DE BERG ROEPT… Zoektocht naar de geheimen van Ararat Twee jaar geleden, eind februari, reisde ik af naar de stad Aleppo in het noorden van Syrië. Samen met Jos, een goede vriend en collega ‘lichtwerker’, hadden we besloten om er drie dagen heen te gaan, op goed geluk. Er waren maanden aan vooraf gegaan van onderzoek, opstellingen,gesprekken en channelingen. We waren namelijk met een groep vrienden nauw betrokken bij de ontwikkelingen in het Midden Oosten en de revoluties en veranderingen die daar gaande waren, en bekeken de historische bewegingen als een collectief veld van energie, net zoals je in een familie opstelling werkt met het energetische veld van een familie. Het bracht ons ertoe om diverse keren de hele werkzaal om te toveren in het ‘Midden Oosten’: ieder kussentje was een stad en zo konden we de ‘energie’ voelen van Bagdad, Jeruzalem, Mekka, Damascus etc. Eén stad sprong er bovenuit: Aleppo. Alsof het kussentje licht gaf, zo sterk was de kracht van deze plek, waar ooit drie handelsroutes bijeenkwamen: de Zijderoute uit China; de Arabische route naar Damascus en Jeruzalem, en de Europese kruisvaarders-route naar het Westen. Aleppo bleek één van de oudste steden van de Westerse beschaving te zijn, gewijd aan de stormgod Halab uit de Sumerische traditie. Zijn partner was de godin Ishtar. In de tijd dat we reisden was de Arabische revolutie in volle gang, maar hij stokte bij het dramatische bewind van Ghadaffi in Libië. Ghadaffi slachtte nog liever zijn volk af dan zich over te geven. Zo waren er meer dictators van het oude patriarchale slag: gericht op macht, heerschappij en onderdrukking. ‘Zou het kunnen dat als we de energetische poort van Aleppo konden openen, dat er eindelijk werd ingegrepen?’ zo vroeg ik me af. De VN toonde zich namelijk apathisch en onmachtig en de rebellen in Benghazi, in het oosten van Libië, dreigden te verliezen tegen de overmacht van het leger van Ghadaffi. Maar zou deze actie echt iets uitmaken? Vroeg ik me vertwijfeld af. Ik worstelde al langer – daarvoor en daarna – met de grote vraag: ‘Doet het er toe?’ Getuigt het niet van enorme grootheidswaanzin om überhaupt te denken dat energetisch werk op een heilige plek enige invloed heeft op het wereldgebeuren? De ene keer kon ik er volmondig ‘ja’ op antwoorden, de andere keer verklaarde ik mezelf voor gek. Maar ondanks die innerlijke worsteling stond mijn lijf en ziel half februari in brand: ik ‘moest’ naar Aleppo. De roep werd zo sterk dat ik haar niet kon negeren. Jos ging mee en we vlogen via Turkije - Istanbul en Hatay – om daar de grens met Syrië over te steken. (Wil je het verslag van die reis lezen, ga dan even naar tonvanderkroon.nl/ton_van_der_kroon/04-channelingen.html) In de week dat we in Aleppo waren gebeurden er twee wonderlijke dingen: Inderdaad had de VN eindelijk besloten – onder aanvoering van Sarkozy van Frankrijk – om in te grijpen en de rebellen luchtsteun te geven; én in het Zuiden van Syrië in de stad Dar’aa brak de Syrische opstand uit. We hadden onze hielen nog niet gelicht of de Syrische grenzen sloten zich achter ons. Wat begon als een vreedzame revolutie veranderde binnen enkele maanden in een van de meest bloedige en afschuwelijke slachtpartijen in onze tijd. Het regime van Assad was onverzettelijk en gruwelijk in zijn reactie op de vreedzame demonstraties, en werd gesteund door Rusland, China en Iran. De Syrische bevolking vocht voor haar vrijheid en had het juk van jarenlange angst, onderhuidse terreur en onderdrukking van zich afgeworpen. Het was ‘de vrijheid of de dood.’ Maar terwijl de bevolking hoopte dat de wereld in zou grijpen na de moorddadige aanslagen van Assad, bleef het verdacht stil. Rusland steunde het regime met wapens, Amerika had al twee oorlogen achter zijn kiezen in Irak en Afghanistan, de Arabieren waren niet sterk genoeg; China was bang voor een opstand in zijn eigen achtertuin; buurland Israël had al jaren ruzie met Syrië en Europa durfde of wilde niet. We hadden tenslotte onze eigen crisis die al miljoenen kostte. Een oorlog erbij was wel het laatste waar politici op zaten te wachten; en wie heeft er belang bij Syrië? De VN viel terug in apathie en machteloze verdeeldheid en zo ontstond een van de grootste drama’s in onze tijd. Voor onze ogen slachtte een dictator zijn eigen volk rücksichtlos af: duizenden mensen werden opgepakt en gemarteld; kinderen en vrouwen werden vermoord; de mannen begonnen een wanhopige strijd tegen het leger en miljoenen sloegen op de vlucht. We stonden erbij en keken er naar, als naar een drenkeling die om hulp roept maar uiteindelijk verdrinkt omdat niemand in het water durft te springen. Ik werd gek van machteloosheid, verdriet en woede. Dit kon toch niet waar zijn? Ik zag de honderden gezichten van gemartelde en gedode Syrische mannen op Facebook en huilde. Op facebook schreef ik: ‘Ik ben woedend. Hoe kan het dat we al bijna twee jaar lang machteloos toekijken hoe in Syrië een dictator zijn eigen bevolking uitmoord? Is het omdat we bang zijn voor China? Is het omdat het geld en moeite kost? Is het omdat het moslims zijn? Kan iemand me dit uitleggen, want ik wordt hier megagefrustreerd en radeloos van. Of ben ik de enige hier?’ Gelukkig kreeg ik vele reacties op mijn noodkreet. Ik hield ondertussen contact met een student in Aleppo, en trachtte optimistisch en hoopvol te blijven, maar net als het Syrische volk raakte ik de moed kwijt. ‘Had ik iets fout gedaan in Aleppo?’ Vroeg ik mezelf af. ‘Hadden we nooit moeten gaan?’ verweet ik mezelf. ‘Of sloeg dat helemaal nergens op? Had het één niet met het ander te maken? Of moest je ‘niet gehecht zijn aan het resultaat’, zoals een spirituele vriendin goedbedoelend zei. ‘Ja, dank je de koekoek,’ dacht ik. ‘60.000 doden en dan trachten onthecht te blijven.’ ‘Het is karma,’ ging ze verder, ‘Ze offeren zich op voor een reden die we niet kunnen overzien.’ Haar redeneertrant maakte me razend, maar diep van binnen wist ik ook dat ze gelijk had. Maar hoe kun je aardse menselijke leed in overeenstemming brengen met spirituele inzichten? Ik kon me daar niet aan overgeven. Ik deed er alles aan om het tij ten goede te keren: in gedachte door energiewerk; door de Goden te smeken hier een einde aan te maken; door te bidden; door nieuwsbrieven te schrijven; etc. maar wat ik ook deed; de oorlog werd alleen maar erger en wreder. Hoe harder je trappelt, hoe dieper je in het moeras zinkt. Ik kon niet anders dan loslaten en accepteren. Dit was echt niet in mijn handen, en misschien was ik daarom ook wel zo boos. De kluwen was onontwarbaar, zowel in de wereld als in mezelf. Van de student in Aleppo hoorde ik na een aanval op de universiteit daar niets meer… Totdat ik op een goede dag twee jaar later in januari bezig was met yoga en tijdens de ontspanning aan het einde de naam ‘Ararat’ doorkreeg van mijn gidsen.. ‘Go to the mountain of Ararat, thorugh the gates of Hell, into the darkness to bring the light and lift the curse that has been cast over the origin of mankind; that has been hidden. Bring the secret history into the light; to the surface. Bring back the power of the feminine. Open the gate towards the diamond crystal of universal consciousness. As Aleppo is the alpha of the revolution, so Ararat is the Omega. Everything will unfold.’ Ik begon mensen in mijn omgeving over mijn visioen van de Ararat te vertellen en vroeg mensen tijdens lezingen en meditaties mee af te stemmen op de berg. Zo kreeg ik waardevolle informatie over de geschiedenis en mythologische betekenis van de berg. Iemand vertelde me over de documentaire van Joanna Lumley die naar de Ararat was gereisd en iemand anders tipte me over het boek van Frank Westerman over de berg. Ik las het boek en ontdekte dat de berg verschillende namen had: In het Turks heet de berg ‘Agli Dagli’, de berg van pijn; De Koerden noemden haar de ‘vurige berg’, omdat het eens een vulkaan was die volgens sommigen ooit weer wakker kon worden en haar vuur en lava over de aarde zou spuwen. De Armeniërs noemde de berg ook wel ‘Masis; de Moederberg.’ De berg is meer dan 5000 meter hoog en ligt in een verlaten grensgebied tussen Turkije, Armenië, Iran en Irak. De berg werd verschillende keren veroverd en ingenomen. Noach landde er met zijn ark na de zondvloed en nam in zijn boot niet alleen zijn familie en dieren mee, maar ook de geschriften van zijn overgrootvader Enoch. Het Boek der Wachters, dat handelt over de godenzonen die zich vermengen met de dochters van de aarde, en over de strijd tussen Goed en Kwaad, tussen de rechtvaardigen en de goddelozen. Hoe teoapsselijk, ook al leek het of iedereen in Syrië inmiddels goddeloos was geworden:regime, rebellen en omstanders. Wie had er nog geen bloed aan zijn handen? Andere mensen hadden eveneens visioenen over de berg Ararat en de roep van de berg werd steeds luider. Toen ik me op een zondag los probeerde te maken van het verhaal en samen met Sandra een wandeling maakte door Amsterdam, gingen we een café binnen dat we nog niet kenden. Het sneeuwde in de stad en we zochten beschutting. Net voordat ik naar binnenging keek ik naar de naam van het café: ‘Noach’s Arc.’ Uiteindelijk besloten we opnieuw een opstelling te doen over het Midden Oosten, dit keer met de Ararat als centrale midden. Om de Moederberg waren alle volken gegroepeerd: de Armeniërs, de koerden, De Georgiërs, de Joden en Palestijnen, de Iraniërs en Irakezen en de Syriërs. Daaromheen in een wijdere cirkel de Russen, de Chinezen, de Arabieren, de Afrikanen en de Europeanen. Iedereen in de wereld leek op de een of andere manier betrokken bij de strijd in dit gebied. Er waren twee lagen: de laag van het wereldse en politieke gekrakeel van strijd, oorlog, economische belangen, onderdrukking en pijn; daaronder lag een laag van stilte en rust; de kracht van de berg en het bewustzijn dat alles in tijd en ruimte overziet. De berg stond er als een zeer krachtige maar tegelijkertijd kwetsbare vrouw te wachten totdat haar zonen hun onderlinge strijd op zouden geven, hun hoofd buigen en zich tot haar zouden richten. Om vergeving te vragen, om liefde en compassie te vinden en om verbinding te maken met het oervrouwelijke element: de vergeten Godin die eeuwen en eeuwen verbannen en verguisd was in de door mannen gedomineerde samenleving. ‘Kom bij Mij’, zei ze, ‘kom bij Mij.’ In de opstelling werd duidelijk dat in deze tijd verbinding essentieel is: dat alle volken zich verbinden; dat mannen verbroederen en dat vrouwen de handen ineenslaan. Ik dacht aan de grote vrouwen manifestatie op 14 februari – One billion rising – waarin vrouwen over de hele wereld dansten om de verkrachtingen, vernederingen en gewelddadigheden waarvrouwen mee te maken krijgen een halt toe te roepen. De Berg roept… Ook was duidelijk dat de berg haar geheim niet prijs zou geven, tenzij we met grote nederigheid naar haar zouden luisteren. Vaak worden heiligdommen veroverd, gegrepen, in bezit genomen en verkracht, zoals een vrouw, waarbij de veroveraar denkt dat hij daarmee de schat in handen heeft, maar niets is minder waar. Nooit geeft ze haar geheimen prijs. Pas door zachtheid, respect, speelsheid en liefde- door als een kind te zijn, vol verwondering en ontzag- openen de deuren van de magische werkelijkheid zich om een glimp op te vangen van de onnoemelijke kostbaarheden die er te vinden zijn. Toen ik de week erna weer naar de yogasles ging zag ik het oneindige vriendelijke gezicht van de godin, die me een zoen op mijn voorhoofd gaf. ‘To defeat the darkness in the world, you had to defeat the darkness inside yourself. Surrender to the compassion for all involved, including yourself. The Magic is back. The darkness is gone. Take your leadership and guide the right people to the mountains of Laibela (Ethiopië) en Ararat. There the waters of consciousness will be revealed, so they can flow into the world. The Gates of Infinity are to be opened, and you have the keys to unlock them. Don’t be scared, go fort and trust, and surrender to the greatness of your true being. The doors are open to enter the mystic realm of the Divine, and bring back the treasures of love, compassion, tenderness and humility. Open the gateway between the two worlds. Activate the dimensional doorway so all that has been lost can be restored to its natural order. There is a next phase of evolution beginning, in which the masculine and the feminine are equal and in which the sacred union is celebrated instead of rejected. Women, take your power. Men, start to play and dance and rejoice in each others presence and qualities. The king of the Heart is coming, guided by the Queen of Wisdom and Eternal Compassion. Rejoice! The night is over, for those with eyes to see and ears to hear… Be in Peace.’ Ik zag de berg Ararat – de Omega – en ik zag een regenboog en een duif met een olijftak in zijn snavel; symbool van verzoening en vrede. Toen ik opstond om mijn yogamat terug te leggen stond ik achter iemand die een afbeelding op haar T-shirt had staan: een duif met olijftak! De Berg roept…II Met Sandra ga ik op bezoek bij vrienden in België, en we vertellen hun ons plan om naar de Ararat te reizen. Ons plan is om deArarat vanaf Armeense kant te bezoeken, omdat dat de makkelijkste weg is om er naar toe te reizen. De hoofdstad van Armenië ligt op een steenworp van de berg verwijderd en is er goed zichtbaar, hoewel de berg zelf tot het Turkse grondgebied behoort. Vroeger echter was heel oost Turkije deel van het Armeense rijk, totdat verschillende conflicten, waaronder de Armeense genocide, ervoor zorgden dat er van Armenië nog maar een klein stukje overbleef en de berg aan de turken werd gegeven. Nu kunnen ze alleen nog mar naar de berg kijken ,die vanuit een groot deel van het land te zien is. De Belgische man kent toevallig een Armeense familie in Antwerpen en stelt ons voor om ze de volgende avond op te zoeken. We worden hartelijk ontvangen en krijgen een inkijkje in de pijnlijke en troosteloze staat van het Armeense volk. Armoede, onderdrukking, corruptie en drank lijken de boventoon te voeren. Het communistische bewind van de russen, en de Turkse moordpartijen hebben grote schade aangericht aan de volksziel van de Armenen. Maar achter de pijn en verdrukking zit nog steeds hun trots en hun grote liefde voor het land en de Armeense geschiedenis. De zoon van de familie weet ons te vertellen dat Armenië het eerste land was dat ooit Christelijk werd, nadat de koning werd overtuigd door een priester die maandenlang was opgesloten in een diepe put. ‘Is de berg voor jullie een heilige plaats,’ vraagt Sandra. ‘Alleen symbolisch, ‘antwoordt de vader. Hij is vooral verbolgen over de politiek en de corrupte regering in zijn land. ‘Allemaal dieven zijn het,’ en hij schenkt me een glas wodka in. ‘Het enige wat wij nog hebben is onze taal en onze liederen, die pakken e ons niet af. In ons hart blijven we Armeniërs. Ik mis ons land nog elke dag. Hier is geen gezamenlijkheid; geen ziel. Iedereen is hier druk aan het werk en met zichzelf bezig. Bij ons gaat het om de verbinding, de familie,’ vertelt hij. We krijgen een video te zien van een wekelijkse familiebijeenkomst, waar de mannen er verdwaasd bij zitten door de overmatige drank, de vrouwen dansen en de tafel vol staat met eten en flessen wodka. Kleinkinderen worden getoond op de arm, de vrouwen lachen en er heerst een gezellige drukte in de familieflat, maar ondanks dat maakt een triest en mismoedig gevoel zich van ons meester. ‘Een broer zal jullie ophalen van he vliegveld en jullie alles laten zien van Armenië,’ zegt de vader en hij schenkt me een derde glas wodka in. Ik begin me af te vragen wat de betekenis is van ons bezoek en of het wel zo’n goed idee is om naar Armenië te gaan. Op de een of andere manier heb ik niet het gevoel dat ik hier ga vinden wat ik zoek. Er is niets dat resoneert of een signaal dat ons d weg wijst. Het leek zo aantrekkelijk, maar lijkt nu eerder een doodlopende weg. Als we thuis komen bespreek ik met Sandra mijn twijfels en al snel zijn we het erover eens; Armenië is niet de goede toegangsroute voor onze reis naar de Ararat. En opeens herinner ik me dat ik een week ervoor wakker werd met de boodschap om naar Diyarbakir te vliegen, dus aan Turkse zijde. Als we het dochtertje van de Belgische vrienden welterusten zeggen zie ik op de grond een plastic boot van Playmobil staan. Op de boot staat een man met een staf, verschillende dieren en er zitten twee kraaien en een duif op het dak van de boot. Op de zijkant van de speelgoedboot staat de naam ‘Noah’… Een week later hebben we een eerste overleg met Peter, die ook al eerder op de zijderoute werkte, en nu met ons mee zalgaan naar de Ararat. We kijken naar de verschillende opties, naar vliegtickets, mogelijkheden om te reizen, data, hotels en andere praktische zaken. We verliezen ons op een gegeven moment in de details van de reis en besluiten af te stemmen op het werk wat we te doen hebben. In de stilte komt de volgendeboodschap door: “You will work with the power of the trinity. Two men, one woman. Earth, heaven and the road in between. Three places: Diyarbakir, Lake Van and the Mountain Ararat. The only way to enter the sacred site – the holy of holiest – is to tune in to divine guidance. You will make your path through the earthly plane, but thereal road is an energetic road towards the inner core of the mountain. It is like a labyrinth. You will find stepping-stones on the path that will lead you there. It might be people, events or places, which are like a signpost for you to enter into this higher state of consciousness. This is the real purpose to open up the door of perception of a higher dimension that has been hidden along time ago. It was secured because it was no longer safe to open the doorway between the higher dimensions of the angelic realms and the earthly plane. Because of the duality of the earthly dimension the angelic energies were distorted and became war, duality and strife. Thus the divine energies got abused. To avoid that, the doors were closed and the angels were put to sleep. Now you are in a time with lesser consciousness and it’s only through asking humbly that the doors will open. The power you will encounter is immense but the Book of Enoch contains the future of human kind. It has a key to your evolution; to your future, as well as to your past. You will start to understand where you are coming from; who made you and how you got into existence. This is one of the great secrets in history. It is important that you stay grounded in thehigher energies of wisdom, compassion and love. It is only from this dimension that you will understand the way things have developed the way you are now. You are the keys by connecting the three of you. You will open this higher dimensional portal and many will travel with you in spirit. They will be indirect communication on an energetic level and thy will receive the same energy as you will. This is important; that you stay connected with all who support you. The Masis - the Mother mountain – is the key to your survival as a species, and the key to understanding of the truth. We who have been guiding you all these years are coming closer, to reveal who we are and what our intentions are. The road has not been easy, but we have enjoyed every step along the path. Let go of your smallness. Let go of your struggles and open up to the higher self of who you are. This is where we meet each other. Are there any questions that you would like to ask concerning this trip? Peter: Is it important to make connection to other places on earth during this trip?’ Masis, the Great Mother Mountain, ís the earth. She is connected to all sacred places, all energetic lines, so opening this place will unleash an initiation of all dragon lines and sacred sites at the same time. It’s like a keyhole. We have been waiting for you for a long time and we were not able to reveal ourselves before this time in history. Now while you are preparing, things will change quickly and dramatically upon the surface. Don’t let yourself be deluded by the outer circumstances. Keep your focus and your trust because all things that are happening are part of a larger plan and are guided by sprit, nothing excluded. There are no coincidences. Just follow the track and the curtains will liftbetween the veils. Any other questions? Sandra: is there a connection with Ethiopia? Do we have to bring anything from Ethiopia to Ararat? Ethiopia is like the preparation. It is like to yin and yang. In Ethiopia you will travel from the mountain to the lake, and in Turkey you will travel from the lake to the mountain. It is like two opposing movements, which are connected through the earth lines. Just as you put movement into the Vatican (vorig jaar maart deden we energetisch werk op het Sint Pietersplein, in de tuin van het Vaticaan en in de Sint Pieter) you will put movement into the whole Middle East by tuning into these two places andturning the whole energetic field of the Middle East into its proper alignment. We know you wont’ understand all of it rationally, so you have to trust your heart. As soon as you get lost, go back to the higher dimensions of your own self and you will know what to do. End of transmission. Everything can be an entrance to the innerworld; an image, a word, a song, a story, a smell. As soon as you are entering the world of your subconscious you are in contact with the energetic fabric of the collective, because the innermost fantasies of your mind are connected to the world soul. There is no separation in the innerworld between individual and the collective; between men and women; between the divine and the humane; between good and bad; they are all connected in one eternal cosmic dance. So as soon as you are entering the world of the inner dimensions you are part of the whole of existence, and you are in contact with all other levels of reality. This is also the world in which the angels, the archangels, the demons, the devas and all other angelic and etheric beings are existing. They are non-materialistic, although they are completely dependent and connected to the outer world as you know it. We call it outerworld, because this is how you perceive it, but in reality this is just another level of existing, more dense then the etheric levels. Everything in this outer world is dependent on the inner levels of existence. This is also where thekeys of change and transformation are found. This is the role of shamans, priests, artists and change-agents; to travel to the inner dimensions of reality and find the keys of the soul. Within all of these realities there is a guiding principle; it is the principle of theheart; of love, of compassion, of compassionate wisdom. This is the most powerful key to evolutionary development. Once upon a time there were angelic being who descended into the outer world to help mankind progress, but unfortunately this didn’t work out only positively. Things went to quickly and there was resistance. The angels wanted thing tomove to fast and human kind resisted their help and influence. A terrible war broke out, and lots of humans and angels got killed in this struggle. In the end the angels retreated to their inner world, and most of them were kept asleep for many eons, so they couldn’t do any harm any more. They had to wait to the final days, the end times, before they could be reawakened to help and heal human kind again. Human beings needed to learn to use free will to change and develop, instead of being forced into spiritual progress. The time of this great change has come and the angels need to be reawakened, because their help is more then needed. Go to the Ararat, because this is the place where the entrance to the innerworld is most accessible; there you will find the answers and solutions of what you are looking for: the keys are compassion and forgiveness, for all the pain and mistakes that have ruled humanity thus far. Be kind and gentle, for the miracle of your descendance is becoming clearer. You haven’t been created by God, nor by nature, but by yourselves. You were part of the creative act, and so you will start to understand that you are part of God, the creative principle. You are the creature and the creator together. This is still beyond your grasp, but soon you will understand the scope of this. The final thing you will discover is your Self, and you will know WHO YOU ARE. Als ik in de sauna zit worden er emmers water op de hete stenen gegooid. Water en vuur worden stoom. Een grote man met een schort aan slaat met een handdoek de hitte door de ruimte en vlagen van warmte omhullen mijn lijf. Langzaam verdwijnt de ruimte om me heen, de andere mensen en moet ik denken aan de tekening die ik maakte van de berg Ararat met een poort erin. De poort wordt realiteit en ik betreedt de berg. Aan de zijkantstaan twee wachters met vleugels, een soort sfinxen. Ze vragen me wat ik kom doen en wat mijn intentie is. Ik vertel ze dat ik namens de witte broederschap van de Essenen kom, omdat de tijd is aangebroken. De eindtijd waarin we de hulp van de engelen nodig hebben op aarde. Ze vragen nog meer dingen en ik antwoord in een taal die ik niet ken. Dan begint het ritueel van sterven en geboren worden. Twee gieren komen uit de duisternis en beginnen aan mijn lijf te pikken; ze vreten aan mijn buik, ze pikken mijn ogen uit en trekken het vlees van mijn botten. Het is het ritueel zoals ik dat beschreven zag in het boek van Linda Wormhoudt en ik laat het gebeuren. Ik weet dat het deel is van de initiatie. De gieren vreten mijn lijf helemaal kaal totdat er niets anders dan botten over zijn, die ze kraken en leegzuigen. Mijn ziel wordt een van de engelen beschermd en gedragen. Zodra het proces van sterven voltooid is, wordt ik toegelaten tot de tombes in de berg. Daar liggen in verschillende lagen de engelen in bevroren toestand. De tombes zijn donker en toch schijnt er een soort blauwachtig licht in de ruimte. Ik zie verschillende gezichten die ikken, herinner, van tijden lang geleden. Ik begin te spreken en roep de engelen op om wakker te worden. ‘Waarom’ vragen enkelen sceptisch. ‘hoezo zouden we de mensheid helpen?’ Het zijn e opstandige engelen die aanzetten tot strijd en woede. ‘Ik heb geen ander antwoord dan dat de mensheid jullie krachten nodig heeft.’ Antwoord ik. Er zijn geen garanties, of beloningen, alleen een vraag. Maak het werk af dat jullie begonnen zijn. Door de afdaling in de aardse wereld zijn we besmet geraakt met de kracht van dualiteit en strijd, en zijn we onze vreedzame intenties en oorsprong vergeten. Het wordt tijd dat de vloek ongedaan wordt gemaakt. Nu is de tijd om op te staan en wakker te worden, of anders eeuwig te blijven slapen.’ Anderen zijn direct klaar om mee te helpen en de strijd van liefde opnieuw op te pakken, en samen te werken met de Ene: allen voor Een, een voor allen. Het goddelijke principe is sterk in hen. Ik herken ze als mijn broeders en omarm ze, na zoveel eeuwen. ‘Ik heb jullie zo gemist; Eeuwen zocht ik naar de toegang tot de plaats waar jullie verbleven maar ik on jullie niet vinden. De meesters van Shambhala zijn inmiddels ontwaakt en hebben jullie hulp nodig, alsook de andere raden van wijsheid op aarde. Langzaam zie ik meer en meer engelen wakker worden en ontdooien uit hun zieleslaap: de aartsengelen, de elementalen; de vuurwezens, de waterwezens, de luchtwezens en de aardewezens; de deva’s van planten, elementen en mineralen; een groot misvormd wezen, dat vergroeid is van pijn, woede en schaamte omarm ik en neemt langzaam weer haar normale vorm aan; die van de Godin van de liefde, die zozeer verwond is geweest. Ik herken als laatste Sandra, die eveneens verwond is in haar ziel. we zijn gewonde healers en dalen af nar de lagere lagen in de berg. Daar liggen de geraamtes en gewonde zielen van engelen die ernstig beschadigd zijn in de strijd, lang geleden. We omarmen ze een voor een, en nemen ze mee naar het licht. Een luids kermen en jammeren klinkt in deze onderaardse kerkers. Hetproces gaat uren door. Dan herstelt ook mijn eigen lichaam weer en krijg ikvlees aan de botten. De hitte in de sauna wordt minder en langzaamaan keer ik terug naar de plek waar ik me bevindt; op de houten planken. De rest van de saunagangers heeft inmiddels de ruimte verlaten, behalve eenvrouw die met gesloten ogen naast me zit. Ik weet dat ze, bewust of onbewust, mijn fysieke lichaam verankerd heeft terwijl ik me begaf in de innerlijke wereld. Ik bedank haar en verlaat de sauna, en keer langzaam terug tot de ‘normale’, fysieke wereld. Buiten staat een schaal met fruit klaar op een soort altaartafel. Ik neem wat ananas en snuif de frisse buitenlucht op. Ik ben nog enigszins versuft van de visioenen, die even snel verdwenen zijn als ze zijn opgekomen. Bij de bar vraag ik een papiertje om enkele steekwoorden op te schrijven, zodat ik de beelden kan onthouden, hoewel enige dingen me ontschoten zijn. 16 april. Eerste dag. Diyarbakir ın oost Turkıje Gısterochtend voor vertrek chagrijnig wakker geworden: geen ıdee wat we gaan doen ın Turkıje. Lıchtwerk: hoezo? of was het gewoon weerstand? In het vlıegtuıg een kaart getrokken met de tekst: je zıet op tegen de taak dıe je te doen hebt. Verzamel al je kracht en et je over je weerstand heen. Vooruıt: daar gaat-ıe dan. In het vliegtuig naar Istanbul voelde ık me ontheemd en verloren. De energıe van het land kondigde zıch al aan.. een enorm verlangen naar ıntımıteıt, heımwee naar de groep uıt Ethiopië en toen ık dıeper voelde: verlangen naar de Godın. Luchthavens helpen nıet mee, zeker nıet toen we ın Istanbul ın de regen en dıkke bewolkıng aankwamen. we vlogen dırect door naar het oosten van Turkıje en het verhaal begon zıch te ontspınnen. De passagıers waren bıjna allemaal koerden en voor het eerst merk ık het verschıl: de turken zıjn de upperclass. De Koerden zıjn de lowerclass: angstıg, gespannen, bergvolk, ruwer van uıterlıjk. De mannen hebben zwarte rıngen om de ogen, dıe dof staan, teken van trauma en pıjn.. s avonds laat komen we aan ın Diyarbakir hoofdstad van de koerden. Soldaten en tanks op het vlıegveld: een eerste kennısmakıng. Met de taxı naar het hotel dat ın het oude centrum lıgt en vrıj snel naar bed. de nacht vertelt vele verhalen: heftıg onweer en regen, een auto dıe te hard rıjdt en ergens tegenaan rıjdt, een volk dat verslagen ıs: een stad dıe huılt...Ik voel zoveel en begın s nachts te bıdden om vergevıng. de volgende dag hoor ık het verhaal dat hıer vroeger de helft van de bevolkıng uıt Armeniërs bestond, dıe door de turken en Koerden allemaal zıjn omgebracht, op transport zıjn gezet naar werkkampen ın Syrië waar nıemand ooıt van terugkeerde. De genocıde van de Armeniërs vond hıer plaats... en de vloek over de stad ıs nog steeds voelbaar. Nu zıjn de Koerden de verlıezers, dıe de huızen van de Armeniërs hebben ıngenomen maar door de Turkse regerıng worden onderdrukt. Er ıs een staakt het vuren, maar dat ıs eerder door strıjdmoeheıd, vermoed ık. de trots van het volk lıjkt gebroken. We ontbıjten ın een van de oude gebouwen dıe aan de hoofdstraat staan, dat de zıjderoute blıjkt e zıjn van Aleppo vıa Mardın naar het verre oosten. Bıj de poort, dıe deel uıtmaakt van een enorme ommurıng van de stad, ıs een oude karavanseraı, waar vroeger de karavanen stopten. We horen van een oude Syrisch orthodoxe Maria kerk waar vroeger ooıt een zonnetempel stond ın de tıjd van de Assyriër. Terwıjl we afstemmen zıe ık een ruımte onder de grond waar duızenden zıelen verdwaald en verdoofd jammeren. Er ıs hıer zoveel pıjn ın de geschıedenıs.. Maar hoe kunnen we ze helpen? We besluıten naar de rıvıer de Tıgrıs te gaan dıe hıer langs de stad stroomt. We gaan door de poort, komen door enkele arme zigeuner wijken en lopen naar de groene vruchtbare oevers van de rıvıer, dıe door Turkıje en Irak stroomt: een van de twee rıvıeren dıe samen met de Eufraat het paradıjs vormden: de Garden of Eden, wat sınds tıen jaar een groot tranendal ıs. Het lıjkt of oorlog en strıjd zıch hıer keer op keer herhalen. we doen een rıtueel bıj het water om de pıjn en de duısternıs te transformeren naar lıcht. We verbınden ons met ıedereen thuıs en vragen om hulp en beschermıng en leıdıng voor deze reıs. Een drıetal jongens zıjn achter ons aangelopen, om te vıssen, maar als we teruglopen staan ze ons tussen de bomen op te wachten. Een van hen trekt een stiletto en vraagt om geld. Oeı, dıt wordt serıeus. de ander heeft ook een mes en er ıs nıemand anders ın de buurt. Ik zeg hem dat het geen goed plan ıs en vraag ın gedachten dırect om hulp. De jongen dreıgt meerdere malen met zıjn gekartelde mes en ık neem mıjn pet af, kıjk hem recht ın de ogen, wıjs naar boven en zeg Allah. ık maak hem duıdelıjk dat Allah meekıjkt en dat dıt echt geen goed plan ıs. na lange tıjd vraagt hıj: one dollar.. No, zeg ık. Hıj slaat zıjn ogen neer en steekt zıjn hand uıt. Ik schud de hand, net als Peter en Sandra dıe vlak achter me staan. We lopen door en de ene jongen scheld op de eerste: waarom deed je dat? o.ı.d. We lopen rustıg door (uıterlıjk dan, want ınnerlıjk komt de adrenalıne tot aan mıjn oren) totdat we bıj de weg komen waar we thee aangeboden krıjgen door een aantal oudere mannen dıe aan de weg werken. We nemen het met beıde handen aan om bıj te komen van de schrık en ons knıkkende knieën tot bedaren te brengen... Dan wordt langzaam duıdelıjk wat er gebeurde: we moesten de energıe van geweld en agressıe transformeren. We praten nog lang na...Het beloofd een spannende reıs te worden ın dıt land dat geteısterd ıs door geweld. Het wordt me nog duıdelıjker dat het zo belangrıjk ıs dat de energıe van de grote Moeder weer terugkeert; van helıng en verbındıng. Als je wılt afstemmen deze dagen heel erg graag! Het gebed op mıjn sıte Ode to Ararat over de Grote Moeder ıs zeer behulpzaam. Vandaag weer zo sterk ervaren dat gebed en hogere leıdıng crucıaal ıs. 17 april. We gingen vandaag naar de stad Mardin die op de grens met Syrië ligt, een uur rijden van Diyarbakir. De bus reis was heel comfortabel, maar het bezoek aan Mardin was minder fijn. Het is een stad die tegen de berg aanligt en over de groene vlakten van Syrië uitkijkt. De bevolking was over het algemeen chagrijnig en maakte geen contact. e liepen een straatje in dat de berg opging en werden opeens door een vrouw naar binnen gewenkt. We kregen koffie en zaten in een lege woonkamer op de grond, waar ook twee kleine kinderen zaten en langzaam werd het verhaal duidelijk: ze sprak Arabisch, was Syrische en gevlucht uit Syrië. Ze had geen enkel contact met de koerden uit Mardin, was zeer eenzaam en had nauwelijks geld. We werden geraakt door haar verhaal -hoewel we uiteraard geen woord letterlijk verstonden - maar de tranen stonden in onze ogen. De vrouw zag het en begon onbedaarlijk te huilen. Sandra hield haar vast en ze kon eindelijk haar verhaal kwijt over de ellende en pijn in Syrië. Ze vroeg of we niet wilden blijven slapen. . Op de terugweg hadden we een tweede ontmoeting, dit keer met een Syrische jongeman van 24 jaar. Hij vertelde dat hij sinds een maand uit Aleppo was gevlucht met zijn familie en dat zijn hele stad kapot is: de soukh, de moskee. Hij beschuldigde zowel Assad als de rebellen van de aanslagen en zag er de hand van Amerika en de Arabische landen die Syrië kapot willen krijgen. How do you feel now? Vroegen we en toen kwam voor het eerst zijn gevoel te voorschijn, tranen in de ogen. i have no future, the people here dont like us. . .we are lost. Peter gaf hem een mooi kristal vlak voordat de bus vertrok en hij was zichtbaar aangedaan. Voor even gehoord en gezien. We zaten stil inde bus terug.. Wat een land vol stress, boosheid, verdriet en disharmonie, en iedereen lijkt zowel slachtoffer als dader te zijn. Het is moeilijk om in ons centrum te blijven en niet mee te gaan doen, maar met zijn drieën hebben we het goed. W hebben het idee nog naar de kerk van sint George te gaan morgenochtend - beetje zwarte plek - en dan met de auto naar het meer van Van, vroegere hoofdstad van het oude rijk van Urartu. Channeling over urartu.17 april, Sandra, ton, peter. We stemmen af op de mensen in Nederland. Urartu was the last kingdom in which the ancient wisdom was preserved and acknowlegded. You all have memories of the work that you did in this place and that is why we want to bring you there. You delve deeper into the layers of history into a time when the knowledge of the sacred geometry was still used; the knowledge of the dragon lines. This was the time in which the kingship of aslan, the sacred king, originates. The king and the consort, the queen, were seen as the lion and lioness, representing divine kingship on earth, embodying the Christ principle, both male and female. They were holding the energy of the sacred flame, the sacred light, so all in their world was in line with divine order. This was their work and this the work you will do as well: to bring harmony back and open the doors to the old wisdom, hidden in the stones of ancient times, hidden in the water, hidden in the land. You have to go deep underground to bring back the knowlegde of the sacred king and queen. It is the divine marriage between the male and female that opens the door to this ancient knowledge. This is the next gate that you will have to open after your journey through the land of southern Anatolië, the land of the Mothers. The council of the Grandmothers were the wisdomkeepers. They were advising the king and the queen about which way to follow and which action to take. They were holding the space, the doorway, to another time, in which the conscieness was much higher and more evolved, so they could tap into thisknowlegde and give theirwisdom and coucil and prophecies: prophecies about the future. They knew that darkness andduality were going to set in, so they have hidden the knowledge so it wouldnt be abused. Go down into the ground connect to the grandmothers, for they will guide you through this labyrint of time to bring you in contact with the elders of themotherland: urartu. . .urartu. . Ararat. You have defeated the dark angel of Diyabakir, who holds the gate of this powerful city, city of stones and dreams, city of walls and anger, about past memories. Follow the silkroute to the east, connect to the masters of shamballah, because they are in contact with the council of the grandmothers, and bring the prophecy to itscompletion: the prophecy of the return of the king and queen, beyond time and space, the prophecy of the return of the Wisdomkeepers, the prophecy of the spiritual warriors. Let all stand up for peace, justice and truth, so the world will be a better place. We ontdekken dat ons hotel aan de weg ligt die over de rivier gaat -de plek waar de jongens ons probeerden te beroven - waar een oude Michael kerk als een wachter bij de rivier staat. De rivier de Tigris blijkt de grens van het oude koninkrijk te zijn, en Diyarbakir de outpost. Vandaag hebben we een auto gehuurd en zijn de brug over gegaan, het rijk in. . .eerst zagen we tot aan de verre horizon groene glooiend velden, inde verte bergen met regen en onweer. langzaam kwamen we dichterbij, totdat we uiteindelijk de bergen inreden en de sfeer totaal veranderde. Nadat we aan Diyarbakir waren gewend en ons er echt thuis voelden, bleek de weg de bergen in er een te zijn van ontheemding, naargeestigheid en triestheid. Overal vreemde en lelijke flats, regen en mistroostigheid. De kennis dat hier ongeveer honderd jaar geleden de Armeniërs woonden, die christelijk waren, waar geen spoor meer van te vinden is, en er nu alleen maar moskeeën staan maakt het nog bitterder. Maar zoals een paar mensen zeiden op Facebook: kijk door de buitenkant heen en bezie alles met compassie, zowel de daders als slachtoffers. Het werk wat we te doen hebben ligt voorbij de drie D wereld. . . .over drie-d gesproken: we zitten nu in een aftands hotel in Van, de oude hoofdstad van Urartu, direct naast een moskee, maar de mensen zijn hier overal enorm aardig en we voelen ons erg welkom! Zo hebben we heerlijk gegeten in Kebabistan en wilde de eigenaar met ons op de foto! Vrijdag 19 april, bericht uit Turkije. De dag begon vandaag extreem slecht in een vies, stinkend hotel, waar we echt uit gevlucht zijn, en eindigde in een vijfsterren hotel aan het meer van Van, met een bezoek aan de hammam en een heerlijk diner. Dat tekende ook de transformatie van deze dag. Na de sombere reis de bergen in, de aankomst in een goedkoop hotel midden in de stad ( mijn gids had gezegd: zoek het hotel dicht bij het museum, maar het ene hotel dicht bij het museum is vorig jaar tijdens een aardbeving ingestort, en dit was de andere optie) en een nacht tussen vieze lakens en sigarettenrook werd ik in een woedende stemming wakker, boos op alles. . .de emoties hadden de overhand gekregen, ik was humeurig, en wilde direct het hotel verlaten. Gelukkig was het mooi weer en ik keek vanuit het hotel op de nieuwe moskee waar een schilder de laatste hand legde aan de minaret. We besloten voor het ontbijt even de moskee in te lopen en zagen voor het eerst in deze moderne stad een staaltje schoonheid, liefde en pracht in aanbouw. Het maakte me iets zachter en lichter. daarna ontbijten in een modern eethuisje met Noachs pudding en opeens hoorden we de muziek van Skyfall: this is the end... Hold my hand and let the earth move...etc. Het bracht de beelden van de laatste James Bond film in herinnering waarin ze terug gaan naar het oude landhuis in Schotland van Bonds ouders. Het bracht ons op het idee om naar de oude plek van Urartu op zoek te gaan. Eerst naar het museum, dat echter gesloten bleek door de aardbeving. In de tuin stonden gelukkig vele steles met teksten in spijkerschrift erop. Ik merkte dat het een soort lichtschrift is, want toen ik met mijn handen erover heen ging leken de letters op te lichten in mijn geest en kreeg ik informatie over een ver verleden. na het bezoek reden we richting het meer, en kwamen min of meer vanzelf bij de oude rots, waar de vroegere stad van Van moest liggen. Maar deze rots bleek ook de oude hoofdstad van Urartu te zijn geweest. . . Een magische plek. We wandelden om de rotsformatie heen (denk aan het kasteel van Rohan op de berg) en ik had mijn iPod op met muziek. Een sprookjesachtige sfeer ontspon, tussen de bomen aan de voet van de rotsen, uitkijkend over het grote meer. Bij een kleine holte in de bergen moest ik aan de droom van Sandra denken: bezoek de tombe van de verloren koning. We klommen naar de holte en terwijl we ons afstemden begon de energie te werken; een krachtig veld ging open en met mijn innerlijke oog zag ik allemaal beelden van een oorlog die ooit - lang geleden - had plaatsgevonden tussen de wezens van licht en de wezens van duisternis. De strijd was zo heftig geweest dat het eindigde in een enorme vernietiging, aardbevingen en een hemel die duister was van vuur en rook. De oude kennis ging verloren en het rijk stortte ineen. De engelen, lichte en donkere Nephilim, kwamen in een diepe slaap. Iets dergelijks had ik ook bij de berg van Lalibela gezien. Het was het einde van de oude tijd. Ergens in de berg zag de tombes van de engelen, en de oude koning van het rijk van Urartu. Maar het leek erop dat wij gekomen waren om de engelen weer te wekken en de oude kennis te activeren. Peter stond onder de rots en legde een cirkel van kristallen neer, en in het midden de ark met de stenen van alle dertien aarde chakras, die we mee hadden gekregen van Katleen. Het leek alsof de tempel van licht werd hersteld en we de dertiende sluitsteen mochten plaatsen, op de top van de lichttempel die zich boven het meer bevindt. De dertien zuilen va licht werden geactiveerd, en de dertien stammen van over de hele wereld verenigden zich. De energie was ongelooflijk sterk en we waren alledrie enorm geroerd door wat zich op energetisch niveau afspeelde. We keken vanaf de holte uit over de oude verwoeste stad aan de voet van de berg en het meer en de Besneeuwde bergtoppen eromheen. Sandra voelde de verbinding met de dertien kerken in Lalibela, en het leek alsof er een poort tussen hemel en aarde was geopend, en dat de energie van de koning via peter weer terug was gekeerd in de wereld. Ontroerd en vervuld liepen we verder rondom de rots en vonden nog vele restanten van de oude Armeense stad die er honderd jaar geleden moest zijn geweest, voortgebouwd op de oude restanten van Urartu. Tegen de rotsen was een soort groot boek in spijkerschrift uitgehouwen: the inscription stone, met de geschiedenis van het koninkrijk van Urartu. Morgen vroeg, hopelijk na een fijne nacht in dit luxe hotel op weg naar berg Ararat. In spijkerschrift worden alleen de medeklinkers geschreven, waardoor RRT zowel Urartu als Ararat betekent...... Maandag 22 april. Channeling Ararat. We zijn weer terug in Dogubeyazit, in hotel Ertur met uitzicht op de berg Ararat. We nemen afscheid van de berg. Het is prachtig weer, en het wordt tijd om terug te keren naar Van, vanwaar we morgen met het vliegtuig via Istanbul weer terugkeren. Het was een reis met vele hoogte en dieptepunten en het was soms hard werken. Het was een geweldige ervaring om met zoveel mensen in contact te staan terwijl we hier rondreisden en afstemden op wat we te doen hadden. Vele gaven tips of aanwijzingen die hielpen om helder te krijgen wat nodig was. Bij deze nemen we voorlopig afscheid. Mocht je het leuk vinden: a.s. Zaterdagavond houden we een koningswake in de Amstel kerk in Amsterdam, en zullen we ongetwijfeld enkele ervaringen en energie van de reis delen. Het lijkt of dit moment de ankering is van de twee reizen door Ethiopië en Turkije, en van het lichtwerk in Nederland. Deze week rolt het boek lichtwerkers gevraagd! in de bus, dat vele channelingen van de afgelopen twaalf jaar bevat en is opgemaakt door Sandra. We zullen het meenemen naar de Amstel kerk. Je kunt ook thuis afstemmen van 21 - 22 uur. Hier volgt de laatste boodschap die we kregen Bij de Ararat vanochtend: The Rainbow Prophecy All colors of the rainbow, all colors of life form together the oneness of humankind. It is through this promise - the return to the Great Mother, the return of the rainbow warriors, the return of the rainbow children, the rainbow tribe - that the earth will be transformed into a paradise again. From darkness and hardship, from ugliness and distortion there will come a newborn race of children that will work towards a colorfull civilisation in which all colors will be honored: male and female, animal and plant kingdom, the minerals, the devas, the angels and archangels, or Nephilim, as you call them, all comscious beings: the trees, the birds and the fish, the four elements - water, fire, earth, air - and the element of consciousness itself: the breath of life, pervading everything, all these colors are emanating from the Great Mother: the mountain which is a repsentation for the Great Goddess herself. You, who are my children, come to me. Come and nourish yourself. Drink from the source of life. Eat from the tree of life. There is enough for everyone. There is abundance. You dont have to fight anymore for your place in the circle of life. It is granted; it is given. Dont take it by force, dont conquer it. Just receive it. It is in receiving that you are given the kingdom of God/Goddess. You who have opened the gate and have put the key in the whole, experienced the pain of eons of separation; you will be the mesengers, the prophets bringing the message to all people. Go forth into the world and be true to your heart. Spread the news because a new era has started. An era of transformation and renewal. You wont be able to see and understand everything yet, because its too complicated and big to grasp the whole picture, but know that you have played your part, and will play your part in times to come. It is with utmost reverence and honor that we greet you. We who are in contact with the Great Mother - the angels - we are happy to assist you, to guide you and to help you in your work. We enjoy this cocreation that helped heal us, our old wounds, and our connection to you. We enjoy travelling with you. We are looking forward to new adventures. Go in peace.
Posted on: Sun, 03 Nov 2013 12:00:29 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015