Geçmiş paylaşılırsa hatıra olur der üstad.. Üç sene oldu sanırım, iş sonrası evime dönmek için otobüs durağına doğru yürüyordum.. Tam yaklaştığım sırada otobüsün hareket ettiğini gördüm zor bela durdurup bindim.. Ücretimi ödeyip ilerlemiştim ki, arka dörtlüde bütün cazibesiyle beni bekleyen boş bir koltuk gördüm.. Hemen kuruldum tabii, çantamdan romanımı çıkardım, kimseye bakmamıştım, yanımda oturan insanın yüzüne dahi bakmışlığım yok.. En fazla 7 sayfa okuyabildim kitabı, dikkatim dağılıyor, kitabı hiç tanımadığım biriyle birlikte okuyorum hatta o benden önce okuyor sayfayı çevirmem için sabırsızlanıyordu.. Sayfaları çevirdikçe yüzüne bakıyordum, acaba sinir etmek için mi yapıyor diye.. Hayırrr,, benimle hiç alakası yoktu kitaba odaklanmıştı arada iç çekişlerini duyuyor gibiydim, kitabı bıraktım onu okumaya başladım.. AYRILIK romanıydı, elimdeki..onunda ellerini düğümleyip okumasından belliydi zaten kapanmayan bir yarasının olduğu.. Ben oyalanırken, sabırsızlanan genç kafayı kaldırdı, tüh gibi bişey mırıldandı.. :) Durağı kaçırmıştı, inseydi yürüyerek devam edebilirdi yoluna.. Ama o kitabın ismini öğrenmeyi tercih etti.. Tam ben inmek için hazırlanırken, telaşlı bir sesle; "kitabın adına bakabilir miyim ?" Dedi.. Tabi dedim kitabı uzattım, sizde kalsın lütfen dedim.. Bende ne yaptığımı anlayamamıştım, şaşkın şaşkın elinde kitapla kala kalmıştı çocuk.. Ama şimdi anlıyorumm.. Ben ona bir kitap hediye etmiştim, oda bana bütün bunları seve seve yazacağım bir hikaye.. Üzülme çocuk, yalnızlığı bilmekle aynı şey değildir yalnız kalmak..
Posted on: Thu, 12 Sep 2013 17:43:17 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015