Deel 69 Karim. We gingen met een man of tien naar een cafeetje bij het station. Het cafeetje waar ik met mijn terugkomst met Sabahs moeder had gezeten. Ik luisterde een beetje naar wat de heren allemaal vertelden onder elkaar. Hier en daar zei ik wat, maar dat was niet veel. Ik was niet erg op mijn gemak voor de volgende dag. Noch voor die avond. Eerst moest ik in een strak pak gehesen worden. Vervolgens zou ik tussen allerlei vreemde mensen mijn jawoord geven. En vervolgens stond mij nog een verrassing van Sabah te wachten. Ik wist echt niet wat ze van plan was. Misschien had ze wel zo een of ander hypermodern lingeriesetje aan of zoiets. Nou als ik haar dat uit moest pakken kon ik nog lang puzzelen! Als ze daar maar rekening mee hield. Dat ik nergens iets van wist. Ik had daar geen diploma voor zoals zij. ”Man, waar zit jij met je gedachte?” Adim schudde mij uit mijn gedachten/ ”Hè? Wat?” ”Dat je goed voor mijn zusje moet zorgen. En dat je morgen voorzichtig met haar moet zijn. Ook al is ze de maagd Maria niet.” Was hij helderziend of zo? Alsof hij wist waar ik aan dacht. ”Ja, ja. Je kent mij toch! Of niet soms?” ”Ja, man! Grapje!” Hij gaf me een stevige schouderklop. Ik dacht opeens aan Ab. Ik had graag gewild dat hij er ook bij kon zijn. Helaas was dat niet mogelijk. Toch ergens voelde ik dat hij er was. Ik miste hem ongelofelijk. Jaren heb ik met hem opgetrokken en toen was hij eensklaps weg. Lang had ik geen tijd om erover na te denken. De heren wilden er een feestje van maken voor mij. Ik kreeg nog een glas cola onder mijn neus geschoven en ik moest maar een vertellen hoe ik aan mijn geld was gekomen. Het was de grote dag en ik stond op met barstende koppijn. Niet dat ik gedronken had of iets, maar het was de tijd dat ik naar bed was gegaan. Ik was namelijk niet gewend om op deze tijden te gaan slapen en op te staan. Het zou een lang dag worden en ik begon deze dag met een douche en mijn ochtendgebed. Beneden was nog bijna niemand. Sabah had bij mijn moeder geslapen, dus naar haar hoefde ik niet te zoeken. Ik pakte een eenvoudig ontbijt van wat olie en brood. Daarbij kreeg ik van Fatima een sterke kop thee die mij hielp goed wakker te worden. ”En hoe voelt meneer zich?” ”Meneer? Oh, meneer voelt zich prima. Alleen heeft meneer een beetje hoofdpijn. Maar als meneer een aspirientje neemt is meneer weer in topvorm.” ”Fijn om te horen dat meneer zich zo goed voelt. Mevrouw voelt zich ook prima zei ze vanochtend. Ik heb mevrouw gesproken en moest u een goede morgen wensen en iets geven, maar dat mag niet voor het huwelijk. Dat breng ongeluk zei de moeder van mevrouw.” ”Ah, meneer begrijpt het.” We lagen allebei in een scheur. Adim die zonet de keuken inkwam snapte niet waar wij zo om lachten. Maar goed, hij hoefde ook niet alles te weten. Wijsneus! Ik kleedde me aan, deed mijn haar en was klaar voor vertrek. Om een uur of tien was ik bij ‘Het LIDO’. Ik bekeek de zaal en de keuken en alles was netjes. Er stonden tafels voor misschien wel tweehonderd mensen. Zouden er echt zo veel mensen komen? Vroeg ik mezelf af. Toen zag ik mijn moeder en oma verschijnen en ik wist dat het zo ver was. Ik volgde hen naar de juiste ruimte in het gebouw. Sabah. Ik sliep bij mijn aanstaande schoonmoeder. Samen met mijn zusje en Sanne sliep ik op een kamer. Ik mocht in het bed liggen terwijl Sanne en mijn zusje op een matras op de grond lagen. Ik stond heel erg vroeg op. Sanne deed mijn haar. Dat was het eerste dat moest gebeuren. Vervolgend deed ze make-up bij mij op. Dat was echt wennen! Ik had al meer dan een jaar geen make-up op mijn gezicht gehad en ik schrok toen ik mezelf in de spiegel zag. Zo donker mijn ogen waren. Net als die zanger van Green Day leek het wel. Of Hoe heet dat? Gothic of zo?” Toch had ze mij maar heel licht opgemaakt. Mijn ogen waren mooi en groot nu, dat wel. Toch moest ik enorm wennen. Ik werd vervolgens in mijn jurk gehesen. ”Hé, wacht even!” Het was mijn zusje. “Hier…” Ze reikte me een stuiver, uit het gulden tijdperk, een soort froezel, en een banaan aan. ”En waar is dat voor?” ”Sacha zei dat alle Nederlanders dat doen. De stuiver moet in je schoen. De banaan moet je als ontbijt eten. En dat bandje moet om je bovenbeen.” ”Klopt.” Zei Sanne. “Dat brengt geluk.” Nou, omdat het goed bedoeld was deed ik wat mij gezegd werd. Wie weet! Misschien zijn die Nederlanders nog niet zo gek! Ik stapte in de auto en werd door mijn schoonmoeder naar het LIDO gereden. Fatima keek of de kust veilig was. Jep, geen Karim te zien. Ik trilde als een rietje, puur van de zenuwen. Ik werd naar binnen geleid en daar moest ik wachten in een kamer. toen was het tijd. mijn moeder kwam mij halen. Ze controleerde alles. Vervolgens was het mijn vader die mij weg zou geven. ”Dochter…Je hebt mij ooit veel last en narigheid bezorgd…Maar dat heb je ruimschoots goed gemaakt de laatste jaren. Ik ben trots op jou.” Hij gaf mij een kus op mijn voorhoofd. Ik had tranen in mijn ogen. Gewoon van de zenuwen en blijdschap. Mijn vader had nog nooit zoiets tegen mij gezegd. ”Niet huilen dochter…Je gaat trouwen. Lach!” Met trillende hand streek hij langs mijn wang. “Kom! Kom! Hoogste tijd!” Het was mijn moeder die mij omhelsde en mij nog twee zoenen gaf voordat ik zou trouwen. Mijn moeder ging alvast de zaal in. Ik en mijn vader liepen langzaam de grote zaal in waar ik mijn hele familie zag. Opnieuw sprongen er tranen in mijn ogen. Al wist ik dat mijn mascara op deze manier uit zou lopen. Door een waas zag ik mijn lieve Karim staan. Hij lachte zag ik. Ik had ook een smile van oor tot oor. De ceremonie begon. Iedereen keek naar ons, wist ik. Maar dat kon mij niets schelen. Ik was op het moment de gelukkigste vrouw van de wereld. Toen hoorde ik de man voor mij zeggen dat ik nu Karims vrouw was. Natuurlijk was een zoen onontkoombaar. Van elke hoek hoorde ik vreugdekreten komen. Mensen lachten, praatten en riepen ons toe dat ze blij waren voor ons. ”Ik laat je nu nooit meer gaan. Als je dat maar weet.” Fluisterde Karim in mijn oren. ”Je weet dat hetzelfde bij mij geldt hè.” ”Dat weet ik. Ik houd van jou.” Ik zei hem dat ook dat wederzijds was. Het feest was begonnen. Nu barstte het feest gedruis pas echt los. Van iedereen kreeg ik goud om mijn nek en armen gehangen. Aan mijn jurk werden biljetten gespeld en iedereen wenste ons een goede toekomst met veel kinderen. De muziek werd gestart en een lang, heel lang feest van aaneengesloten dansen, begon. Natuurlijk stelde iedereen die bij mij in de buurt kwam vragen. Ik beantwoordde ze allemaal. Op het eind van de avond kon ik bijna niet meer op mijn benen staan. Mijn moeder zei dat het tijd was voor ons om te gaan. Ja. Dat was het inderdaad. We namen afscheid van iedereen en vertrokken uit de menigte. Jajaa.... like voor het allerlaatste deel , deel 70..
Posted on: Mon, 19 Aug 2013 21:16:03 +0000