Goedemorgen lieve leden, het is weer maandag en ik hoop dat iedereen een mooie week tegemoet zal gaan!❤ Voor nu begin ik met een verhaal wat ik gemaild heb gekregen, waar ik zelf echt heel veel kippenvel van heb gekregen en tranen in mijn ogen. Het is een heftig verhaal over zwangerschap, pijn en liefde. Anoniem Lieve Naoual, naar aanleiding van jouw berichtje over op welke leeftijd iedereen mama is geworden, wil ik graag mijn zwangerschaps- en bevallingsverhaal kwijt. Ik hoop dat iedereen eerst mijn verhaal leest, voordat jullie gaan oordelen. Ik snap heel goed dat mijn leven verre van ‘gewoon’ is verlopen, en daarom zal dit ook best wel shocking zijn voor sommigen. Sorry daarvoor, dat is niet mijn bedoeling, maar ik wil gewoon graag mijn verhaal kwijt, en laten weten dat het krijgen van een kindje, in welke situatie dan ook, het mooiste is dat je kan overkomen. Ik heb een prachtige, gezonde dochter van 6 jaar oud elhamdulillah. Tot mijn 13e was mijn leventje eigenlijk heel normaal. Ik zat op het Stedelijk Gymnasium, had veel vriendinnetjes en heb, ondanks dat mijn moeder het niet breed had, een goede en gelukkige jeugd gehad. Op mijn 13e raakte ik onverwachts zwanger van mijn lieve dochter. Ze was niet gepland, geen foutje, maar het ‘product’ van de meest moeilijke periode uit mijn leven. Ik ben op mijn 13e verkracht toen ik vanaf kickboksen naar huis fietste. Ik was nog helemaal niet seksueel actief. Ik durfde er met niemand over te praten, niet met mijn moeder, niet met mijn vriendinnen en al zeker niet met een dokter of politie. Ik schaamde mij, ik voelde mij vies en ik had geen idee hoe ik het aan iemand moest vertellen. Ik ben toen heel erg depressief en in mijzelf geraakt. Ik heb het heel diep weggestopt, omdat ik het zelf niet kon verwerken. 5 maanden na het hele gebeuren, ging ik wegens enorme buikpijn en moeheid naar de dokter. Ik dacht dat ik weer last had van een nierbekkenontsteking. Toen ik terug moest komen voor de uitslag van mijn urinetest. Daar kreeg ik iets totaal anders te horen dan dat ik verwachtte. Ik bleek zwanger te zijn. Ik moest direct door naar de verloskundige voor een echo. Ik bleek 22 weken zwanger te zijn. Op de echo zag ik een klein mensje, met alles erop en eraan. Ik kon de handjes en de voetjes zien. Ik moest beslissen wat ik wilde doen. Die dag stortte mijn hele wereld in elkaar. Ik kan het niet beschrijven. Ik voelde mij zo verschrikkelijk, en stond op het punt om een einde aan mijn leven te maken. Ik kon hier niet mee leven. Toen ik eenmaal op het punt stond om voor de trein te springen, werd ik overspoeld door emoties. Ik ging even zitten in het gras om alles te overdenken, en om emotioneel afscheid te nemen van iedereen. Maar ik kon het niet. Iets in mij zij dat ik voor dit kleine mensje moest vechten. Ik ben terug gegaan naar huis omdat ik zo verschrikkelijk moe was, en nog een keer goed na wilde denken. Ik heb natuurlijk geen oog dichtgedaan. De volgende dag heb ik het aan mijn moeder versteld. Die arme vrouw was zo overstuur toen ze hoorde wat mij is overkomen. Ik heb uren met haar gepraat, en mijn mama beloofde er voor me te zijn, en mij te steunen. Wat ik ook wilde. Ik heb haar verteld dat het echt al een mensje was, en dat ik het niet aankon om het wat aan te doen. Mijn moeder heeft mij toen gezegd dat ze me zou helpen en steunen, en dat we er samen wel uit zouden komen. Die dag heb ik samen met mijn moeder aangifte gedaan van de verkrachting. Omdat het helaas al zo lang geleden was, en donker, heeft het nooit effect gehad. De dader is nooit gepakt. Mijn hele zwangerschap is zo enorm moeilijk geweest. Iedereen liet mij vallen. Op school werd ik niet gepest, maar letterlijk geterroriseerd. Ook in mijn stad. Ik was een soort attractie, en iedereen roddelde over me, wat ik natuurlijk ook goed begrijp. Mijn situatie was ook verre van normaal. Toch liet ik mij niet klein krijgen. Ik heb mijn schooljaar afgemaakt, hoe moeilijk dat ook was. Lichamelijk ging het verder allemaal wel goed met mij, maar echt genieten van de zwangerschap kon ik natuurlijk niet. Gelukkig had ik mijn moeder nog, elhamdulillah. Zij heeft mij overal doorheen gesleept. Ze heeft mij niet laten vallen tijdens de moeilijkste periode van mijn leven, maar heeft mij door dik en dun gesteund. Toen ik tijdens mijn 36e zwangerschapsweek op controle kwam, bleek dat mijn dochter haar navelstreng om haar nekje zat gewikkeld. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis, en ik zou de volgende dag met een spoedkeizersnede moeten bevallen. Op 28 december is mijn pracht van een dochter ter wereld gekomen. Het was de allermooiste dag van mijn leven, hoe raar dat ook klinkt. Hoewel ik heel erg bang was dat ik flashbacks door haar zou krijgen, was het vanaf het allereerste moment liefde op het eerste gezicht. Het was een wonderschoon en gezond kindje. Hoewel het natuurlijk niet makkelijk was om zo jong al mama te worden, is het mij eigenlijk best goed afgegaan. Ik had wel honderden boeken versleten, veel contact gehad met andere jonge mama’s, en ik werd natuurlijk ondersteund door mijn eigen moeder. Mijn dochter heeft zich altijd goed ontwikkeld, en was kerngezond. Ik heb gelukkig nooit te maken gehad met jeugdzorg, en behalve dat ik heel erg jong was, heeft mijn dochter een jeugd gehad zoals de meeste kinderen. Ze is altijd vrolijk geweest, was gezond, en bovengemiddeld intelligent. Op mijn 16e ben ik begeleid gaan wonen met mijn dochter, omdat ik graag zelfstandig wilde zijn. Inmiddels is mijn dochter alweer 6 jaar oud. Het gaat ontzettend goed met ons. Mijn dochter kan erg goed leren, en ik heb mijn school afgerond. Emotioneel heb ik het wel heel zwaar gehad. Ik heb veel therapieën gevolgd om alles te kunnen verwerken, maar ik bleef een soort leegte voelen. Toen ben ik mij gaan verdiepen in het geloof, en heb ik mijn steun gevonden in Allah (swt) en in de Islam. Ik ben 3 jaar geleden bekeerd, en sindsdien voel ik mij compleet. Ik heb al 4,5 jaar een relatie, waarvan ik 3 jaar geleden ben getrouwd. Ik heb een fantastische man, die mij nooit heeft laten vallen, en voor ons zorgt als een echte man zou doen. Hij is fantastisch met mijn dochter, en mijn dochter is enorm gek op hem. Een paar maandjes geleden kwam ik erachter dat ik ongepland zwanger was geraakt. Ik slikte heel trouw de pil, maar ik had antibiotica gekregen, en er niet bij stil gestaan dat dit van invloed kon zijn op mijn anticonceptie. Mijn zwangerschap was dus een enorme verassing voor ons beiden. Mijn man was gelijk heel erg blij. Dit is natuurlijk een hele andere situatie, en wij hebben alles goed voor elkaar. Het kindje was dan ook meer dan welkom. Inmiddels ben ik 21 en 34 weken zwanger, en nog iedere dag dolgelukkig, elhamdullilah. Mijn zwangerschap is dit keer wel heel erg zwaar, door zware bekkeninstabiliteit, maar zelfs dat mag de pret niet drukken. Misschien is het ook omdat ik van mijn eerste zwangerschap niet echt kon genieten, dat ik nu dubbel zo gelukkig ben. Ik geniet echt van iedere dag, en kan niet wachten tot ons zoontje er is. Mijn dochter kan niet wachten tot ze haar broertje kan ontmoeten, en mijn man is dolblij dat hij voor het eerst echt papa wordt. Mijn leven was erg moeilijk, maar zou niet anders willen. Het heeft zo moeten zijn en Allah (swt) heeft mij deze beproeving gegeven, waar ik Hem zeer dankbaar voor ben. Het heeft mij jong volwassen gemaakt, en mij het mooiste in mijn leven geschonken. De boodschap die ik anderen hiermee wil geven is dat, hoe moeilijk en onmogelijk sommige situaties ook lijken, alles is te overwinnen, insha’Allah. Het krijgen van een kindje is echt het allermooiste dat je kan overkomen, en moederliefde overwint alles! Ik wens alle aanstaande mama’s al het goeds toe, en moge Allah (swt) jullie zwangerschappen gemakkelijk maken en jullie zegenen met een gezond kindje, insha’Allah. ❤
Posted on: Mon, 26 Aug 2013 06:07:10 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015