#HA ,, vervolg 41 ‘’Fahd, schaam je, zo hebben we je niet opgevoed! Wie is deze lieftallige jongedame?’’ Riep zijn moeder uit. Ik lachte en stak mijn hand uit. ‘’Mevrouw BenNabil, fijn u weer te zien.’’ Ze keek me vragend aan. ‘’Mevrouw Baqir?’’ Vroeg ze toen verbaasd. Ik knikte. ‘’Safa, alstublieft.’’ Zei ik lachend. Ze negeerde mijn hand en trok me tegen zich aan. ‘’Kind, fijn je weer te zien! Die zoon van mij heeft me helemaal niet verteld dat je hier was. Anders had ik je zelf uitgenodigd.’’ Ik knikte lachend en zag BenNabil naar me kijken. Toen zette zijn vader een stap naar me toe en schudde me stevig de hand. ‘’Fijn dat je er bent, ze heeft genoeg eten gemaakt voor wel twee voetbalelftallen.’’ ‘’Mijn kindjes moeten goed eten!’’ En ze kneep in de wangen van BenNabil. Hier moest ik erg om lachen, vooral bij het zien van zijn blik. Zo stonden we nog even te kletsen totdat Faouad erdoorheen riep. ‘’Gaan we de hele avond in de hal staan? Of komen jullie nog naar de woonkamer?’’ Na luid gelach liepen we met z’n allen naar de woonkamer. Mijn mond viel open bij het zien van de ruime zitkamer. Een grote openhaard verlichtte de hele kamer. ‘’Ga zitten kind. Ik ga thee zetten.’’ En weg was zijn moeder. Daar zat ik dan, met drie mannen in de huiskamer. Ik zat op de grote leren bank met BenNabil naast me en Faouad daarnaast. Zijn vader zat in een leren fauteuil. Ik vroeg me af hoelang ze elkaar niet hadden gezien, aangezien ze al sinds onze komst aan één stuk door aan het praten en lachen zijn. Het waren ontzettend aardige, gastvrije mensen. En dat toverde een glimlach op mijn gezicht. ‘’Hoe gaat het met je kind? Woon je niet meer in Marokko?’’ Er ging een steek door mijn hart. Snel zette ik een gemaakte glimlach op. ‘’Nee, wegens omstandigheden, moest ik terug naar Nederland.’’ Omstandigheden, waar uw zoon verantwoordelijk voor is, dacht ik bitter. Na wat over koetjes en kalfjes gepraat te hebben kwam zijn moeder weer binnen met een groot dienblad vol lekkers. ‘’Faouad, wil jij de thee uit de keuken halen?’’ Hij stond op en deed wat zijn moeder vroeg. ‘’Schuif op Fahd, ik wil met Safa kletsen.’’ ‘’Pff, vrouwenpraat!’’ En hij schoof snel een paar plaatsen op. De thee werd rijkelijk geschonken en ik werd volgepropt met zelfgemaakte koekjes en cake. Die overigens heerlijk smaakten. Fahd, Faouad en zijn vader zaten in een gesprek verwikkeld. Wat over zaken ging zo te horen. Toen de deurbel ging stond Fahd op en liep naar de deur. Even later kwam hij terug met Imrane op zijn arm. Ik kreeg het warm bij die aanblik. BenNabil zou zeker een goede vader zijn. Wat was hij groot geworden sinds die keer in de dierentuin. Hij werd op de voet gevolgd door Rayan, met kleine Yasmine in zijn armen en een knappe jongedame. Dat moet vast zijn vrouw zijn. Ik stond op en gaf Rayan een hand. ‘’Safa, wat leuk dat je er bent.’’ Zei hij gemeend. Imrane keek zoekend om zich heen. ‘’Ik denk niet dat Aya mee is?” Zei Rayan. ‘’Nee, ze kon helaas niet mee Imrane.’’ Ik aaide hem over de bol na het zien van zijn sippe gezichtje. ‘’Hallo, jou ken ik nog niet.’’ Ik keek op in de ogen van de mooie vrouw. ‘’Ik ben Ella. De vrouw van Rayan.’’ Ik lachte en gaf haar een hand. ‘’Ik ben Safa.’’ ‘’Ze is hier met Fahd.’’ Hoorde ik Rayan zeggen. Ella knikte en keek me toen lachend aan. Ik weet niet of ze hier nu dachten dat ik wat met hem heb. Ik hoop het niet. De hele avond hebben we gepraat en gelachen. Dit is werkelijk de leukste familie die ik ooit heb gezien. Een paar keer moest ik aan mijn moeder en zus denken. Zelfs aan mijn vader, maar die gedachten schudde ik snel van me af. Ik had geen tijd om verdrietig te zijn. Tijdens het eten voelde ik zijn blik de hele tijd door me heen boren. Ik schonk hem een paar keer waarschuwende blikken, maar dit vond hij wel amusant, want hij ging gewoon door met het schaamteloos bekijken. ‘’Mag ik u complimenteren op uw kookkunsten. Het was heerlijk.’’ Ik zag dat zijn moeder blij was na het horen van mijn woorden. ‘’Je hebt nog niets geproefd, zij is de beste kokkin van het land!’’ Zei zijn vader, waarna hij haar liefdevol aankeek. ‘’Ach, houd op jullie. Ik wordt er helemaal verlegen van!’’ Riep ze uit. Tijdens de gesprekken die werden gevoerd tijdens het eten kwam ik erachter dat zijn vader ook advocaat is geweest. Hij is nog maar net met pensioen. Rayan zit in de makelaardij, en Faouad studeert nog rechten en is bijna klaar om in de voetstappen van zijn vader en grote broer te treden. Je kunt dus zeker zeggen dat ze allemaal in het leven geslaagd zijn. Maar dat kun je ook zien aan de manier hoe ze leven. Ik heb groot respect voor ze. Dit hebben ze namelijk allemaal bereikt, door hard werken. Na het eten stond ik erop zijn moeder te helpen met het afruimen. De mannen zaten in de zitkamer aan de thee en Ella ging Yasmine verschonen. Daar stonden we dan met z’n tweeën in de keuken. Ze ging ermee akkoord dat ik hielp afruimen, maar ze zwoor de afwas zelf te doen. Dus zat ik op een kruk naar haar te kijken. Ik zag heel veel van BenNabil terug in haar. ‘’Het is vrij serieus tussen jou en Fahd hè?’’ Ik schrok van de vraag en schoof zenuwachtig op de kruk. ‘’Waarom denkt u dat?’’ Vroeg ik zo nonchalant mogelijk, maar ik spatte bijna uit elkaar van schaamte. ‘’Hij heeft nog nooit iemand mee naar huis genomen. Niet sinds…’’ Ze werd onderbroken door kleine Imrane die naar haar toe rende. ‘’Oma, ik wil een koekje!’’ Lachend tilde ze hem op het aanrecht en pakte de schaal met koekjes. Zijn ogen werden groot bij het zien van al dat lekkers en in twee happen belandde de eerste al in zijn maag. ‘’Zullen we naar de huiskamer gaan Safa?’’ ‘’Gaat u maar vast. Ik blijf nog even naar het uitzicht kijken.’’ Ze knikte lachend en met Imrane aan haar arm liep ze de keuken uit.
Posted on: Mon, 02 Dec 2013 21:09:17 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015