3 Een brugwachter vertelt… Posted by Martijn on 08/04/2008 in Columns | ∞ Mijn naam is Sjaak de Bruin en als ik nou ook eens even mag, ik ben dus brugwachter en ik wil wat kwijt. Dat ze de tering krijge, met die bootjes! Zo. Dat scheelt. Ik zat vroeger bij de gemeente maar dat waren een stel klootzakken dat hou je niet voor mogelijk. Allemaal tegen mijn waren ze. Toen ging ik van de zenuwen door mijn rug en dat was wel fijn want dat was doorbetaald. Ik heb me hele huis verbouwd. Maar op een dag belden ze en zeien ze: Sjaak, je mot brugwachter worden. Nou ik dacht ik hou wel van vissen en hoe moeilijk ken het wezen dus ik zeg ja. Had ik dus nooit moeten doen. Nou zit ik dus op de brug en het is weer zomer en ze motte mijn weer allemaal hebben. Met name van die lijers in die kleine houten pokkebootjes. Van die gelakte houten dingen die meer kosten als een auto. Die kennen d’r niet onderdoor want ten eerste hebben ze een lel van een vlag achterop en B willen ze niet bukke. En een vaarbewijs hebben ze niet, want dat hoef niet voor klein spul. Weten van d’r gezond niet af, echt waar. Laatst kwam d’r een naar de kant, die zeg: waarom gaat u niet open? Ik leg al tien minuten! Ik zeg mot je kijken meneer, als ik open ga duurt dat minstens vier minuten en staan d’r zo vijftig auto’s en tien fietsers danwel voetgaanders. Zeg zestig man. Keer vier minuten. Staan we dus 240 minuten te wachten omdat u met uw bootje van de ene naar de andere sloot moet. Nou draai ik om het kwartier. En jij zit in je bootje, lekker op het water, je vrouw leg voorin… wat ken het schele? Gelukkig heb je die kleine boten niet asset regent. Ik zeg altijd de regen spoelt het schuim van het water. Het ken mij niet nat genoeg zijn in de zomer, gek eigenlijk he. Die grote boten zijn ook erg hoor. Van die grote witte, champagnekisten noemen wij die. Met zo’n vetnek bovenop met een witte pet en zo’n geblondeerd wijf op het achterdek, glaassie sherry d’r bij… Weet je wat die boten kosten, dat ken een eerlijk mens nooit verdienen hoor. En dat komt dan aan en gaat meteen legge toetere op de marifoon, zo van “Brugwachter, Brugwachter, Brugwachter, hier de Free Spirit, hier de Free Spirit, hier de Free Spirit, heeft u voor mij misschien een openingetje?” Ja Godverredomme ik zit hier de hele dag in een huissie met zukke ruiten, ik ZIE je toch? En dat alles drie keer herhalen is ook zo irritant, die hebben het marifooncertificaat gehaald. Waar slaat dat op, je ben niet op de Noordzee! Ik snap heus wel dat je d’r door mot maar van de andere kant komp ook nog wel eens wat en ik ken toch niet om de vijf minuten dat ding open gooien? Ze kenne me bloed wel zuipen in dit dorp, ik heb de deur al op slot. En dan gaan ze ook vijfhonderd meter voor de brug al stilliggen. Denken dat ze een olietanker besturen, zeker. Tegen dat ik open ben duurt het nog een minuut voor ze d’r zijn. Vooral als ze dan gaan legge wachten tot het enkelt groen is. Weet je hoe dat zit met scheepvaartseinen? Nou, dan leg ik het uit. Kijk het is net als een stoplicht maar dan met rood groen rood, van boven naar beneden. Aan elke kant van de brug heb je er twee, maar da’s alleen voor de zekerheid. Nou, dubbel rood wil zeggen dat we gesperd zijn. Dan ister geen brugwachter, je ken het schudden. Enkel rood is: we zijn dicht. Rood met groen wil zeggen: we gaan open dus maak je touwen los, start je motor, drink je glas leeg, weet ik veel wat ze uitspoken. Dan gaat de brug open en krijg je groen. Dan mag je er door. En dan de andere kant, die krijgt dan pas groen. Nou is het zo dat je formeel gezien pas door een brug mag als je enkelt groen heb. Maar ja, als elke roeiboot en kano gaat wachten tot zo’n ding helemaal op top is, kost dat weer tijd. Ik heb dus maar graag dat je er doorheen rost zodra het ken. Scheelt weer een minuut op een opening. Die mense op de weg betale wegenbelasting, die willen rijen. Die boten betalen geeneens geen wegenbelasting, da’s allemaal ongeregistreerd. Azzie nog wil weten waar Nederland ze zwarte geld heb: het drijft. Nou is het dus vaak zo dat je bijna dicht mag en d’r komt nog een of andere zak hooi de bocht om. Die boten houden altijd ruim afstand, dan hebben ze het gevoel dat ze lekker alleen op de wereld zijn. En dan klimmen ze in de marifoon: ‘Brugwachter ken u nog even wachten?’ Het lazerus krijg ie d’r van. Ik zeg dan altijd: ‘Momentje, ik zal het effe vrage aan al die mensen die hier al vijf minuten voor de slagboom staan. Nou ik heb het gevraagd en ze willen graag naar d’r werk. Kenne ze des te eerder ook een boot kope!’ Hehehe. Of ze hebben geen marifoon en geven een dot gas om zich d’r door te wringen. Ook lekker, dan spoelen alle bootjes aan de kant zowat in de berm. Nog zoiets: toeteren. D’r staat een flatgebouw vlak naast mijn brug, maar d’r leggen geregeld van die lijers te toeteren dat ze d’r door willen. Nou, wie toetert wacht bij mijn standaard een kwartier extra! Wat je ook ziet is dat zo’n snelle motorboot om een opening leg te jengelen, maar d’r niet bij zegt dat er een paar minuten achter hem nog twee zeilboten zitten en die gaan niet zo vlot. Nou dat leer ik ‘m dan af, dan bel ik even naar de collega van verderop. Dan magtie daar wachten op die paaltjes. Zo noemen wij zeilboten he, palen. Gek is dat, het zijn zelf ook altijd van die magere latten op die zeilboten. Je ken ook niet meer dan een krop sla meenemen an boord, de rest is voor regenjassen. Ik ben altijd voor de auto’s en de fietsers. Zeker als het regent. Bussen ook trouwens en rijscholen en taxi’s, die mensen betalen een vermogen voor een ritje en dan wil je toch niet vijf minuten zitten te wachten op een of andere boerenlul met zijn ingeruilde wijf op zo’n boot? Maar ja, wat is vijf minuten op een mensenleven denk ik wel eens, dan zie ik weer iemand vlak onder de slagbomen door scheuren… Het zijn allemaal klootzakken eigenlijk, op het water én op de weg. Dus als ik het even samenvat, met name voor de bootviolen: 1.Blijf bij mekaar, kleintjes voorop 2.Door die brug zodra het kan (assie rood-groen heb tenminste) 3.Let op de seinen, ik heb d’r voor doorgeleerd (en ik ken het beter zien) 4.Beroepsvaart gaat voor 5.De brugwachter zit NOOIT fout. Zodra wij de verkeerslichten gaan bedienen zijn we God. Dus ik ken rustig een slagboom in je nek leggen of rood licht geven wanneer ik wil. Zo, dat was het. Nog maar vijftien jaar, dan mag ik hier weg. Tot die tijd zit ik hier in dit luxe huissie van twee vierkante meter, met een afgedankte bureaustoel van kantoor, grijs wc-papier, een bureau dat voor de mobilisatie al versleten was en ik eet twee weken per maand ‘s avonds iets uit de magnetron in de late dienst. Ruilen? Nee, dat dacht ik wel. Ik zie trouwens dat het weer open trekt, het zonnetje komt er door. Ook dat nog…
Posted on: Sun, 30 Jun 2013 20:47:39 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015