Extra Pop Recensies Bij Heaven 5 2013 The Aboriginals Life’s A Bore And So Am I Eigen beheer/theaboriginals Een ep, een lp, een single en een cd, dat was tot aan dit Life’s A Bore And So Am I de hele oogst van bijna dertig jaar The Aboriginals, een Amsterdamse indiepopband, die ons tot nu toe altijd uit het zicht was gebleven. Hoe dat kan is ons een raadsel, want Life’s A Bore And So Am I is zo’n ongedwongen, heerlijke plaat dat we ons niet kunnen voorstellen dat hun vroegere plaatjes dat niet waren. Onmiskenbaar geïnspireerd door Britse 80’s indiepop, grossieren voorman/songschrijver Nanne van der Linden en zijn mede-Aboriginals in puike gitaarpopliedjes die buitengewoon goed in elkaar zitten, waardoor de enigszins losse wijze waarop ze gebracht worden een onweerstaanbare charme losmaakt. Als The Aboriginals uit Engeland afkomstig waren, hadden ze allang een flinke cultstatus genoten, nu zijn ze ten onrechte zelfs daar nog te onbekend voor. Eric van Domburg Scipio 7+ Bibio Silver Wilkinson Warp Bibio is de naam waaronder de Brit Stephen Wilkinson nu al zo’n kleine tien jaar een soort pastorale electro-folkpop op de wereld loslaat. Hoewel zijn sound op zijn vorige cd Mind Bokeh meer een electro-soul richting inging, keert Wilkinson op het nieuwe album dat deels zijn naam draagt, enigszins terug naar de melancholieke en pastorale electro-folkpop van een album als Ambivalence Avenue. Een mengeling van zachtmoedige, fraaie liedjes, hier en daar onderbroken door gelijkaardige instrumentale stukken, is dit opnieuw een buitengewoon mooi, nostalgisch aandoend werkstuk dat je muzikaal terugvoert naar het Engelse platteland op zijn meest vredig. Eric van Domburg Scipio 8 Camera Obscura Desire Lines 4AD/V2 Met één album in de drie jaar is de productie van het Schotse Camera Obscura niet echt hoog te noemen. My Maudlin Career, de voorganger van Desire Lines, kwam zelfs al vier jaar geleden uit, al hebben Tracyanne Campbell en consorten die tijd goed besteed door met het beste Camera Obscura-album ooit op de proppen te komen. Daarvoor trok het kwintet naar de Verenigde Staten, waar ze onder productionele leiding van Tucker Martine deze voorbeeldige plaat opnamen. Bleef de band voor ons gevoel tot nu toe altijd een beetje onder het niveau van het vergelijkbare Belle & Sebastian steken, met Desire Lines tonen ze zeker gelijkwaardig, en dat terwijl Tucker Martine eigenlijk nauwelijks aan het bandgeluid heeft gesleuteld en hij hoogstens heeft gezorgd dat alles net wat scherper gedefinieerd is. Pieter Wijnstekers 8 Dame Flux Champagne Rauwplaat Achter de weinig aansprekende naam Dame Flux gaat ene Irene Wiersma uit Groningen schuil, die onlangs samen met rechterhand Corneel Canters een verrassend aardig tweede cd met fijne electropop afscheidde: Champagne. Qua stijl en dan vooral in haar zang en teksten is Wiersma als Dame Flux onmiskenbaar verwant met Spinvis en Roosbeef, al zit haar muziek doorgaans minder ironisch in elkaar en neigt ze zelfs vaker naar commerciële klinkende, vrij ouderwetse synthipop, wat op zich natuurlijk weer ironisch is. De vaak op discobeats getoonzette liedjes krijgen daarmee onwillekeurig iets hitparadefähigs, al wordt dat weer grotendeels teniet gedaan door de eigenwijze, enigszins bevreemdende inhoud. Het maakt van Champagne een even vrolijke als vrolijkstemmende plaat die evenwel wars is van oppervlakkigheid en daardoor een prettige dubbele bodem bezit. Eric van Domburg Scipio 7- Robert DeLong Just Movement Glassnote Wat een sterk en meeslepend liedje opent dit album van Los Angeles electropop singer-songwriter Robert DeLong. Het is zeker niet de enige, want hoewel alle twaalf songs op Just Moevement voornamelijk elektronisch worden ingevuld, doet menigeen in basis aan Paul Simon denken, ook al is de uitwerking totaal anders. Maar niet alleen de liedjes zijn ijzersterk (naast Paul Simon moesten we ook vaker aan Postal Service denken), de wijze waarop DeLong ze elektronisch vormgeeft is al van even hoge kwaliteit en doorlopend spannend en verrassend. Eric van Domburg Scipio 8 Dungeonesse Dungeonesse Secretly Canadian/Konkurrent Dungeonesse is de naam waaronder zangeres Jenn Wasner van Wye Oak en multi-instrumentalist/producer Jon Ehrens van The Art Department hun gezamenlijke liefde voor moderne r&b-pop belijden. Daarin zijn ze zeker niet de enigen, want in indiekringen lijkt er momenteel niets meer in de mode te zijn dan met r&b stoeien. Zo goed en meeslepend als Wasner en Ehrens dat als Dungeonesse doen, hebben we echter nog niet vaak gehoord, misschien omdat Dungeonesse die muziek niet ironisch benadert, maar juist redelijk rechtlijnig en puur elektronisch uitvoert. Het eindresultaat is in elk geval veelal verbluffend en wat dat betreft zou ik me als lid van Wye Oak of The Art Department toch behoorlijk zorgen beginnen te maken. Eric van Domburg Scipio 8- Eleanor Friedberger Personal Record Merge/Konkurrent Nu de soloalbums van broer en zus Friedberger zich blijven opstapelen, kun je je afvragen of The Fiery Furnaces überhaupt nog bestaan. Afgaand op Eleanor’s nieuwe Personal Record doet die vraag er misschien ook niet meer toe, aangezien het zo’n fijne, comfortabele popplaat is geworden dat de samenwerking met broer Matthew steeds minder relevant lijkt te worden. Weliswaar bereikt Eleanor alleen zelden tot nooit de diepgang van de Fiery Furnaces op hun best, maar zo heerlijk wegluisteren als deze Personal Record deed in feite alleen de Fiery Furnaces EP in 2005. Eric van Domburg Scipio 8 Future Bible Heroes Partygoing Merge/Konkurrent Sinds het wonderbaarlijke drieluik 69 Love Songs van The Magnetic Fields uit 1999 heeft Stephin Merritt ons eigenlijk voornamelijk teleurgesteld. Niet dat hij sindsdien alleen slechte platen heeft afgeleverd, maar zelfs de beste daarvan, haalden het toch in de verste verte niet bij die baanbrekende trilogie. Alleen de weinig opgemerkte tweede cd, Eternal Youth, van de Future Bible Heroes, het gelegenheidstrio dat Merritt vormt met multi-instrumentalist Christopher Ewen en zangeres Claudia Gonson, kwam nog redelijk in de buurt, een feit dat nu herhaald wordt met het album Partygoing, waarop het Bijbelse heldendrietal opnieuw dertien heerlijke popparels op de wereld loslaat, parels die behalve de fraaie melodieën vooral gemeen hebben dat ze voller en warmer klinken dan we van de meeste van Merritt’s projecten gewend zijn. Eric van Domburg Scipio 8,5 Thea Gilmore Regardless Allez/Coast To Coast Hoeveel prachtalbums moet een mens afleveren om voor vol te worden aangezien? Al sinds eind jaren negentig levert de Brits/Ierse pop singer-songwriter zo’n beetje ieder jaar een sterk album af dat geweldige kritieken krijgt, door haar fans verslonden wordt, maar nooit de muziekwereld zodanig in rep en roer zet dat we het er aan het einde van het jaar nog allemaal over hebben. Het zal ongetwijfeld ook het lot zijn dat het nieuwe Regardless treft, maar wie het album luistert kan niet anders dan diep onder de indruk zijn van Gilmore’s enorme talent, als zangeres, als liedjesschrijfster, als muzikante, want dit is gevarieerde singer-songwriterpop van een klasse zoals die op jaarbasis slechts zelden te horen is. Voor de fijnproevers dus helaas. Pieter Wijnstekers 8 Françoise Hardy Midnight Blues – Paris-London 1968-72 Ace/Munich Breekbare romantiek Wie kent niet het fenomenale Tous Les Garçons Et Les Filles dat verhaalt over dat ze als teenager alleen dwaalt door de straten terwijl anderen verliefd hand in hand haar passeren. Als schooljongen hoorde ik het voor het eerst en na het zien van het filmpje ben ik heimelijk altijd een beetje verliefd gebleven op dat beeld van dat verlegen, mysterieuze meisje. Midnight Blues bevat de Engelstalige nummers van haar drie releases An Anglais (’68), One-Nine-Seven-Zero (’69) en Françoise Hardy (’72). Opgenomen in Londen en Parijs is het een mix van eigen composities en interpretaties van o.a. Buffy Saint-Marie, Neil Young, Leonard Cohen en het wonderschone Trees-nummer The Garden Of Jane Delawney. In de info staat dat Joe Boyd nog heeft geprobeerd haar met Nick Drake een album te laten opnemen, het is bij één ontmoeting gebleven, wat als? Met deze gedachte zet ik mijmerend Midnight Blues maar weer eens op. Wonderschone reflecties van lang vervlogen dagen. Henk Rijkenbarg 8 Alex Highton Woodditton Wives Club The Local Drie jaar geleden bespraken wij ooit de cd The Woodditton Wives Club van de Britse folkpop singer-songwriter Alex Highton. Hij had de plaat in zijn uppie gemaakt en uitgebracht in de hoop op die manier het geld te verdienen zodat hij het album kon maken ‘that I hear in my head, rather than the one I recorded in my shed’. Zelf waren we zodanig onder de indruk van de plaat dat we betwijfelden of hij het met meer geld beter zou doen. Ondertussen zijn we echter drie jaar verder en ligt de heropgenomen versie van Woodditton Wives Club in de schappen en moeten we ronduit zeggen dat we ons volledig vergist hebben, want hoewel die eerste demoversie ons nog steeds heel lief is, valt ze volledig in het niet bij deze nieuwe versie, die alle charme van zijn voorganger behoudt, maar tegelijkertijd op alle fronten zo veel beter en emotievoller klinkt dat ik eigenlijk niet meer zeker weet of het Kinks meesterwerk Village Green Preservation Society wel een betere plaat is. Pieter Wijnstekers 10
Posted on: Tue, 13 Aug 2013 08:28:27 +0000
Trending Topics
© 2015