Gisteravond een flinke dreun uitgedeeld aan hoofdstuk 20. Is ineens bijna klaar en het gaat er weer lekker ruig aan toe. “Het zijn geen kolen in die emmers,” siste Tanja geschokt. “Het is vloeibaar ijzer.” “Dan snap ik waarom ze nog niet boven zijn,” zei Harry, niet minder geschokt. “Dat zou zelfs die vechtmachines pijn moeten doen.” “Houd er rekening mee dat ze geen pijn voelen,” commde Sharff ongevraagd van beneden. “Ik hakte er net een onderarm af en hij knipperde niet een met zijn ogen. Het kostte me bijna het leven.” “Waar is Arataz?” vroeg Yarras nadat hij zich had voorgesteld. “Kan elk moment hier zijn,” was het geruststellende antwoord. “Hij had last van bloedarmoede.” Yarras grijnsde en mepte de Urbaan op de schouder. “Hoe ver zijn ze in die schacht?” “Ruim halverwege. Ze bouwen een stellage en wij gooien zoveel mogelijk smeltijzer en rotsen op hun koppen. Erg veel helpen doet het niet, maar zo nu en dan stort er een gedeelte in en dan moeten ze dat herbouwen.” “Ze komen dus boven?” zei Harry, die naderbij was gekomen. “Vast en zeker,” zei de officier en voor het eerst toonde hij zijn angst. “Ze waren binnen twintig minuten bij de liften. We konden niet eens al onze soldaten in veiligheid brengen. Er zijn er heel wat voor de liftdeuren gesneuveld. De laatste lift moesten we zelfs kappen, die zat vol met die ..., die ... dingen.” “Ziivanen,” zei Harry. “Ze zijn speciaal gecreëerd om te moorden. Wij hebben al eerder met hen te maken gehad, maar nog niet met hun strijders. Het zijn bijzonder onplezierige tegenstanders.” De ogen van de officier rolden woest en hij hijgde: “Onplezierig? Ik heb daar een ander woord voor: ‘beestachtig’.”
Posted on: Wed, 04 Sep 2013 08:37:23 +0000
Recently Viewed Topics
© 2015