Bir zamanlar bir masalcı varmış. Ancak yalana ve haksızlığa tahammülsüzmüş. Sivri dilini sakınmadığı, bir kara gönüllü onu padişaha şikayet etmiş. “Onun cümleleri değil bunlar, başkalarından çalıyor,” demiş. Padişah masalcıya bir gecede 444 satır yazmasını emretmiş. Bütün gece ağlamış masalcı. Yıldızlar masalcının bu çaresiz gözyaşlarına acımışlar ve tek tek inip yeryüzüne, yan yana gelip 444 satır oluşturmuşlar. Padişah altınlarla ödüllendirmiş masalcıyı. Kara gönüllü yine fısıldamış padişaha. “Aynısını yazsın. Eğer aynısını yazabilirse yeniden, zaten onundur bu dizeler.” Yıldızlar tekrar inmişler yeryüzüne. Ne yapsalar ne etseler aynı satırları oluşturamamışlar. Başka başka binlerce satır olmuşlar ve masalcı, padişahın emriyle başından olmuş.O gün bugündür gökkubbe altında yaşanmadık duygu söylenmedik söz yoktur. Ama her defasında aynı sözcükler başka cümleler oluştururlar ve gökkubbede yaşanmış tüm duyguları farklı seslerle anlatırlar.
Posted on: Sat, 21 Sep 2013 10:26:59 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015