Chinatown. Nie to, ale też Kalifornia, ale nie ma Nicholsona, ale też susza, ale... Jeden spacer: Stowarzyszenie Dzieci Wspólnoty Chinatown; YMCA, poznać po logo, nazwa w mandaryńskim; Chiński Ośrodek Badań nad Historią Ameryki; Laboratorium Badań i Rozwoju Naukowego Chinatown, brama w bramę z Centrum Przeszczepów Chinatown, przyspieszyłem kroku; Najlepsza Wróżka Chinatown, naprzeciw Tygodniowego Kursu Pisania Ikon Chinatown. Ten ostatni zapewne pod skrzydłami katedry wzniesionej nieopodal. Właściwie to kościół parafialny pod wezwaniem Marii Panny, ale w moich oczach - przez wspomnienie Santiago - kobziarz czyni katedrę. Kobziarzem jest zasuszony Chińczyk grający na kilku strunach rozpiętych na tykwie. Jest w tej muzyce cała rozpacz i cierpienie bizona spadającego wgłąb Wielkiego Kanionu. Z bólem zęba. W takt Pendereckiego. Są w niej też wszystkie dźwięki występujące w podobnych okolicznościach. Akompaniuje mu cymbalista, którego postura, wzrok i muzyka mówią, że gra tę pętlę bez przerwy od lat dwudziestych i nie znudzi się nią prędko. Rytmy obu z grubsza i okazyjnie zdają się zgadzać, większość czasu pozostają jednak w dość napiętych stosunkach. Słuchałem zafascynowany. Grali pod transparentem DZIAŁAJ, BY JUTRO ŻYĆ W LEPSZYM CHINATOWN. Życzę serdecznie.
Posted on: Fri, 30 Aug 2013 00:06:51 +0000