Georg Bernard Shaw powiedział : w miłości, mężczyzna chce być zwycięzcą, kobieta nie chce być zwyciężona. Delikatną równowagę stron, zapewnia gra, w której partnerzy wysyłają sobie sygnały. Podobnie jest w dyplomacji. Chyba najgłosniejszym i najzabawniejszym tego przykładem, była dyplomacja ping pongowa, której zwieńczeniem było zakończenie wojny w Wietnamie i zawarcie pokoju w Paryżu. Pamiętam to, bo początek pertraktacjom pokojowym dały zawody reprezentantów zwaśnionych stron w tenisie stołowym. Pamiętam też, że z okazji otwarcia Domu Kultury Polskiej w St. Petersburgu z udziałem Marii Kaczyńskiej, zupełnie niespodziewanie przybyła żona Putina. Zdarzenie to przeszło bez echa w mediach i nie wywołało żadnych implikacji ani w dyplomacji, ani w sferze stosunków bilateralnych. I oto mamy listopad 2013 roku. W centrum Moskwy, w rocznicę wypędzenia Polaków z Kremla w roku 1612, ustanowioną w Rosji świętem państwowym i czczoną entuzjastycznie przez władze i społeczeństwo dla mentalnego i prestizowego pognębienia Polaków, w pierwszym szeregu pochodu idą młodzi rosyjscy nacjonaliści niosąc transparent z napisem : Polacy - Rosjanie, razem na zawsze. To nie może być czyjakolwiek samowola. To przemyślany ruch, o nieodgadnionych intencjach. Ale to bez wątpienia sygnał, wyrażajacy wolę zblizenia. Jak tego dowiodłem powyżej - nie pierwszy ze strony Rosji. Viktor Orban w wielu enuncjacjach wspominał o woli budowania stosunków z Rosją, na wzajemnie korzystnych podstawach. W Polsce ten poglad jak dotąd nie znajduje zrozumienia. Czy słusznie...?
Posted on: Tue, 05 Nov 2013 00:22:11 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015