Fragment uit Kapot, een verhaal over huiselijk geweld: “Uw kindje leeft niet meer, er zit niets anders op dan de bevalling op te wekken.” De gynaecoloog keek me niet aan. Terwijl ze de woorden uitsprak die mijn leven verwoestten, bewoog ze haar pen driftig heen en weer op mijn dossierkaart. Ik keek haar vol ongeloof aan. “Uw kindje leeft niet meer...” De woorden echoden als onsamenhangende klanken in mijn hoofd. Het klopte niet wat ze zei. Het mocht gewoon niet waar zijn! Het gezicht van mijn vader verscheen levensgroot voor mijn geestesoog. Met zijn ogen dicht en zijn mond half open lag hij achterover in zijn autostoel. Dood. Langzaam maar zeker veranderde zijn gezicht in dat van een baby. Sinds de zelfmoord van mijn vader had ik de dood met me meegedragen. En nu, nu zat de dood letterlijk in mij. Even werd alles zwart voor mijn ogen. Ik hoorde een zoemend geluid dat eerst in mijn hoofd en al snel in mijn hele lichaam resoneerde en voor mijn gevoel mijn romp en ledematen ongecontroleerd liet schudden. Ik werd meegezogen in een diepe zwarte tunnel. Het voelde als doodgaan. En dat was wat ik op dit moment ook eigenlijk het liefste wilde. Zonder het kindje in mijn buik was alles ondragelijk. Wat had ik nu nog om voor te leven? Het zoemen hield even plotseling op als het begonnen was. En het duister loste op. Ik keek naar de gynaecoloog die tegenover me zat en met haar pen rondjes op mijn dossier tekende. Ik zag haar mond bewegen. Haar lippen vormden woorden. Het kwam bij me binnen als een onsamenhangende brei van geluid. Ik kon me niet concentreren. Mijn hersenen weigerden dienst. Ik keek opzij naar Jacco, de vader van het dode kind dat in mijn vruchtwater dreef. Zijn altijd zo gebruinde gezicht was van schrik een paar tinten lichter geworden. Hij staarde met lege ogen voor zich uit. Jacco en ik waren inmiddels drie jaar samen en ik was ongelukkiger dan ooit tevoren. Het levenloze kindje in mijn lichaam, dat onbedoeld was gaan groeien, moest daar verandering in brengen. Na een korte periode van weerstand tegen het nieuwe leven dat zich in mijn zeventienjarige lichaam ontwikkelde, was ik er van gaan houden. Het was mijn reden van bestaan geworden. De warmte die ik voor dit jonge leven voelde, verdreef grotendeels de kilte die in mijn relatie met Jacco de boventoon voerde. De klappen die ik van hem kreeg, verbaal en letterlijk, deden minder pijn, sinds ik iets had om onvoorwaardelijk lief te hebben. Waarom werd dit me afgenomen? De oude pijn van het verlies van mijn held, mijn vader, stak hardvochtig de kop op en vermengde zich moeiteloos met het nieuwe verdriet van een verloren leven dat ik nooit zou leren kennen. Automatisch zocht mijn hand die van Jacco. Toen mijn vingertoppen zachtjes zijn huid raakten, trok hij zijn hand van me weg alsof hij gestoken werd door een insect. Hij keek me aan. De leegte in zijn ogen had plaatsgemaakt voor haat. Ik wist wat hij dacht. De dood van dit ongeboren kindje was mijn schuld, zoals alles wat fout ging in zijn leven mijn schuld was...
Posted on: Sat, 03 Aug 2013 18:21:55 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015