De schuld van mijn zus Zoals u wellicht weet ben ik een groot autofan. Ik lees diverse autobladen en volg diverse takken van autosport op de voet waaronder de mooiste sport ter wereld, de rallysport, zo veel mogelijk live. Ik weet daarom best veel van auto’s hoewel het onderdeel Amerikaanse auto’s van 1902 tot en met 2013 zeker niet mijn sterkste kant is. Het autofan zijn is bij mij pas erg laat begonnen. Mijn ouders kregen hun eerste auto pas toen ik elf was. Daarvoor gingen we samen met mijn zusje overal heen op twee Berini’s. Misschien leuk om te vertellen maar toen ik 16 werd kreeg ik een van die Berini’s cadeau en ben ik eens terwijl ik vol gas reed ingehaald door een fiets. Mijn vader had niets met autorijden. Hij kwam nooit verder dan van A naar B tenzij via C een kortere afstand kon worden gereden. Mij moeder vond het ook wel prima zo. Ik was zelf geen held in een auto. We hebben eens een botsing zonder persoonlijk erg meegemaakt en daardoor vond ik auto´s ook helemaal niets. Toen kwam de dag dat ik 18 werd en mocht beginnen aan een gedegen rijopleiding. Nou nee dus, pas op mijn 21e haalde ik het roze document en nadat mijn zus mij had opgegeven voor een proefles en ik over mijn angst heen kwam. Hoewel heen kwam, ik houd nog steeds graag zelf het stuur in handen als ik in een auto zit. Eindelijk in het bezit van het handige document reed ik wel eens naar school in Zwolle in de Kadett van mijn ouders. Verder kwam ik niet en van autoliefde was nog geen sprake. Het was slechts een handig vervoermiddel. Als mijn geheugen mij niet in de steek laat dan was het in 1987 dat mijn zus opeens lid was van de Autovisie. Ik begon mee te lezen en begon in te zien dat er veel verschillende auto´s waren en dat ze niet allemaal hetzelfde waren. Ik las veel en begon te begrijpen dat auto´s niet alleen vervoermiddelen zijn maar ook een bron van plezier. Rijplezier, ik had er nog nooit van gehoord maar begon te ervaren wat het was. Heel langzaam kreeg ik steeds meer rijplezier en werden de auto´s die ik bezat steeds sneller. Van 55 pk naar 75, 150, 125, 211, 218, 255, 320 en nu 305. Het valt niet te ontkennen dat er een positieve ontwikkeling zit in de kracht van mijn auto´s. De laatste jaren is rijplezier het enige criterium bij de aanschaf van een auto en uiteraard of het er een beetje uitziet. Over smaak valt te twisten maar mijn huidige Focus RS in zijn wit-zwarte kleurstelling krijgt veel bewonderende blikken. En die blikken zijn niet alleen van mij als ik weer eens op het aanrecht hang gewoon om naar mijn eigen auto te kijken. Veel omstanders keuren de keuze van mijn auto goed tot zeer goed. Met het tellen van het aantal opgestoken duimpjes ben ik maar gestopt. De Focus is denk ik een blijvertje want hij bevalt erg goed en is alles wat ik in een auto zocht: snelheid, rijplezier en looks. Hij wordt dit jaar al weer 4 en ik heb ik die tijd nog geen seconde aan vervanging gedacht. Voor mij is dat redelijk uniek omdat het na een maand of 18 na aankoop van een nieuwe auto al weer begint te kriebelen. Terugkijkend zou je kunnen zeggen dat het onvoorstelbaar is dat twee kinderen van ouders die niets met auto’s hebben zulke grote autofans zijn geworden (zuslief is rallyfan en heeft een Ibiza Cupra). Maar het feit dat ik mijn rijbewijs heb is de schuld van mijn zus. Ook het ontstaan van mijn grote liefde voor auto’s is haar schuld. Is dat erg? Nee, ik ben haar daar eeuwig dankbaar voor!
Posted on: Wed, 10 Jul 2013 09:29:07 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015