim rozumem tajemnicę Trójcy, nie ma też żadnego prawa, by ją poznać. Tajemnica ta przewyższa go całkowicie. Fakt, że Bóg mu ją objawił, ukazuje Boży zamiar, by dopuścić człowieka do zażyłości ze swoją rodziną jako syna, jako przyjaciela. „Już was nie nazywam sługami — powiedział Jezus — bo sługa nie wie, co czyni jego pan, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego” (J 15, 15). To „wszystko”, co objawił Chrystus, dochodzi aż do najgłębszej osobistej tajemnicy Boga, tajemnicy Trójcy. Jak przyjaciel chowa dla przyjaciela najdroższe wewnętrzne tajemnice i odkrywa mu je na dowód przyjaźni, tak Słowo wcielone, Bóg prawdziwy, najdoskonalej równy Ojcu i Duchowi Świętemu, na dowód pełnej zaufania miłości objawił ludziom tajemnicę Trójcy Przenajświętszej, którą On sam tylko widział i nieustannie widzi na łonie Ojca; dopiero po objawieniu tej tajemnicy nazywa ich przyjaciółmi. Chrystus powierzył uczniom „wszystko, co słyszał od Ojca”, wszystko co oni mogą zrozumieć o życiu wewnętrznym Boga; w tym celu, aby i oni mogli radować się z Nim tą tajemnicą: „To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna” (tamże 11). On raduje się nieskończenie swoim Ojcem, raduje się, że jest Jego Synem, Jego doskonałym i istotowym obrazem, że Go miłuje i odbiera od Niego tę miłość z nieskończoną mocą Miłości nie stworzonej, raduje się tą miłością wzajemną, jaka pochodzi od Niego i od Ojca, a która jest Osobą Boską, Duchem Świętym. Tej swojej radości pragnie udzielić ludziom, aby i oni radowali się Ojcem, Synem, Duchem Świętym. Lecz ostatecznym celem, dla którego Chrystus objawia tę tajemnicę, jest chwała Boga, aby Bóg był uwielbiony przez ludzi nie tylko w jedności swojej natury, lecz także w swoich trzech Osobach; aby również na ziemi rozbrzmiewał hymn uwielbienia: „Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu”. Panie Boże nasz, wierzymy w Ciebie Ojcze, Synu i Duchu Święty... Trzymając się tej zasady wiary, kierowałem całym swoim wysiłkiem, aby szukać Ciebie, nie szczędziłam własnych sił liczyłem na Twoją pomoc. Pragnąłem widzieć siłami umysłu to, w co uwierzyłem: wiele dociekałem, wiele pracowałem, Panie, Boże mój, jedyna nadziejo moja, wysłuchaj mnie, spraw, abym nie uległ zmęczeniu i nie zaniechał poszukiwania Ciebie, ale bym zawsze gorliwie szukał oblicza Twego. Ty sam daj mi siły na poszukiwanie. Tyś bowiem pozwolił, abym Cię znalazł, Tyś mi dał nadzieję, że znajdować Cię będę coraz więcej. Przed Tobą jest moc i niemoc moja: moc zachowaj, niemoc ulecz. Przed Tobą jest wiedza moja i niewiedza; w bramie przez Ciebie uchylonej przyjmij mnie. U drzwi zamkniętych, kiedy pukam, otwórz mi. Niech o Tobie pamiętam, niech Ciebie zrozumiem, niech Ciebie pokocham. Wzmocnij we mnie te trzy pragnienia, aż mnie całkowicie odnowisz... Skoro przyjdziemy do Ciebie, ustanie wielkość słów, które wypowiadamy nie dosięgając Ciebie. Ty jeden będziesz wszystko we wszystkich i bez końca będziemy wypowiadali jedno, chwaląc Cię w jedności i w Tobie stawszy się jednością (św. Augustyn). Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu, Bogu świętemu, nieśmiertelnemu i mocnemu; zmiłuj się nad nami, zbaw nas. Alleluja, Alleluja, Alleluja! Wszystkie razem cudowne stworzenia Boże, nie milczcie ani rano, ani wieczór! Nie milknijcie ani gwiazdy świecące, ani niebosiężne góry, ani głębiny morskie, ani źródła bystrych potoków, dopóki my śpiewamy hymny na cześć Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Wszyscy aniołowie niebiescy niech odpowiadają: Amen! Amen! Amen! Moc, uwielbienie, cześć i chwała wieczna Bogu naszemu, jedynemu Panu wszelkiej łaski! Amen! Amen! Amen! (Preghiere dei primi cristiani 98). O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy Żyć Bogiem, t. II, str. 306
Posted on: Sun, 23 Jun 2013 21:24:12 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015