Deel 60 Sabah. Het was een hele catastrofe in mijn salonnetje. ”En, Karim, weet je dat je met een hoertje gaat? Ik ken haar nog uit de tijd dat je haar voor een joint kon krijgen!” Lachte Fakir, die arrogante zak, met een grijns op zijn gezicht. “Ja, serieus. Vrienden van mij hebben haar geprobeerd. Ze had veel ervaring!” Opnieuw zo’n vreselijke lach. ”Dat moet je niet geloven, Karim, dat is echt niet waar!” Echt ik kon wel door de grond zakken. Ik ontkende het, maar ik wist, hij kende mij. Tenminste, hij dacht dat hij mij kende. Hij wist niet van het grote geheim dat ik met mij mee droeg. Hij wist er niet van. Ik voelde het bloed uit mijn hoofd weg trekken. ”Rot op jij! Sodemieter op! Viezerik! Je hebt hier niets te zoeken!” Riep ik die vuilak toe. Ik kon hem wel vermoorden. Hij vertrok, inderdaad, maar niet zoals de bedoeling was. Hij trok zijn moeder aan haar haren mee. Eenmaal beneden, buiten, schreeuwde ze dat ze terug zou komen. Ik haalde Karim naar binnen. Hij was zo ontdaan. Net als ik eigenlijk. Ik zette thee voor ons beide. ”Sorrie, Karim. Ik had je er nooit bij moeten halen…..Ik had beter moeten weten….” ”Geeft niets. Kon je niet weten.” Was zijn antwoord. ”Maar….wat hij verteld heeft….dat is echt niet waar….Dat heb ik echt nooit gedaan…..” ”Weet ik….Kom…kom eens gewoon bij me zitten….Ik wil het er niet meer over hebben nu. Dat kan wel een andere keer. Wordt eerst maar eens rustig, jij vrouwtje van mij.” Op de bank zat ik in zijn armen. En inderdaad, ik werd daar ook echt rustig van. We konden helaas niet te lang blijven zitten, omdat ik weer mensen langs kreeg. Nadat de laatste klant weg was, ging ik het eten klaar maken. Karim hielp mij daarbij. Hij kon beter koken dan ik zelfs. Hij vroeg waarom ik eigenlijk weg was bij de kapperszaak. Ik legde hem uit dat ik, toen ik na de vakantie terug kwam met een hoofddoek op, niet meer welkom was. Hij was er een beetje verbaasd over. Hij had gedacht dat ik liever mijn baantje zou houden en mijn hoofddoek af zou zetten. Dat gaf hij eerlijk aan mij toe. Hij moest eens weten…… Mijn zusje was vroeg thuis van school. Drie uur al. Sinds ze mij verteld had van haar probleem met Amir was het eten haar een stuk beter afgegaan. Ook omdat ze wist dat ze mij kon vertrouwen. We hadden besloten dat we Amir op zouden bellen zodra ze kerstvakantie had, dat was over een halve week. Zo konden we voorbereiden wat ze zouden zeggen. Natuurlijk zou er heel iets anders uit komen dan ik gepland had. Karim vond dat mijn zusje zich vreemd gedroeg. Ik kon hem geen ongelijk geven. Ze deed ook vreemd. Wat ze laatst had gedaan; Na het boodschappen doen! Had ze tijdens het opruimen van de boodschappen de pot augurken in de vriezer gezet in plaats van in de koelkast! En mijn moeder zich maar afvragen waar de augurken gebleven waren! Daarbij at ze ongelofelijk veel zoetigheden. De chocolade en koekjes waren niet aan te slepen. Voor de derde keer was ze gestopt met roken. Succes leek ze niet te boeken. Ik probeerde haar in alles te helpen, maar ook daar behaalden we geen succes in. Nu begon je toch wel te zien dat ze wat aan begon te komen. Ze wilde het verbergen door strakke broeken te dragen, maar dat stond ik niet toe. ”Wil je soms dat het in het rug gaat groeien?” ”Kan dat dan?” ”Ja! Daar houd je een vergroeide rug aan over en misschien ook wel een misvormd kindje. Gehandicapt of zo. Dat wil je niet! En ik ook niet.” ”Nee…..Maar wat dan?” ”Ga heupbroeken dragen. Ik heb er nog wel een paar. Ze zijn zo laag dat je, je schaamstreek bijna ziet, maar je doet er je kindje geen pijn mee. Draag er maar lange truien en zo over.” ”Waarom kan ik nu niet zijn zoals jij? Waarom heb ik niet opgepast?” ”Misschien ben je zwanger omdat Allah dat wil, want alles gebeurt zoals Hij het wil. Over sommige dingen hebben wij niets te zeggen.” Karim. Ik vond dat Fatima wat vreemd deed. Ze gedroeg zich anders dan normaal En Sabah soms ook wel eens. Ze deden dan zo geheimzinnig dat ik persé wilde weten wat er mis was. Ik bleef mij maar afvragen wat het was. Verder scheen niemand het te merken. Haar vader niet, haar moeder niet. Op een keer, toen ik net klaar was met mijn gebed, zag ik ze weer zo geheimzinnig doen. Ze gingen hun kamer in en ik hoorde eerst wat gesmoes. Toen praatten ze normaal tegen elkaar. Hoewel het niet mijn stijl was, bleef ik luisteren. Ik kon het echt niet laten. Ik kon absoluut niet tegen geheimen en dingen die voor mij achtergehouden werden. eerst moest ik even luisteren wie nu precies wie was. ”Kan ik niet hele strakke broeken gaan dragen of zo? Of een body?” Dat was Fatima. Ik wist het zeker. ”Ben je bezopen? Dat zet je maar uit je hoofd! Wil je soms dat het in het rug gaat groeien?” En dit was inderdaad Sabahs stem. ”Kan dat dan?” ”Ja! Daar houd je een vergroeide rug aan over en misschien ook wel een misvormd kindje. Gehandicapt of zo. Dat wil je niet! En ik ook niet.” Bij Allah! Ze was zwanger! Kleine Fati was zwanger! Hoe kon dat nu? ”Nee…..Maar wat dan?” ”Ga heupbroeken dragen. Ik heb er nog wel een paar. Ze zijn zo laag dat je, je schaamstreek bijna ziet, maar je doet er je kindje geen pijn mee. Draag er maar lange truien en zo over.” ”Waarom kan ik nu niet zijn zoals jij? Waarom heb ik niet opgepast?” Tja, wie zal dat weten? Waarom heb je niet beter opgepast? Zeg dat wel! Hoe had ze zo stom kunnen zijn??? ”Misschien ben je zwanger omdat Allah dat wil, want alles gebeurt zoals Hij het wil. Over sommige dingen hebben wij niets te zeggen.” Dat was Sabah weer. ”Ik ben bang……Misschien kan mijn lichaam het wel helemaal niet aan….” ”Ik Afrika krijgen kinderen al kinderen zodra ze ongesteld worden. Dan zijn ze net elf of twaalf. Op hun twintigste hebben ze al een horde kinderen. Waarom zou jij dat dan niet kunnen?” ”Echt? Oh, dan wil ik niet in Afrika wonen?” ”Nee, geloof dat maar niet! Dan wordt je ook nog eens besneden.” ”Au!….Maar dan kun je tenminste niet ongewenst zwanger raken….” ”Praat niet zo’n onzin! Nu, overmorgen bellen we Amir op. Wat wil je dat ik zeg?” Sabah, je bent een engel! Dacht ik….Maar waarom vertel je het je ouders niet? Ze moeten het toch weten! Je kan haar toch niet zomaar een kind laten krijgen terwijl je ouders het niet weten! Dit was niet goed naar mijn mening. Dit kon niet. Nog net op tijd kon ik mijzelf bedwingen niet naar binnen te gaan. Ik ging terug naar mijn kamer en luisterde wat naar de radio. Ik besloot dat het veel beter was om het haar te vragen. Die kans kreeg ik eigenlijk snel genoeg. De zelfde avond al. Ze kwam op mijn kamer om nog even met mij alleen te zijn. Dat deden we elke avond. Ze had een envelop bij zich. Waarvoor die was wist ik niet. Ze wilde die al lang aan mij geven, zei ze, maar ze had er telkens geen tijd voor. ”Sabah….Voordat we het daarover gaan hebben wil ik eerst iets van je weten….” ”Ja, zeg maar.” ”Wat is er met Fati aan de hand?” Ze keek mij verbaasd aan. ”Maar……Hoezo dan?” ”Ze doet raar vind ik. En jij ook.” ”Nou….Oké dan. Maar beloof me dat je het niet verder verteld……Ze is zwanger.” Nou, dat was al heel wat. Ze vertrouwde mij wel. Maar waarom haar ouders niet? Ik vroeg het haar op de man af. Haar antwoord was dat Fatima zelf moest besluiten het te vertellen. Dat kon zij niet voor haar doen. Sabah. Op een avond besloot ik dat het tijd was Karim te vertellen over de envelop die ik had. Ik wilde hem persé die avond aan hem geven. Hij was nu al een paar weken bij ons en het werd nu onderhand tijd dat ik het aan hem gaf. Voordat ik hem alles dus kon vertellen en geven, stond hij erop dat ik hem moest vertellen wat er met mijn zusje aan de hand was. Eigenlijk wilde ik het hem helemaal niet vertellen, want ik had haar beloofd niets tegen iemand te zeggen. Maar voor Karim kon ik mijn mond ook niet houden. Ik vertrouwde erop dat hij niets verder zou vertellen tegen mijn ouders. Ik wist gewoon zeker dat hij dat niet zou doen. Ik vroeg het hem ook nadrukkelijk. ”Maar Karim….Nu weet je het….Maar je moet het Fatima zelf laten vertellen. Je moet het niet tegen mijn ouders zeggen. Dat moet ze zelf doen, vind ik.” ”Vind ik ook, lieve schat. Van mij horen ze niets.” Hij streek zacht met de rug van hand over mijn wang. Het was lang geleden dat hij dat gedaan had. Het voelde echt vertrouwd. Echt goed gewoon. ”Maar wat wilde je mij vertellen?” Vroeg hij opeens. ”Nou….. je hebt je moeder hier gezien hè?” Begon ik. Ik wist ook niet zo goed hoe ik dit nu precies aan de stok moest steken. ”Nou, ik ken haar van de kapsalon…..Waar ik eerst werkte, weet je nog?…Ehm….Ze kwam daar rond maart met eh…Jouw oma….” ”Mijn oma? Dat kan niet. Ik heb maar twee oma’s en die wonen allebei in Marokko.” ”Ze was op vakantie….” ”Oh, oké…Ja, eh…Vertel verder.” ”Afijn, ze kwamen met hun tweeën. Ik moest jouw oma’s haar doen. Ik wist eerst niet waar ik de naam Dadi van kende. Toe ik jouw oma zag, haar ogen…Toen wist ik weer dat jij het was die ook Dadi heette.” Karim luisterde zonder iets te zeggen, zonder ook maar met mijn ogen te knipperen. ”Ik vroeg haar of ze het echt was, en ze was het inderdaad!…Ze dacht dat je dood was…..Dat had je familie haar verteld. Ik heb haar gezegd dat zíj de enige was die jou kon helpen. Dat was ze tenslotte ook. Zíj was de enige die bij je papieren kon komen…..Ik heb haar toen gevraagd of ze je papieren op wilde halen en ze naar mij wilde brengen…..” Ik zuchtte, maar ging meteen weer verder. ”Ze wilde het niet doen. Ze wilde álles doen. Echt alles, maar niet stel;en van haar eigen familie….” Karims opgewekte gezicht keek opeens weer droevig. Hij keek naar de vloer. Ik tilde zijn kin omhoog en zei: ”Maar na een paar weken kwam ze terug…..Met jouw papieren….Ze heeft het tóch gedaan! Voor jou! Omdat ze niet wilde dat jouw leven gestolen werd.” Ik hield hem de enveloppe voor met zijn paspoort, diploma’s en andere paperassen erin. Hij keek me aan alsof ik hem voor het lapje wilde houden. Hij keek ook wat argwanend naar de enveloppen. ”Dit zijn mijn papieren?” Vroeg hij verbaasd. “Meen je dat nu?” ”Hmm. Echt waar!” Hij pakte de enveloppe aan en schudde het ding leeg. Voordat hij alles bekeek pakte hij mij vast en drukte me tegen hem aan. Vervolgens zoende hij me. Wel duizend keer! Mafkees! Daarna keek hij pas naar zijn papieren. Hij inspecteerde zijn paspoort. Daarover zei hij dat hij het deze maand nog moest laten vernieuwen, omdat het bijna verlopen was. Verder kwamen zijn diploma’s tevoorschijn. HAVO diploma - ik dacht altijd dat hij MAVO had gedaan - en zijn verdere certificaten als ECDL. ”Wat is dit? Dit is toch niet van mij?” Vroeg hij zich hardop af. ”Wat?” ”Nou, dit is…….Wacht even?” hij las de papieren in zijn handen aandachtig door…………… Karim. Na ons gesprek over Fatima’s zwangerschap ging ze verder over wat ze mij wilde vertellen. Ze vertelde dat ze mijn oma had gezien toen ze in de kapsalon werkte. Ik kon mijn geluk niet op! Mijn oma was hier geweest! Maar ze had al die tijd gedacht dat ik dood was…..Hoe hadden ze dat haar kunnen vertellen? Maar goed, Sabah ging verder. Ze zei dat ze mijn oma had gevraagd om mijn papieren naar haar toe te brengen. Ik kreeg hoop. Zou mijn oma dat gedaan hebben? Ja, vast wel! Natuurlijk……Of nee, dat zou ze nooit……. Ik dacht aan van alles in een paar seconden. Toen kwam het verlossend antwoord. Mijn oma wilde niet van haar eigen familie stelen…. Ja, eigenlijk had ze ook wel gelijk. Waarom zou ze…… ”Maar na een paar weken kwam ze terug…..Met jouw papieren….Ze heeft het tóch gedaan! Voor jou! Omdat ze niet wilde dat jouw leven gestolen werd.” Pardon? Dat had ik vast verkeerd verstaan. Had ze toch……? Ja, blijkbaar wel. Ik was natuurlijk razend benieuwd naar wat er in de enveloppe zat. Mijn paspoort, diploma’s rijbewijs…. Ik schudde alles op bed. Toch bedacht ik dat Sabah hier voor had gezorgd. Ik wist niet hoe ik haar moest bedanken en dus deed ik van alles en nog wat door mekaar. Ik hield haar tegen mij aan en zoende haar, ook al was dat misschien een beetje voorschut. Vervolgens bekeek ik alles. Mijn paspoort was nog maar drie weken geldig. Maar goed dat ik niet langer was weggebleven! Mijn diploma’s en certificaten zaten allemaal bij elkaar in een pakketje. Alles klopte behalve een ander stapeltje papieren waar ik op stuitte. Ik kende het nergens van. Volgens mij was dit van iemand anders…. Ik las alles goed door en beseft opeens dat……Oh, jeetje……. Mijn oom was overleden. De broer van mijn vader was overleden….. Ik las verder…..Bij Allah! Ik……Ik was stinkend rijk! Hij had me zijn bedrijf nagelaten…..En miljarden Euro’s!…… Ik was in een klap multimiljardair! Hoe kon dat nu ineens??? ”Karim, wat is er? Je ziet lijkwit!” ”Ik……Hier….” Sabah las alles in vogelvlucht door. Ze zag net zo wit als ik! ”Karim, je……bent…….je hebt……Dus daar had hij het over?” ”Wie?” Ik begon weer wat bij mijn positieven te komen. ”Fakir. Hij vertelde dat hij binnen nu en een jaar een villa en tien wagens zou hebben en zo…” ”Mooi niet dus!” De volgende dag ging ik meteen met Sabah naar het gemeentehuis. Het maken van mijn paspoort zou ongeveer een week duren. Ik zou het die woensdag nog op kunnen halen. Ook belde ik het nummer van de notaris dat op de erfenisbrief stond. We maakten een afspraak voor twee weken later. Hij was blij dat ik terug was van mijn wereldreis en zei dat alles snel geregeld zou worden. Alles ging zo snel nu. De komende weken zat ik in enorme spanning. Mijn paspoort was zo klaar en ik kon weer gaan en staan waar ik wilde. Meteen maakten Sabah en ik plannen. Echt, ik kon niet wachten tot ze mijn vrouw werd. We planden het in de mei – vakantie. Dan zouden de meeste familieleden (van haar kant alleen maar) vrij krijgen om te komen. Het was intussen alweer 28 December geworden. Nieuwjaar was over drie dagen. Sabah, ik en haar moeder kochten van alles in bij de supermarkt en de Ali Baba voor het vieren van de oudejaarsnacht. Samen maakten we alles klaar. Ik kon merken dat Sabah goed had opgelet bij het koken het afgelopen jaar. Sabah. Karim werd lijkbleek en liet mij lezen wat er op de papieren stond waar ik al eerder naar had willen kijken. Er stond in dat zijn oom was overleden. De goede man woonde in Zuid Afrika waar hij ooit een handel in Diamanten was begonnen met een vriend. Zijn vriend was drie jaar terug overleden en nu hij. De man was miljardair!Zijn bedrijf en vermogen was volgens mij goed om heel Afrika van te voeden en op te bouwen! Niet normaal gewoon. Nu wist ik waar die gekke Fakir het al die tijd over had! Idioot! Karim kwam weer even bij van de schrik. Ja, die was vast wel geschrokken! Het ene moment heeft hij geen rooie cent en leeft hij bij anderen in huis om niet kapot te gaan van de kou En het andere moment is hij zo rijk dat hij niet op een miljoentje hoeft te kijken……… Nou, wie zegt dat wonderen niet bestaan, die heeft het mis! We gingen meteen naar het gemeentehuis voor het vervangen van zijn paspoort. Daarna belde hij de notaris op om alles te regelen. Hij zou een week of twee later terecht kunnen. Vlak na nieuwjaar. De derde om precies te zijn. Nu was nieuwjaar aan de beurt. We kochten met z’n drieën alles in. Met z’n drieën was dus, Karim, mijn moeder en ik. We maakten ook alles klaar. We moesten alleen oppassen voor Fatima, mijn zusje. Ze at echt alles wat los en vast zat. Of het nu gaar was of niet, ze at het. ”Fatima, wat doe je toch allemaal! Blijf van die koekjes af! En laat die schotel met rust!” Mopperde mijn moeder. ”Pas maar op of je wordt nog dik! Je begint al een buikje te krijgen met al dat gesnoep van je. Sinds het suikerfeest ben je niet meer opgehouden met eten!” Ik zag meteen dat mijn zusje een hand voor haar buik sloeg. Dat had mijn moeder gezien….. ”Fatima…..?” ”Wat?” ”Wat is er aan de hand?” ”Niets……..Hoezo?” ”Fatima! Kom op! Voor de draad ermee!” Mijn zusje begon te huilen. Ze kwam bij mij staan. ”Vertel jij het maar, Sabah.” Mijn vader was intussen ook vanuit de woonkamer de keuken ingekomen…… ”Wat moet ik zeggen? Dat kan ik niet vertellen, lief zusje….Dat moet je zelf doen.” ”Wat is hier aan de hand?” Vroeg mijn vader met lage stem. Die lage stem had hij altijd als hij zich erge zorgen maakte. Mijn moeder zette een stap in mijn zusjes’ richting. Die zette meteen een stap terug. ”Ik weet alweer genoeg.”Zei ze. “Waarom heb je het niet gewoon verteld, lieve schat?” ”Wat moest ik dan zeggen?!” Gilde mijn zusje.”Zeggen: Oh even tussen twee haakjes, ben zwanger, maar maak je niet druk, ik zal er zelf voor zorgen zodra ik van school ben.!” Ze ging achter mij staan. Alsof ik haar nu nog kon beschermen. Ik wist echt niet wat ik nu moest denken van mijn ouders. Ik wist echt niet hoe ze zouden reageren en meteen moest ik mij over mijn zusje ontfermen en haar wat zekerheid bieden. Die had ik zelf ook maar zero. Mijn vader was laaiend. ”Hebben wij je dan niets geleerd, Fatima?! We hebben jou je hele leven lang gezegd dat je op moest passen! Dat je niet zomaar met iemand de koffer in moest duiken! Heb je dan ook helemaal niets geleerd! Sabah, moge Allah je nooit zo’n dochter schenken!” Hij brieste en zuchtte: “Ach, je kon helemaal zelf uitzoeken hoe alles werkte en nu heb je dan ook het verwachte resultaat. Zoek de rest nu ook maar zelf uit!” Al briesend en grommend liep hij de kamer uit. Nu mijn moeders reactie maar afwachten…… Morgen plaats ik deel 61
Posted on: Sun, 18 Aug 2013 20:59:32 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015