“BİR SABAH İTİRAFI … Sınıfım var. Öğrencilerim var. Denizde değilim, kaptan değilim. Öğretmen ve öğrenciyim. Demek öğrenmem gereken şeyler varmış. Tüm insanlar gibi. Bu da bir mutluluk değil mi koşullar ne olursa olsun bu da bir mutluluk değil mi? Bir ses, Artık kendini düşünmez gibisin, diyor. Düşünüyorum, kendimi unutmadım, düşünüyorum, düşünüyorum, bu kez yalnız kendimi değil, tüm ya¬ralıları, diyorum. … Dün gece gözünü kırpmayan ben de¬ğildim sanki. Oturdum, bu coşkuyla, günün ilk der¬sine çalışmaya başladım. Günün ilk dersi: Hayat Bilgisi. Çocuklara, gökyüzünü, yıldızları, denizleri ve bun¬ların oluşumunu anlatacaktım. Kafamda tüm bil¬gilerimi tazeledim. Tümünü yerli yerine yerleştir¬dim. Dilimin en basit sözcüklerini aradım. Sonra bunların (sözcüklerin) yetersiz olacağını dü¬şündüm. Çocuklardan önce sınıfa girdim. Dün bo¬yadığım kara tahtanın üstüne kentten getirdiğim renkli tebeşirlerle, mavi denizler, beyaz bulutlar, yelkenliler çizdim. Dünyayı çizdim yusyuvarlak ve turuncu. Karaları çizdim. Akarsuları, ovaları. Bun¬ları hiç silmeyeceğim. Düşlerine girene ve çıkmayana değin. Ellerimi çırptım. Hadi bakalım çocuklar ders saati, okul açıldı. Doluşuverdi çocuklar soğuk sınıfa. Ama çok geçmeden kendiliğinden ısınıverdi oda. Hadi bakalım yavrular, öğrenelim dünyamızın olu¬şumunu ve ilk bilgisini hayatımızın. …” (Ferit Edgü, O, roman, Ada Yayını)
Posted on: Sun, 15 Sep 2013 18:05:22 +0000