E vërteta që mbajmë përbrenda është e kulluar sepse është e pavarur nga llogjika e kontrolluar nga ne, arti, e bukura, janë pjesa më e vërtetë e më besnike që ngërthehet brenda nesh, e na jep ndjenjën e xhelozisë. Po aq sa është pjesë e rëndësishme e qenies është dhe sakaq e pakontrollueshme nga qenia. Ne Besëlidhjen e Vjetër, “Kopshti i Edenit”, është forma më e kulluar e të bukurës, por në formë paradoksale, ajo ç’ka shkruhet aty e shtyn qenien që të bukurën ta përjetojë në formën e qetësisë shpirtërore. A është e bukura e artit gjendje shpirtërore, apo një krijim intelekti? Në këtë situatë Adami është para së bukurës sublime, si një qenie shqisore e papasuruar me intelekt, por a është intelekti nje prodhim i artit, e për pasojë i së bukurës, pra a është intelekti një garanci krijimi dhe shijimi i të bukurës si ontologji e të vertetës? Barriera që na del është pyetja, a janë artistët krijues të artit të tyre? Edeni i krijuar per Adamin, a ishte i shijueshëm nga Adami apo Adami ishte i paftuar brenda këtij arti, e si pasojë mëkati i vërtetë që sjell dëbimin është që ai nuk është pjesë e kësaj të bukure, e këtij krijimi zanafille. Krijimi madhor e para vepër arti në bote, nuk e meritonte mosperfeksionimin e njeriut në përballje me njeriun, kësisoj vepra e parë, krijoi artin e për pasojë arti personifikoi të bukurën e cila mbeti e virgjër e sublime. Si pasojë u desh të krijohej prej njerëzve, për njerëzit, duke ruajtur pavarësinë e saj në proçesin e ndodhjes së ngjarjes e thelbit të krijimtarisë. Kjo solli vërtetësinë e bukurinë e kulluar të asaj që shqisorja mban brenda vetes.
Posted on: Mon, 07 Oct 2013 09:38:10 +0000