De Gedichies nr 151 Ik heb het nou helemaal gehad met honden. Gisteravond maakte ik – midden op de Binnenrotte – een geweldige smak op straat dankzij zo’n dribbelend monstertje. Au, echt behoorlijk AU! Het ding behoorde toe aan een jongedame die daar op een stoeltje naast haar kennelijke vriendin bier zat te drinken, en mij samen met enkele personeelsleden van het horecaetablissement overeind hielp, een stoel aanschoof en zich vooroverbuigend deze oudere man liefdevol toesprak met een Oost-Europees accent. Even slonk mijn AU! bij de onverwachte aanblik van haar ruim voor mij uitgestalde boezem die ze onmogelijk onder stoelen of banken kon steken. Ik concentreerde me snel weer op mijn pijn en zag het monstertje bibberend onder een stoel kruipen. Kwaad ben ik naar huis gestrompeld, en vanmorgen kon ik m’n rechterkniet niet goed buigen. M’n linker deed het al niet geweldig, zodat ik om me voort te bewegen nu alleen nog maar kan zaklopen. Achteraf, eenmaal in bed, dacht ik nog dat ze het expres gedaan hadden, met z’n allen, om me te rollen. Om je heen staan, jasje uit, naar je kapotte elleboog kijken, ‘Ach, ach! Die meneer toch. Doet het pijn?’ Ja dat vragen ze echt hoor, doet ’t pijn? Je maakt met je honderdtien kilo een smak waarvan honderd meter verderop de Laurenskerk op z’n grondvesten staat te trillen, schreeuwt het uit (Au AU), tast naar diverse lichaamsdelen alsof ze zojuist van je lijf gescheurd zijn, en dan vragen ze, met een Oost-Europees accent (dat doet er niet toe, dat weet ik ook wel, maar kwaadheid overstemt de pijn): ‘Doet ’t zeer, meneer?’ ‘Nee hoor, ik doe dit alleen maar om aandacht te trekken, ja. Ik wilde zo graag midden in de stad een beetje aandacht van willekeurige mij niet bekende mensen’. Bah, hondjes aan de lijn, laat ze nou maar gewoon los onder de tram lopen, of zoekraken. Boos ben ik, of had u dat al door? Het was weer zo’n kuthond, zo’n kleintje. Het zat vast aan zo’n onzichtbaar lijntje, u weet wel, zo’n tien meter lang rolsnoer, vast aan de een of andere rothoer, nou ja, ze was misschien wel een spetter, maar ‘I walked the line’ en viel me te pletter. U zult zeggen: het lag aan het baasje. ‘t Kan me niet schelen: ik was het haasje.
Posted on: Thu, 29 Aug 2013 09:50:10 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015