Er stonden mooie stukken in de krant over de totstandkoming van het Haagse herfstakkoord. Journalisten stelden die verhalen, met een blik achter de schermen, samen uit gesprekken met ingewijden. Zelf was ik nauw betrokken bij veel van gelijksoortige, minstens zo spannend en veelbewogen, politieke overleggen. Uit Het einde van de Antillen de totstandkoming van het Hoofdlijnenakkoord, 22 oktober 2005 op Bonaire: Op 20 en 21 oktober, vond op Bonaire het eerste topoverleg met Nederland plaats. In een kleine Pipercup, een toestel waarin zes personen een plaats kunnen vinden mits ze bereid en in staat zijn om hun benen op te vouwen, vlogen de MinPres, de minister van Constitutionele en Binnenlandse Zaken van de Nederlandse Antillen en hun beide adviseurs rond acht uur in de ochtend naar Kralendijk, Bonaire’s hoofdstad. Na de persconferentie die ’s middags om drie uur was voorzien, zouden we weer huiswaarts keren. Welnu, dat liep heel anders. Om 9 uur begon de vergadering, die al kort na de opening op verzoek van de delegaties van Curaçao en Sint Maarten werd geschorst voor een leespauze van anderhalf uur, een leespauze die uiteindelijk meer dan vier uur duurde en waarin de beide delegaties tot ieders verrassing gezamenlijk een geheel nieuw document bleken te hebben opgesteld. Daar moesten de andere delegaties natuurlijk ook op studeren en die wensten dus ook weer enige leestijd. Ondertussen voerden de verschillende partijen onderling bilateraal overleg, op zoek naar steun voor meningen en standpunten. De delegatieleden, die dergelijke gesprekken ontliepen of wier inbreng daaraan geen merkbare meerwaarde zou toevoegen, drentelden rond in de gangen van het hotel, praatten elkaar bij en wisselden nieuwtjes uit. Daarbij werden ze gretig aangeklampt door de talrijke journalisten van kranten, radio en tv, bij gebrek aan werkelijke nieuwsfeiten interviews afnamen. Er ontstond op een gegeven moment een crisissfeer in de vergaderzaal toen tijdens een heftig dispuut met minister Pechtold premier Ys besloot op te staan om “zijn handen te gaan wassen” en demonstratief wat langer wegbleef. Daar hadden de ronddrentelende journalisten kennelijk lucht van gekregen. Zij probeerden de opgevangen geruchten hierover uit de voor hen gesloten vergaderzaal bij heen en weer lopende delegatieleden te verifiëren. (……..) De veelbewogen vergadering culmineerde met schorsingen, onderling overleg, plas- en leespauzes in een ware uitputtingsslag, temeer daar de organisatoren met een uitloop van deze omvang geen rekening hadden gehouden: een maaltijdvoorziening was niet gepland en werd ook niet georganiseerd. Mogelijk had de ingediende begroting daarin niet voorzien. De na zessen binnengebrachte borrelhapjes konden de opkomende trek in een stevig avondmaal nauwelijks bevredigen. Hongerig geworden verliet de Bonairiaanse delegatie als eerste de vergaderzaal voor een inderhaast bijna heimelijk aangerukte afhaalmaaltijd. Delegatieleden van andere eilanden, die daar letterlijk lucht van hadden gekregen, stuurden ook verkenners op pad voor een warme hap en verdwenen vervolgens daarmee naar een nabij gelegen zitje of bar. Voor MinPres en mij werd een plasticbak met frietjes en saté aangevoerd. Ondertussen had niemand kennelijk oog voor de conditie van de hongerige Nederlandse delegatie. Die stuurden uiteindelijk, maar toen was het al een uur of tien geworden, er ook helpers op uit en trokken zich vervolgens met de aangevoerde voedselpakketten terug in een zaaltje verderop in het hotel. Pas om twee uur ‘s nachts stonden vermoeide bestuurders de nog vermoeidere journalisten te woord. Er was een Hoofdlijnenakkoord gesloten. Ieder was tevreden. We vlogen ver na drie uur ‘s nachts in een andere Pipercup, met een kennelijk net uit bed gebelde piloot, niettemin toch veilig terug. Om half vijf in de ochtend was ik thuis.
Posted on: Tue, 15 Oct 2013 13:43:26 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015