Długie ale WARTO przeczytać. Zastanawiałaś się kiedyś jak to jest być więźniem? I nie mówię tu o zamknięciu w 4 ścianach bez możliwości wyjścia. Mowa o klatce w której jesteś zamknięta od wewnątrz a twoim strażnikiem jest serce. Jedynym odwiedzającym jest mózg którego nie chcesz widywać z każdą jego wizytą stajesz się słabsza choć powinno być inaczej. Spytasz dlaczego tak się dzieje ? Mam na to tylko jedną odpowiedź: prawda. Ludzie mówią że najgorsza prawda jest lepsza od najpiękniejszego kłamstwa. Wybaczcie ale mam inne zdanie. Wolałabym żyć dalej w krainie gdzie istnieją jednorożce i prawdziwa miłość niż w szarości codzienności odkrywając coraz to nowe fakty. Gdy zaczynasz odkrywać czujesz się jakbyś dostała liścia prosto w twarz. Po jakimś czasie owy liści zmienia się w sztylet który powoli zatapia się w tobie zadając większy ból. Pierwszym twoim odruchem jest gniew. Nienawidzisz z całego serca. I wtedy to robisz. Wybuchasz niczym wulkan zalewając lawą innych. Po pewnym czasie wszystko znika. Nowe znajomości. Numer. Adres. Masz drugą szansę którą nie chcesz zmarnować. To jak prezent od losu specjalnie dla ciebie. Chwytasz się tego niczym ostatniej deski ratunkowej.. i to działa. Nareszcie wiesz co to uśmiech oraz szczęście. Tak wiem. Teraz nasuwa się pytanie dlaczego cierpię żyjąc pełnią życia? To proste. Wspomnienia. Na początku usuwasz zbędne myśli z głowy potem specjalnie o tym nie myślisz. I pewne wszystko byłoby dobrze gdyby nie mały szczegół.. Mianowicie sny. Śnią ci się twarze których nad ranem nie możesz sobie przypomnieć choć z drugiej strony doskonale wiesz kim są. Oszukujesz sama siebie aby znowu i tym nie myśleć. Popadasz w paranoje. Myślisz o tym jak tu nie myśleć o tej sytuacji. Śmieszne czyż nie? A jednak ta komedia to czysta prawda. Prawda która codziennie rozgrywa się w twojej głowie od nowa i nowa. W końcu psychika nie wytrzymuje. Sięgasz po zdjęcia pamiętniki. Wszystkie pamiętniki jakie ci zostały. I myślisz. Myślisz układając sobie może scenariusze "A co jeśli?", "a gdyby tak.." i właśnie w tym momencie spada na ciebie klatka z której dopiero się uwolniłaś.. Od tej chwili czas się zatrzymał. Jesteś jak dziecko z zatrzymanym rozwojem. Możesz oglądać się na przeszłość ale już nigdy nie spojrzysz w przyszłość.. Moje myśli zawsze będą w tych chwilach spędzonych z nim.. - powiedziałam . Psycholog spojrzała tylko na nią po czym zaczęła pisać w notesie. Skradzione ze strony Moje opowiadania to mój własny świat.
Posted on: Sun, 07 Jul 2013 20:19:28 +0000