DWADZIEŚCIA TRZY POSTULATY – Alice Miller tłum. Robert TULO Waśkiewicz Dziecko jest zawsze niewinne; wszystkie teorie mówiące choć trochę inaczej, kłamią. Każde dziecko potrzebuje między innymi: opieki, ochrony, bezpieczeństwa, ciepła, dotykania, troski, czułości i delikatności. Te potrzeby rzadko są spełniane w wystarczającym stopniu; dzieci są za to używane przez dorosłych do zaspokajania ich potrzeb i gromadzą traumę wykorzystania. Nadużycia doznane w dzieciństwie wywierają negatywny wpływ na całe dalsze życie Ofiar. Społeczeństwo stoi po stronie dorosłych, obwiniając dziecko za doznawane od nich krzywdy. Wiktymizacja dzieci była negowana historycznie od zawsze – i wciąż w wielkim stopniu jest. Zaprzeczanie to pozwala światu aż do dziś ignorować wykorzystywanie dzieci i jego skutki. Zdradzone przez rodziców i społeczeństwo dziecko może tylko zapomnieć traumę, stłumić ból i idealizować swoich oprawców. Wyparcie to prowadzi do nerwic, psychoz, zaburzeń psychosomatycznych, uzależnień, autodestrukcji oraz przestępczości. W nerwicy, dziecięce potrzeby zostają wyparte lub zaprzeczone; ich miejsce zajmuje lęk, wstyd i poczucie winy. W psychozach dawne nadużycia przybierają postać urojeń uważanych za złudzenie (szaleństwo lub obłęd). Zaburzenia psychosomatyczne pozwalają zastępczo odczuwać dawny ból, ale jego przyczyny i pochodzenie zostają ukryte. Uzależnienia stają się namiastką dobrego rodzica, który zastępczo zaspokaja dziecięce potrzeby. Zachowania autodestrukcyjne są rekapitulacją dawnych traumatycznych przeżyć odgrywanych na własnej osobie. W przestępczości, zamęt, uwiedzenie, ból i nadużycia z dzieciństwa są odgrywane na zewnątrz. Terapia może prowadzić pacjenta do sukcesów, jeśli opiera się na odkrywaniu prawdy o jego dzieciństwie, zamiast zaprzeczać tej rzeczywistości. Psychoanalityczna teoria „dziecięcej seksualności” chroni kazirodczych rodziców i wzmacnia społeczną ślepotę. Fantazje, ukrywając lub minimalizując zbyt trudną prawdę o dzieciństwie, pozwalają dziecku przetrwać, gdyż trauma zmyślona jest lżejsza od prawdziwej, którą wyparło. Fantazje zawarte w literaturze, malarstwie, filmach i snach, często – nieświadomie i w symboliczny sposób – ukazują wczesne doświadczenia dzieciństwa. Te symboliczne świadectwa są tolerowane przez kulturę, która nie toleruje prawdy o wykorzystywaniu dzieci; gdyby je rozszyfrowano, świat odrzuciłby tę treść. Wpływu tych dawnych przestępstw nie da się powstrzymać przez rozumienie, że oprawca też miał ciężkie dzieciństwo, ani przez przebaczanie mu. Powstrzymać natomiast można falę nowych przestępstw na dzieciach, jeśli dorosłe Ofiary zaczną być świadome swojego wykorzystania i jego skutków. Dlatego świadectwa Ofiar dziecięcej traumy mogą wnieść w świat więcej jasności, świadomości i poczucia odpowiedzialności wokół ludzkich tragedii.
Posted on: Sun, 18 Aug 2013 06:14:01 +0000