En daar is ons Annelies weer! Alle info over 300 jaar grens via 300jaargrens.eu Callicanes 13: Meneer Schatteman over de grens (literair intermezzo) 5 juli 2013 Meneer Schatteman hield niet van reizen en had het lang nodig gevonden daarop te hameren - ‘nog liever een openhartoperatie’, benadrukte hij in zulke gesprekken. Dat hij een openhartoperatie had ondergaan, verleende zijn bewering enig gewicht. Dat hij niet op reis wilde bleek vooral een hinderpaal op relationeel vlak. Tot dat inzicht was hij gekomen na de breuk met L. Meneer Schatteman had twaalf jaar met haar samengeleefd, twaalf jaar van eensgezindheid omtrent vrijwel alles, zo ook over het waarderen van de eigen haard. Tot L. een fascinatie opvatte voor tempelruïnes langs de Mekong en een ouwelijk kereltje genaamd Phoumi Vongphachanh, van wie Meneer Schatteman zich enkel een beeld kon vormen door de zorgwekkende naaktfoto op de harde schijf die L. bij hem had achtergelaten. De meeste relaties die hij daarna aanknoopte, werden na enkele weken weer ontbonden. Hij slaagde er nooit in zijn weerzin voor reizen verborgen te houden en de ervaring leerde hem dat ook elke toekomstige partner een zekere hang naar avontuur van hem zou eisen. Daarom kwam Meneer Schatteman uiteindelijk tot het voornemen zich te oefenen in reislust. Hij zei wel vaak dat hij graag alleen was, maar met opgelegde eenzaamheid had die bewering uiteraard niets te maken. Een zee oversteken of een vliegtuig vertrouwen nam hij niet in overweging. Overmoedig mocht hij niet worden, maar buitenland moest het zijn. De dichtstbijzijnde landsgrens was voor Meneer Schatteman die tussen België en Frankrijk, meerbepaald die tussen West-Vlaanderen en Frans-Vlaanderen. Hij reed erheen met zijn handen vlakbij elkaar om het stuur, zijn gezicht dicht bij de voorruit, onder een wolkenhemel die steeds breder en hoger leek te worden naarmate hij Frankrijk naderde. Hij dacht aan een reis die hij als kind moest hebben gemaakt, het was een nieuwe en vreemde herinnering, zijn kleine handen in zijn kleine schoot, bij een busraam, zingend: ‘Superlo davinjo onidonse onidonse.’ Was hij dat wel, bij dat busraam, en hier, aan het stuur? Meneer Schatteman voelde zijn hart slaan, hij kon het bijna horen. Hoewel hij had geleerd elk signaal van het orgaan te wantrouwen, reed hij verder. Als hij nu aan de kant zou gaan staan, dreigde het gevaar dat hij nadien rechtsomkeer zou maken. Zijn hartslag werd nog opgedreven toen hij de versleten gebouwen van de grenspost naderde en zag dat die minder verlaten waren dan hij had vermoed. Er hingen agenten rond, en enkelen onder hen keken met verscherpte aandacht toe terwijl hij, rood aangelopen en met een glibberig stuur, aan een slakkengang voorbij reed. Toch maanden ze hem niet aan te stoppen. ‘Prix Belge!’ las Meneer Schatteman op de gevel van een tabakswinkel. ‘English spoken here!’ Hij was er. Tot bij een aanpalend supermarktje hield hij het vol - hij rende er radeloos op af. Binnen stond hij lang naar een savooiekool te staren, zich niet bewust van de blik van de cassière in zijn rug. Misschien was de groente kort geleden nog op een naburig Frans veld geoogst, dacht hij met enige opwinding. Misschien ook niet. Hoe dan ook: de kool wist hem te kalmeren, en met de kalmte voelde hij iets als trots opwellen. Opnieuw en opnieuw liet hij zijn blik langs de gezwollen nerven glijden, de tijd in.
Posted on: Fri, 05 Jul 2013 09:43:53 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015