De wereld van Lars. Lars was een werkpaard, een goed en braaf werkpaard, hij liep voor een grote huifkar op de eilanden met in het hoogseizoen 25 Duitsers erin. Een groot gewicht zeker als je nagaat dat hij door het zand over het strand moest lopen. En tijdens alle feestdagen door het vuurwerk de optochten en de mensen massa,s, paard van sinterklaas, door de bossen de boomstammen slepend. Maand in maand uit aan het werk, 950 kilo kracht Drie jaar geleden kwam hij bij mij. In eerste instantie om hem te behandelen hij was gestopt met eten, we noemen dat actieve euthanasie, hij wilde niet meer. Aangezien Lars een paard is die een bepaalde waarde vertegenwoordigd werd er in hem geïnvesteerd om hem weer te willen laten leven, daar kwam ik in beeld Hij werd gebracht , ik haalde hem uit de trailer en hield van hem. Hij stond nog geen half uur hier op mijn kleine erf of meneer kreeg een bijzondere eetlust. Emmer water ging er ook zo in. Lars heefd zijn hele leven alleen gestaan, met naast hem in een andere weide een ander paard, dat paard overleed, en niemand die er aan dacht dat hij misschien eenzaam was. Hier bij mij kon ik hem niet zomaar bij de kudde laten, Lars was alle kudde regels vergeten en was in zijn gebroken geest een moordenaar. Het verhaal is lang en een verhaal met veel geduld, en nog meer geduld hoe ik hem langzaam weer paard moest zien te laten zijn, maar het lukte, Lars was niet meer eenzaam. Toen werd ik gebeld, Lars zou maandag morgen opgehaald worden om 5 uur. Dit vond ik een vreemd tijdstip en ik was het er niet mee eens. Wat bleek de “therapie “die ik Lars mocht geven was slechts om hem op een mooi rond slachtgewicht te brengen. De dank voor de jaren dat Lars gewerkt had en geld voor hun had verdient, waanzin walgelijk, ik word weer boos als ik eraan denk. Ik zal jullie niet vervelen met verhalen van hoe je van een boerenerf een ondoordringbaar fort maakt. Nog van de kilometers kettingen die ik gebruikt heb om mijn hek zo te barricaderen zodat zelfs het leger er niet meer door kon komen. Misschien sta ik bekend om mijn vredelievendheid, nou toe niet, ik was een gevaar voor iedereen die Lars van ons af wilde pakken. Afijn, Ik heb Lars tegen de kosten die zij aan mij hadden gemaakt voor de kiloprijs gekocht, wat toen nog 1.30 de geslachte kilo was. Lars is groot en zwaar en dankzij mij en de kudde hier weer op een mooie 950 kilo aangeland. Ik wist dat hij oud en opgebruikt was, zijn lichaam totaal geruïneerd door de zware lasten die hij jaar in jaar uit moest trekken. En ik wilde maar één ding voor hem, het geluk van werkeloos en weergaloos genieten en nooit meer eenzaam zijn, het mag gezegd dat is gelukt, er zijn filmpjes zat hoe Lars op zijn oude dag nog speelt. Later werd er geconstateerd door de dierenarts dat hij in zijn linker hoofd holte een tumor heeft. Dat schept een band, ik heb er ergens in mn hoofd ook eentje, die het me soms verdomd moeilijk maakt. Plus dat zijn lichaam vol artrithis zit, letterlijk een opgebruikt en misbruikt lichaam. Punt is: je zou kunnen zeggen mission completed, Lars was en is gelukkig en er komt een tijd van gaan. Maar nu nog niet, ik wil het niet, Lars wil het niet, en de kudde wil het niet. Dat word dus vannacht in een hangmat in de stal, de vliegen en het getreiter van de paarden trotseren om hem bij te staan, zoals hij mij zo vaak heeft bij gestaan. In al zijn wijsheid is hij een wonder. En mijn liefde voor Lars is diep, het mooiste kado van het leven, is zelf een leven geven. Ik heb Lars een leven gegeven, paardwaardig in vrijheid en omringt door echte liefde, en een echte kudde. Het heeft me veel gekost, maar zoveel gegeven. Ok, het is hier knullig en houtje touwtje en niet alles is ideaal, maar mijn dierenarts zei net tegen me: als ik een paard was wilde ik bij jou wonen, ik doe het dus best goed hier. Bedankt voor de lieve reacties en ik hoop morgenochtend te kunnen schrijven dat ik wakker ben gemaakt doordat ik uit de hangmat ben gesodemieterd omdat ze mijn gesnurk zat waren. Dat 950 kilo prachtig leven nog even met ons verder mag. De dierenarts adviseerde me in eerste instantie om hem alleen te zetten, zodat de andere paarden hem niet om zouden duwen. Nee, toen hij hier kwam heb ik hem beloofd nooit meer alleen te zijn, en die belofte staat, net zoals Lars zal blijven staan, en niemand hem om zal duwen, we zijn een kudde hier. En een kudde staat samen, samen met mij. Liefs Norma en de Dieren
Posted on: Mon, 09 Sep 2013 18:26:58 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015