Bir ilk yaz sabahının cömert ışıkları altında görmüştüm senin hareketli,kumral saçlarındaki ilk gümüş teli.İçim acımıştı en beterinden.Annem yaşlanıyor muydu ne! Kimseyle paylaşamamış,kapı arkalarında ağlamıştım derin iç çekişlerimle.İçimin aynası göz yaşlarımla yakalamışdın beni de bunun "yaşlanmak değil,yaşamak olduğunu" anlatmıştın dokuz yaşındaki bir çocuğun anlayabileceği sotfluk da.Ölümü sormuştum sonra kocaman açılmış,korku dolu gözlerimle."Tek başına yapılan uzun bir seyahat sonrası sevilenlerle tekrar buluşmak" diye tanımlamışdın içimi ısıtan gülümseyişinle.Dokunuşlarında ki o muhteşem sihirle içimdeki korku kaleleri bir bir yıkılmış,yok olup gitmişlerdi .Yaşlansak bile her zaman beraber olacağımızı bilmenin iç erinci,sevinciyle sarılmıştım çiçek kokan tül tenine.Sonra büyüdük,sen de yaşlandın.Saçındaki gümüş teller çoğaldı ve ansızın bir varmış ,bir yokmuş oldun hayatımızda.Canım annem;zamanın aldığının geri verilmediğini geçen yıllarla iyice öğrendik ki sen çıktığın yolculuktan bir daha geri dönemeyeceksin.Ama dönecekmişsin gibi her gün,her saat seni andık bitimsizce.Sevgini,sevincini,seni özleyerek.Öğrettiklerini ilke edindik.Anne olmanın faziletini,sevmenin ibadet olduğunu,bölüşebilme yürekliliğini,tanrı inancının yüreklerde yarattığı korkusuz huzuru anlayabildiğimiz ölçüde yaşayarak ve seni,canımızın ta içi anneciğimizi dolu dizgin özleyerek.Mekanın tanrı katında en güzel yer olsun,rahat ve huzurlu uyu bizim güzel annemiz.
Posted on: Sun, 11 Aug 2013 10:50:40 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015