AERUMNARUM PLENUS 1 Czemu mi smutno i czemu najsmutniéj, Mamże Ci śpiewać ja - czy świat i czas?... Oh! bo mi widnym strój tej wielkiej lutni, W którą wplątany duch każdego z nas. 2 I wiem, że każda radość tu ma drugą, Poniżej siebie, przeciw-radą łzę, I wiem, że każdy byt ma swego sługę, I wiem, że nieraz błogosławiąc, klnę. 3 Czemu mi smutno? - bo nierad bym smucić Ani przed sobą kłamstwa rzucać cień, By skryć, jak czego nie można odrzucić, By uczcić, czego wyciąć trudno w pień. 4 Więc to mi smutno - aż do kości smutno - I to - że nie wiem, czy ten ludzi stek Ma już tak zostać komedią-okrutną I spać, i nucić śpiąc: "To, taki wiek!" 5 Więc to mi smutno i tak coraz gorzéj, Aż od-człowiecza się i pierś, i byt; I nie wiem, czy już w akord się ułoży, I nie wiem, czy już kiedy będę syt...! 6 I nie wiem - czy już będę mógł nie wiedzieć, Że coraz Żywot mniej uczczony tu - Że coraz łatwiej przychodzi powiedzieć, Ze snu się budząc: "Wróćmyż znów do snu." C.K. NORWID
Posted on: Tue, 23 Jul 2013 10:48:48 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015