Czas na pierniki! Przepis z XVII wieku z drugiego tomu naszej wilanowskiej serii staropolskich książek kucharskich: Pierniczki przednie z cukru i miodu Wziąć dwadzieścia łutów faryny cukru, utłuc go co z grubszego, na stół wysypać i przetrzeć wałkiem raz i drugi, aby i co grubsze kawałki roztarły się jeszcze. Potym wziąć cynamonu łutów cztery, imbieru łutów cztery, gałki muszkatowej łutów dwa, gwoździków łut jeden, skórek cytrynowych prostych (nie w cukrze) od czterech cytryn, a to trzeba wszytko korzenie drobno usiekać i pomieszać wszytko z cukrem. Przybrać mąki, ile potrzeba, ale nie sypać naraz wszytkiej, tylko wziąć część niemałą i z korzeniem pominionym zmieszać dobrze, w którym korzeniu już być ma, jako się opisało, zmieszany cukier. Wziąć potym półtory kwarty miodu gęstego lodowatego, to jest co w nim są ziarnka, wszytko to, cukier, korzenie, mąkę co już z korzenieniem pomieszana, zmieszać z miodem, a ostatek mąki przysypując, zrobić z tego wszytkiego ciasto tęgie i wybijać na formach pierniczki, a na dekiel miedziany układać i piec w chlebowym piecu. Gdy się upiekły, zrzynać je (póki ciepłe i miękkie) nożem ostrym albo drutem cienkim, bo jak ostygną i stwardną, nie zdyjmie ich.
Posted on: Wed, 04 Dec 2013 21:12:45 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015