Gestuurd naar vele redacties; Brandbrief Misschien is het zinvol om u mee te nemen in het leven van een slachtoffer van seksueel misbruik in een instelling en/of pleeggezin onder verantwoordelijkheid van de staat. Om tijd te besparen, spreken lotgenoten onderling al van slachtoffers van Samson. In tussen is dat niet eens zo zeer onjuist, al bedoelen wij natuurlijk de commissie. (persoonlijk vind ik het raar, dat in 2e kamerdebatten veel nadruk wordt gelegd op het niet noemen van namen van ministers en staatsecretarissen, maar dat bij commissies het blijkbaar regel is) Indien wij als lotgenoot dus niet telkens de hele omschrijving willen hanteren en ook niet elke keer uit de doeken willen doen welk een gruwelijkheden ons zijn overkomen, wordt het, in mijn geval, al gauw, Samson en lotgenoten die misbruikt zijn binnen RKK, vanzelfsprekend slachtoffers Deetman. De laatste tijd, sinds de schaderegelingen van start zijn gegaan, noem ik mijzelf ook geen slachtoffer of overlever, maar spreek voortaan van gedupeerde. Dat past precies de zakelijkheid van hoe wij tegemoet worden getreden en tot welke ‘hulp’ wij worden verwezen. Een pingpong spel met drie basisspelers, en gedupeerden zijn het balletje. Hulplijn seksueel misbruik, is eigenlijk ook advieslijn en ook de meldlijn. Op de hoogte van alles zijn zij niet, meldingen worden uiteindelijk niet transparant gemaakt, wat bij RKK wel gebeurd en de hulp die wij kunnen krijgen is doorverwezen worden, of wij mogen vertellen hoe ellendig wij ons voelen. Wij, gedupeerden, maken ons grote zorgen, over de betrouwbaarheid, de privacy, de transparantie en de zorgvuldigheid op dit dossier. Het ‘brede hulppakket’ waarvan de politiek spreekt, is te reduceren tot specifieke hulplijn van slachtofferhulp (waarbij ik mij afvraag hoe specifiek dat eigenlijk is?) Dan de tweede speler, het schadefonds met wel twee tijdelijke regelingen, dus, hup opschieten…Na 30, 40 jaar ons niet geloofd te hebben moeten we nu ineens in ijl tempo door onze akelige jeugdherinneringen wroeten om maar voldoende bewijs te kunnen overleggen. Als ik vraag hoe het zit met steunbewijs en dergelijke, wordt ten stelligste beweerd dat ik bij de hulplijn moet zijn, dat is ons meldpunt. Maar de hulplijn verwijst, naar de derde speler, jawel, onze eigen lotgenotenorganisaties. Voor alsnog, Nederland Heelt en Skip. Niets ten nadele van deze, maar het wordt dus terug op het bord van lotgenoten geschoven, die daar niet voor zijn opgeleid, de middelen, nog de mogelijkheden voor hebben om zulk een klus als een landelijk meldpunt te zijn en ook alles in kaart te brengen en samen te voegen. Snapt u hem? Dat ik mij een balletje voel? Mijn ervaring is dat als ik mij niet opstel als hulpbehoevend volgens hun normen, zij blijkbaar geen enkele boodschap aan mij hebben en verveeld van mij af proberen te komen, of erger nog, van mij begrip vragen dat zaken niet goed geregeld zijn. Nog nooit heb ik, bij geen enkel gesprek of instantie, gehoord dat het erg is wat mij (ons) is overkomen, of dat het nooit had mogen gebeuren. Ik heb het dan over slachtofferhulp Nederland, hulplijn seksueel misbruik, schadefonds, advocaat, slachtoffer in beeld en de instelling waar ik zat. Zij doen dit op schrift wel, maar in een telefonisch gesprek niet. Eenmaal heb ik dat durven aankaarten en toen kreeg ik te horen dat er toch excuses waren aangeboden door jeugdzorg en politiek. Misschien een kleinigheidje, doch voor gedupeerden, zo ontzettend belangrijk, en….het kost niets. Ik wil niet beweren dat deze instanties een uitzondering zijn, integendeel, zelfs binnen de kleine sociale kring van slachtoffers is het ongebruikelijk ooit werkelijk dat morele standpunt te verwoorden naar ons. ‘Dank dat u zich zo inzet, wat ben je toch een sterk persoon, wat heb je het er goed afgebracht’, zijn vaak de bewoordingen. Het komt misschien vreemd over, maar vele lotgenoten hebben bijna nooit te horen gekregen, dat het vreselijk is, wat hen is overkomen, daar gaan zij, zelf ook maar aan voorbij, vaak. In het rapport van Samson wordt meer dan eens duidelijk hoe er door de jaren heen aangekeken is tegen kinderen die seksueel misbruikt zijn en waarvan men lang heeft gevonden dat zij een aandeel in die daad hadden. Enkele citaten uit het rapport: ‘het kind als verleid(st)er’, passend bij het eerder geschetste beeld van het OTS-meisje. (Onder Toezicht Stelling) Het kind werd gezien als (mede-)schuldige aan het zedendelict, o.a. in beschouwingen over het ‘eigen aandeel’ van slachtoffers. De directeur van een rijksopvoedingsgesticht voor meisjes beschreef de meisjes als ‘(…) pathologisch, waarschijnlijk atavistisch’ (teruggang in de ontwikkeling ), veroorzaakt door hun ‘ziekelijke geslachtsdrift’: ‘Deze overmatige seksuele aandrang ontaardde in het algemeen bij deze min of meer psychisch defectieve sujetten in een perversiteit die zich uitte onder de vorm van erotomanie en bij enkelen schijnt dit te grenzen aan een soort erotische waanzinnigheid.’ (zoals weergegeven in Kraak, 1989, p. 64) Toch was het beeld van het gemiddelde kinderbeschermingsmeisje zoals dat in brede kring bestond, dat van ‘Losse Leentje’, door een kinderrechter beschreven als ‘(…) het gewone geval van aanleg tot prostitutie, van bandeloosheid, van neiging tot overdreven opschik en wat daaromheen ligt en waartoe dat leidt’ Francien Lamers-Winkelman: ‘Het begon in 1978. Toen werkte ik als gymnastieklerares bij een inrichting voor kinderbescherming. Ik wist van toeten noch blazen. In die tijd ging het alleen over incest en daar had ik nog nooit van gehoord. Ik werkte met een groep adolescente meiden. Die werden vieze meiden genoemd omdat ze hun vader hadden verleid. Daar snapte ik niks van. Nee, vele mensen snappen dat niet, vele mensen hebben het ook niet geloofd als wij het hen vertelden, maar met deze mensen, die op dergelijke manieren over ons dachten en spraken, hadden wij, slachtoffers te maken. Mensen aan wiens zorg wij waren toevertrouwd. Daarom zijn een aantal van ons, wat gevoeliger geworden. Neem de titel van het Samson rapport; Omringd door zorg en toch niet veilig. Dit kan niet anders dan bedacht zijn door……de mensen die vinden dat zij zorg verleenden. Als meisje van dertien werd ik juist niet omringd door zorg, integendeel, thuis, in het ouderlijk gezin, was geen goede zorg, want de eerste vereiste is die veiligheid. Daarom kwam ik in een instelling, die daarin gespecialiseerd was, dat zou de zorg hebben moeten bieden, maar daar waren nog meer mensen die mij misbruikten en mishandelen. De titel is dus in strijd met zichzelf. Ik lees er ook een beetje uit, dat de bedenker (ster) zich op deze manier probeert vrij te pleiten. Je kunt niet omringd zijn door zorg, als je veiligheid niet gewaarborgd is. (Judith Lewis Herman, en vele andere trauma-specialisten). Deze week had ik een gesprek met iemand van het schadefonds, zij wist niets meer over mij, dan dat ik een gedupeerde ben, een slachtoffer van seksueel misbruik als kind in een instelling. Toen ik haar uitlegde hoe lastig en welk een gebrek aan ondersteuning er is voor ons, dat wij zelf op zoek moeten naar bepaald soort steunbewijs, waarvoor wij naar instanties worden verwezen, die meteen in de verdediging schieten, omdat wij indirect hun instantie een verwijt maken doordat wij zeggen door hen gedupeerd te zijn of liefst groepsgenoot moeten opsporen, die ons misbruik kunnen bevestigen, antwoordde zei: ‘Ja, jullie moeten natuurlijk ook wel wát zelf doen.’ En even later: ‘Het gaat immers om veel geld dat jullie krijgen.’ Laat ik dan nog vertellen dat er vele mensen zijn die nog steeds zwijgen, stel het je toch voor, dat ik via het internet iemand traceer….en dan, gewoon maar mailtje, van; Hallo, ik ben bezig met schadeclaim, wil jij ff getuigen? Mijn vraag was waarom er niet, zoals bij Deetman, een meldpunt is, zodat niet enkel slachtoffers, maar ook personeel of familie of andere mogelijke getuigen zich kunnen melden. Daarnaast wees ik haar erop dat er al jaren mensen via internet op zoek zijn naar anderen uit hetzelfde internaat en dat met weinig succes en veel geduld, omdat het jaren kan duren, terwijl de regelingen op 31 december 2015 afloopt. Zonder te weten welke moeite ik, en mijn lotgenoten, al hadden gedaan en geloof mij, dat hebben wij, doet zij ongegeneerd een dergelijk oordelende constatering. Vervolgens heb ik, helemaal geen claim ingediend en ben ik dat ook helemaal niet van plan. Om geld gaat het mij niet. Iets wat slachtofferhulp en schadefonds maar moeilijk kunnen begrijpen. Dat ik het vraag, niet voor mijzelf, maar voor mijn lotgenoten, die dat zelf vaak niet kunnen. Die verantwoordelijkheid voel ik. Waarom, terwijl ik wel steunbewijs heb, terwijl ik een groepsgenoot heb, die het misbruik kan bevestigen, terwijl ik genoeg mensen heb, die kunnen getuigen, terwijl ik mijn dossier heb, terwijl één van mijn (en vele andere) daders al veroordeelt is. Waarom ik dan toch geen schade claim? Omdat het mijn enige ‘wapen’ is, als ik voor een betere behandeling van alle gedupeerden vecht. Ten eerste word ik niet meegezogen in de dynamiek van een zeker traumatische gang langs schadefonds, akelige vragen, juristenjargon, niet meewerkende organisaties….en ga zo maar door. Daarnaast kan niemand, de lotgenoten niet, maar zeker ook de instanties beweren dat ik het doe uit eigenbelang! Ten tweede houdt het mij onafhankelijk en sterk, ten derde kan ik rondkomen en heb ik geen schulden. Het is een luxe om, de schrale troost van een zakje geld te kunnen afslaan. En voor alle duidelijkheid. WIJ KRIJGEN HELEMAAL NIETS! WIJ HEBBEN HEEL VEEL VERLOREN EN MOETEN OPNIEUW BEWIJZEN DAT WIJ VEEL HEBBEN VERLOREN. MISSCHIEN, HOPELIJK, EEN HEEL, HEEL KLEIN BEETJE LEED VERZACHT, DOORDAT DE DAGELIJKS GELDZORGEN PLAATS KUNNEN MAKEN OM TE WERKEN AAN TRAUMA HERSTEL. Zoals de gang van zaken nu is, worden wij zeker weer eens niet geholpen, nou ja, geholpen aan nieuwe traumatische ervaringen. Het zijn niet de oude wonden, daar heb ik zelf al lang hulp voor gezocht, bij mijn vrienden en familie, maar nieuwe die zij slaan. Voor lotgenoten die contact zoeken: https://facebook/groups/594727087252591/
Posted on: Sun, 03 Nov 2013 12:07:06 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015