Een gezellige column voor de zondag, ff geen politiek vandaag. “Mag ik ff zo onbeleefd zijn om te vragen wat je hier aan het uitspoken bent bij mijn huis?” De sacherijnige Hollandse man, ik schatte hem rond de 50, deed me denken aan de keer dat ik een oude stoel met drie poten wilde mee nemen. Dacht dat die bij het afval stond voor het huis maar bleek toch nog in gebruik bij een zwart mannetje met een Rotterdams accent. Deze man was wit en had een Amsterdams accent. Breed geschouderd en ruim getatoeëerd. Niet iemand om ruzie mee te krijgen en ik probeerde, “Ehh ik maak een foto van de schaduw die de zon via dat beeld in uw tuin tegen de witte muur werpt.” Hij keek even naar de muur en haalde zijn schouders op. “Is me nooit opgevallen maar waarom die schaduw en niet het beeld zelf, vind je dat geen mooi beeld soms?” Het klonk een beetje dreigend. En hield ik het midden met, “prachtig beeld mijnheer, maar het staat jammer genoeg iets te ver de muur om het met de schaduw te combineren.” Hij keek me diep in de ogen en riep, “of sta je hier een stuk bij mekaar te lullen en ben je van de belasting of de geheime dienst, op Aruba weet je dat maar nooit met je verhaal over een schaduw tegen mijn muur. Begrijp je zelf dan niet wat voor een onzin je uitkraamt?” Ik knikt een beetje schuldbewust. “Ja, maar dat is kunst mijnheer, laten zien hoe de zon de wereld weet te beschilderen. En ik heb al eerder een fotoboek gemaakt over Aruba en verder is Aruba nu al zo’n beetje plat gefotografeerd en ga ik een stapje verder. Gewoon omdat ik het mooi vind.” Hij zuchtte. “En wat doe je dan voor de kost?” Ik haastte me met, “ ik schrijf voor een Nederlandstalige krant.” Hij haalde zijn schouders op. ”Ik lees geen kranten, allemaal leugens dus je kan me nog meer vertellen.” Hij keek weer van het beeld naar de schaduw op de muur. Fronste zijn wenkbrauwen. “Maar nou je het zegt, ja want ik weet ook wel iets van kunst af, vergis je niet, was ooit met mijn vrouw in New York en zijn we naar dat museum geweest. Eh, moderne artiesten of zo heette dat, is al lang geleden, mijn vrouw leefde nog en die is al veertien jaar dood. En ik woon nu al drie weken op Aruba. Heb ik .dit huis van een collega gelend en als het me bevalt dan koop ik het. Met het beeld erbij. Moet je koffie?” Ik had die draai niet verwacht en stamelde, “graag, maar mag ik dan wel die schaduw fotografen?” Hij keek even en gaf zijn toestemming met, “Up to you,” en riep toen, “Jansie, twee koffie.” Uit het huis klonk een vrouwenstem en toen kwam Jansie naar buiten. “Met alles derop en deran Jaap?” “Natuurlijk schatje, net als jij en wanneer leer dat je nou een keer, ‘a man must be like koffie, hot sweet en strong.’ Het kwam er niet accentloos uit maar was verstaanbaar en mooie Jansie ging, bloot en gebruind weer terug naar binnen. “Das mijn hulpie, kwam mee met het huis,” knipoogde Jaap. “En als mijn collega naar Amsterdam komt krijgt hij van hetzelfde laken een pak.” Daarbij sloeg hij me vriendschappelijk op de schouders en besefte ik opeens dat elk project, hoe onzinnig ook, altijd veel leuker is dan thuis achter de geraniums te blijven zitten.
Posted on: Sun, 30 Jun 2013 18:31:22 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015