Er zijn op deze eerste zondag van juli veel feestjes, Nataraj op het strand, in het Oosterpark, Westerpark, bbq’s all over town, dus er gaan stemmen op, en terecht en met reden, om het Silent Dance-event van elke eerste zondag van de maand te cancelen, en ik heb het ook serieus, tot het laatst overwogen maar ik herinnerde me de gecancelde editie van vorig jaar toen een deel van de ravers, waaronder ikzelf, al maandenlang een kaartje bleek te hebben voor een vieruurset van DJ Hernan Cataneo bij Woodstock te Bloemendaal, en hoe geslaagd dat feest toen ook was, ik betrapte mezelf naderhand op een gevoel van spijt, onderhuids, niet emotioneel en zelfs niet sterk genoeg om de grens naar teleurstelling te overschrijden, maar ik had evident het nagevoel wat gemist te hebben, en ik vraag mij als zich iets dergelijks voordoet ook meteen af, wat ik dan heb gemist, want dat is het interessante aan dit soort ‘kleine spijt’, dat het namelijk de inherente verwachtingen onthult die je anders niet opgemerkt zou hebben. Wat miste ik dus, terwijl ik op dat prachtige Woodstock-feest was te Bloemendaal waar Hernan Cattaneo draaide? We ontmoetten er fijne, lieve, gekke mensen, de muziek was goed, de zon zakte in de zee, en toch mistte ik het iets dat ik bij gebrek aan beter maar het ‘naakte feestgevoel’ noem, en wat ik niet gevoeld zou hebben als ik er niet het silent dance event voor had moeten cancelen. Net als alle grote festivals is het Woodstock-feest een aangekleed feest, een crowd die zijn eigen crowdsourcing doet en aan een voortdurende resourcing daarvan, de feestvreugde circuleert, maar je kunt er ook het epicentrum van aanwijzen, voor en rond de boot, waar de DJ aan het werk is. Ik ben daar de afgelopen jaren stilletjes vanaf gedreven, ik beken het maar, de grote festivals kunnen me niet meer bekoren, oefenen geen aantrekkingskracht op me uit. Ik probeer zelf te begrijpen waarin dit schuilt. Zelfs het relatief kleine Woodstock is dan al relatief groot, want grote dansfestivals bestaan in feite uit meerdere van dergelijke ‘kleine’ podia. Ik ben wat kopschuwer geworden van mensenmassa’s, dat is waar, maar dat zal het toch niet zijn? Ik herinner me dat ik vaak moest vechten voor ‘room to move’, die dan eenmaal bevochten weer werd ingenomen als doorgangsroute, maar het had ook veel intermenselijks moois dit bad in de massa. Ik kom toch weer uit bij de kernervaring die je opdoet als je aan een silent rave, dance of walk meedoet, en dat is die van het naakte feest. In eerste aanleg beangstigend en eng, maar daardoor, eenmaal doorstaan, extra aanlokkelijk. Gaat het mij dan om de exposure als je daar op straat dansloopt of danst, om een vorm van exhibitionisme? Wil ik dan wat uitdrukken? Ben ik dan zo met mezelf bezig? Integendeel, geloof ik, en dat is een andere misvatting van zowel de dans als het feest, alsof beide uitdrukking zijn van iets ‘dieps’ buiten je of in jezelf, terwijl, omgekeerd, alles wat uit te drukken is, oplost, verdwijnt in de leegte van de beweging. Met de beweging en de muziek daal ik, opmerkelijk genoeg (ook voor mezelf) af naar wat ik de ‘zeebodem’ noem, het gebied van deze uitdrukkingsleegte, en die daardoor pas ook ontmoetingsplek wordt die over alle grenzen heengaat. Ik keek dus stilletjes uit naar de silent dance op het Homo-monument, omdat ik na alle feestjes en feesten van de afgelopen weken weer zin had in het onvervalste van het ‘naakte feest’ dat eigenlijk op elk moment en elke plek kan beginnen waar ik op dat moment ben. Dance where you are. Er was de verleiding om deze 33ste editie af te gelasten maar ik ben blij dat zij is doorgegaan. Medeorganisator en mede-initiator Yantra was er de eerste helft bij en daarna stond ik alleen in de roze driehoek, maar dat was geen straf. Kijk, daar staat de dichter-zonder-woorden ‘leeg’ te gebaren. Elk feestje begint toch als je eigen feest dat je vervolgens deelt met anderen. Het roze graniet was zacht en gleed onder mijn zolen. De muziek die ik hoorde waren de afgestofte jaren vijftig-, jazz- en ska-grooves van mijn eigen compilaties. Op het moleculen-menu stonden wat slokjes Corenwijn uit het heupflesje en trekjes zwarte haschisch uit de pijp. Doordat ik er alleen stond, wekte ik wel de verkeerde indruk dat het een soort van performance was, wat dan weer te maken heeft met mijn meer persoonlijke stijl van bewegen, waardoor het uitnodigende karakter verdween maar dat kwam gelukkig weer terug toen om vier uur Francine met een vriend kwam, toen werd het voor de voorbijgangers, bankzitters en omstanders weer duidelijk dat het om een klein feestje gaat, een microfestivalletje. Dan springen ineens drie jongemannen uit New York erbij, van wie een met een gebroken been. Ze doen eerst een liedje mee, benutten alle fotomomenten, willen dan afhaken alsof een song de duureenheid van participatie is, maar laten zich gemakkelijk overhalen nog te blijven. Ze zijn duidelijk niet gewend om in deze modus te blijven. Hoe lang kun je hier op de zeebodem blijven zonder naar boven te moeten om te ademen? Bij het afscheid zei een van de jongens, misschien wel typisch Amerikaans-overtrokken: ‘We are friends for life’, overdreven zeker, maar is er geen betere uitdrukking van de superieure oppervlakkigheid die eigen is aan deze rare zeebodemwereld van de beweging, waarvan zij het bestaan al vermoedden maar waarvan ze hier in alle evidentie een glimp opvingen. Op een zondagmiddag in juli werd op een pleintje in Amsterdam, om de hoek bij het Anne Frank-huis, een mogelijkheid geopend en verzegeld tot een gelegenheid die voortaan open zal blijven. Silent Dance Event, zondag 07.07.2013. Homo-monument, Amsterdam
Posted on: Fri, 12 Jul 2013 00:00:02 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015