Het fundament van het huidige onderwijssysteem is sterk verouderd. Logisch dat het systeem veel uitvallers en slachtoffers kent. De onderliggende mensvisie is zodanig beperkt, dat een kind niet wordt gezien zoals het werkelijk is. OVER ON(DER)WIJS Het onderwijs in de wereld is niet overal hetzelfde, maar er is wel een overeenkomst te vinden: de mensvisie waarvan men uitgaat. Het is vooral de Westerse benadering van onderwijs die vanaf de 19e eeuw de wereld heeft veroverd. Dit onderwijs heeft grote triomfen gevierd, maar blijkt nu zwaar verouderd en tekort te schieten. Het systeem kent veel uitvallers en ‘slachtoffers’. De zoveelste herziening van het onderwijssysteem zal niet voldoende zijn. Voor een betere wereld is een totale transformatie nodig. Er is veel onvrede over het onderwijs. Getuige ook het zeer populaire, door miljoenen bekeken YouTube-filmpje van professor Sir Ken Robinson, die het huidige systeem raak en humoristisch ‘afserveert’. Hij legt uit hoe de creativiteit door de manier van onderwijs om zeep wordt geholpen. Ook Picasso wordt aangehaald, ‘elk kind wordt geboren als een kunstenaar en het is heel moeilijk om dat tijdens onze opvoeding te blijven’. Voordat een kind volwassen wordt, hebben de meesten het al verloren. Het onderwijs is volgens Robinson niet gericht op het hele lichaam maar op het hoofd en dan vooral de linkerkant. Ondertussen weten we echter dat er veel meer type intelligenties zijn dan de overheersende logisch-mathematische en verbaal-linguistische. Er is ook de visueel-ruimtelijke, de muzikaal-ritmische, de lichaam-kinestische, etc. Negen in totaal. En straks wellicht nog meer, wie weet. Al deze intelligenties zijn belangrijk en nodig voor een samenleving. Waarom op school niet evenveel tijd besteden aan wiskunde als aan dans? De geschiedenis en opkomst van het openbare onderwijs verklaart veel. Dit onderwijssysteem werd in de 19e eeuw voor het eerst ontwikkeld om tegemoet te komen aan de wensen en eisen van de industrialisatie. Kinderen moest worden opgeleid om later in de verschillende functies te kunnen passen die nodig waren in de ontstane werkplekken. Tot op de dag van vandaag voert deze mentaliteit de boventoon. Er zijn natuurlijk uitzonderingen en nuances, maar scholieren en vooral studenten worden voorbereid op werken in plaats van op het leven. Kinderen worden volgestopt met feiten en getallen. Het onderwijssysteem is een ‘linkerhersenhelft’-benadering, waarin de school een bedrijfsmatige fabriek is waarin gepresteerd moet worden. Wedijver, competitie en prestatiedruk zorgen ervoor dat er in vele gevallen een schadelijk soort onderwijs is ontstaan, waarin angst een grote rol speelt: angst voor leraren, examens en elkaar. Door een grote nadruk op ‘geen fouten maken’ en door onderdrukking van de individualiteit, worden er kinderen afgeleverd zonder veel zelfvertrouwen, die door de standaardisatie te weinig zijn gestimuleerd in hun eigenheid. Dus ook hier weer de terugkerende vraag: weet men wel wat de zin van het leven is? Want dat is toch essentieel om te weten als we kinderen gaan opleiden? Weet men wel in welke geestelijke ontwikkeling we als mensheid zitten? En denkt men nog steeds dat een kind blanco wordt geboren? Of heeft het toch al een innerlijke bagage bij zich? Ook het antwoord op deze laatste vraag is niet alleen essentieel voor de opvoeding van de ouders maar ook voor de visie van het onderwijs. En dat blijkt ook, want de nieuwe lichting kinderen blijken steeds moeilijker in een keurslijf te persen en sommigen blijken al heel veel te weten en/of te kunnen. Vanuit het nieuwe en ruimere denken weten we inderdaad meer. Het kind dat geboren wordt, heeft al honderden zo niet duizenden levens eerder geleefd. Het bewustzijn van dit kind manifesteert een nieuw leven. We zijn een van de vele manifestaties van bewustzijn. We zijn allen één, we ondergaan dezelfde spirituele evolutie. We zijn alles al geweest, man, vrouw, elk ras, elke religie, moordenaar, slachtoffer etc. We hebben al heel veel meegemaakt. En … ieder mens, ieder kind is uniek. Niemand is overbodig, iedereen is nodig. Vanuit de visie van het ruimere denken dan kom je uit bij de beroemde woorden van Kahlil Gibran: Je kinderen zijn je kinderen niet Zij zijn de zonen en dochteren van ‘s levens hunkering naar zichzelf. Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel zij bij je zijn, behoren ze je niet toe. Jij moogt hun geven van je liefde, maar niet van je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten. Jij moogt hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen … Kinderen zijn niet van jou, als ouder mag je hen begeleiden om op hun unieke levenspad te komen. Zo ook met onderwijs. Benjamin Creme brengt het mooi samen als hij zegt: “Voor mij is onderwijs elke activiteit die een man, vrouw of kind voorbereidt op het volledig tot uitdrukking brengen van hun potentieel. Wij komen in incarnatie in een bepaald stadium van ontwikkeling en gaan door vanuit een voorgaand leven, zodat we een bepaald potentieel hebben wat betreft ziele-uitdrukking, intelligentie en fysieke uitrusting — wat dat dan ook inbrengt in dit leven. Onderwijs is de voorbereiding van een man, vrouw of kind op de fysieke, emotionele, mentale en geestelijke gebieden, om hun potentieel in elk leven tevoorschijn te brengen …. Een werkelijke uitdrukking van de mens als ziel kan alleen plaatsvinden door de mensheid opnieuw te onderrichten over de ware aard van de mens als drievoudige werkelijkheid — geest, ziel en persoonlijkheid — en over de Wet van Oorzaak en Gevolg in relatie tot de Wet van Wedergeboorte. Dit zal onze nieuwe systemen vormgeven.” Logisch dat de huidige kinderen niet gemotiveerd zijn. Als je nagaat wat er allemaal NIET wordt aangesproken in een kind. Het onhandelbare kind is misschien wel degene die het dichtst bij zichzelf blijft en zich niet laat indoctrineren. Het huidige aanbod is in ieder geval het type onderwijs dat er voor zorgt dat het de kinderen het niet interesseert, dat zij afleiding zoeken, tegendraads worden en dat zelfmoord de meest voorkomende doodsoorzaak is onder de jeugd. En dit principe kunnen we doortrekken naar de jeugdcriminaliteit. De samenleving is medeschuldig doordat we onze kinderen een samenleving aanbieden die totaal niet aansluit bij de tijdgeest en bij hun idealistische wensen en bijzondere kwaliteiten. Het is net als bij het terrorisme: het is het Rijke Westen met hun onrechtvaardige verdeling in de wereld, die de terrorist geboren laat worden. Zo is het ook de samenleving en daarin het onderwijs die ongeïnteresseerdheid en agressie bij kinderen veroorzaakt. Onderwijs is veel te belangrijk om haar visie over te laten aan technocraten die niet weten wat het leven inhoudt. Tegenwoordig is de leraar de speelbal van politieke en bedrijfsmatige belangen, terwijl zij de bewakers van onze beschaving zouden moeten zijn. Zij zijn een van de belangrijkste pijlers voor een gezonde samenleving. Wil je de wereld verbeteren, begin bij leraren en dus bij de kinderen. Onze kinderen moeten worden voorbereid op het leven, niet op werk. In de nieuwe tijdperk zal dit gemeengoed worden en zal de mens – en daarmee het kind – geëerd worden zoals het hoort: een kosmisch wezen met een goddelijke vonk en met ongekende kwaliteiten. Ronald Jan Heijn
Posted on: Mon, 21 Oct 2013 17:04:15 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015