Ditët rrjedhin aq ngadalë,sa më duket se po të dua t’I prek minuta që zvarriten para syve të mi si krimba.Janë aq të mërzitshme sa shoh tek to vetëm tonalitet e grisë që herë zbehet,herë forcohet,por prapë mbetet ajo e hirtë e pakuptimtë që të vesh me zbrazëti.Netët janë aq të gjata sa duket sikur kam kohë të numëroj të gjithë yjet qe në qiell,të vizatoj me sytë e mi horizontin e largët pa u fshehur dot nga vrimat e zeza që më shfaqen gjithandej.Nuk di më kush jam.Më duket sikur diku rrugës,pa e kuptuar,humba identitetin,forcën,gjallërinë.Mundohem të mbledh copat,por janë kaq shumë,kaq të vogla sa rrekem më kot t’I kërkoj.Diçka do të mbetet gjithnjë e humbur nga vetja ime.Dicka që e fala me passion,pa e pritur që të rikthehejDiçka për të cilën do të më marrë malli por s’do të mund ta shuaj askund.Burimet e shpresës janë tharë,oazi është zëvendësuar nga një shkretëtirë e pafund.Nuk do të gjej asnjëherë burimin të kaloj dunat me rërë,të kërkoj për një tjetër burim.Nuk dua ta bëj.Zhgënjimi të rrudh si lule që vyshket,të prek si brymë e ftohtë mëngjesi.Nuk dua ta kaloj edhe një herë atë dhimbje të madhe që më shkaktoi ndarja nga Rubeni.Mundohem të mos e kujtoj më dhe ndonjëherë ia dal.Po kjo ndodh kaq rralle sa nuk mund të marr dot frymë pa e rikujtuar sërish. "Ne shpirtin tim ben ftohte " |Brunilda Zllami|
Posted on: Wed, 25 Sep 2013 20:17:48 +0000