In de samenkomst waar ik al die mensen zag aanbidden, zag ik hoe blij ze werden en stonden te dansen en te zingen. Het was heel erg mooi. Er waren trouwens ook mensen die gewoon aan het praten waren, gek genoeg. Maar toen werd ik geleid naar een soort zaal. Ik zag er allemaal mensen op de grond liggen. Heel veel in een soort witte doeken gewikkeld. Ik hoorde vreselijk huilen en kreunen. Het leek wel een oorlogsslagveld. Er lagen al doden tussen ook en er was niemand die hen hielp. Toen wilde ik wel naar de samenkomstzaal rennen en zeggen: “kom , kom, er zijn mensen aan het sterven!”maar het leek wel of ik verlamd was of dat het niet lukte, niet door kwam. Mensen waren daar zo druk bezig, met hele mooie dingen hoor, dat ook. Ze keken heel erg naar zichzelf en wezen: “kijk eens weer een hand genezen, kijk ik kan dit al, ik kan dat...” Ik wilde roepen: “oké, je bent nu klaar, kom dan mee, kom mee!” maar ze zagen me niet. Een enkeling keek even op en lachte naar me maar ging daarna weer door. “Zij hebben hulp nodig” zei de Heer met zo’n indringende stem die vervuld was van pijn. “ga vertellen dat ze hulp nodig hebben! “ Ik voel dat nu zo sterk dat ik echt zit te trillen terwijl ik dit schrijf. Ze hebben hulp nodig!!!! Ik zei: is dit de wereld Heer? Zijn dit de mensen die gered moeten worden? Maar de Heer zei dat het in de wereld nog veel en veel erger was. “Dit zijn je broers en zussen, die gesneuveld zijn in de strijd...ze zijn in de steek gelaten en liggen nu helemaal alleen te sterven. Ze kunnen niet meer opstaan, ze kunnen soms zelfs niet meer bewegen van de pijn, door anderen daar neergelegd en voor dood achtergelaten". Even kwamen er een paar mensen om het hoekje kijken en zeiden: “als ze genezen willen worden, moeten ze maar hierheen komen.” Ze begonnen aan ze te sjorren om ze mee te krijgen maar het gegil werd nog erger, het lukte niet en de mensen liepen weg. “ Erg hoor ”zei iemand nog. Ineens zag ik mensen binnenlopen die gingen helpen en ik was zo ontzettend blij! Eindelijk! De Heer zei: “ze zijn de enigen niet” en ja, in de verte zag ik een man bezig mensen te drinken te geven, zo prachtig was dat! De liefde en zachtheid, de warmte die hij uitstraalde!” Mensen begonnen vol hoop naar hem te roepen. Ook de anderen gingen nu aan de slag. Het ging er hier en daar nogal grof aan toe, maar goed mensen werden geholpen. Toen begon één te roepen naar een ander: “ hé joh, dat moet je anders doen, kijk maar, doe het zó...” Er ontstond onrust en degenen die hielpen kregen ruzie en begonnen meer naar elkaar te kijken dan naar de slachtoffers. Er was trots. Verschrikkelijk, temidden van zo’n ellende. In de hoek ging de man onverstoorbaar door, hij viel niet eens op, zoals de anderen. Niemand zag hem. Toen zag ik iets wat ik nog niet goed begrijp: er werd een groot net over hen heen gegooid, het kwam over degenen die hielpen en ook over hen die geholpen werden. De man in de hoek legde de punt opzij en ging verder. Hij zat er niet onder en ook niet degenen die hij hielp. Natuurlijk probeerde iedereen het net te verwijderen, het was verstikkend het had hen gevangen gezet. Maar doordat ze allemaal zo paniekerig werden en ook elkaar de schuld gaven lukte het niet maar raakten ze steeds verder verstrikt. Ik zei : “Heer waarom neemt U nou niet gewoon dat net weg, dan is het klaar...” En toen zag ik als in een versnelde filmopname hoe het net verwijderd werd, de mensen even verward om zich heenkeken en daarna het hele verhaal opnieuw begon tot er weer een net over hen heen lag. Ik zag dat wel 6 x achter elkaar. En toen begreep ik het. God wilde wel werken maar veel mensen maakten zijn werk ongedaan. Wat een verschrikkelijke toestand waarin Zijn volk verkeerde! Ik wist dat Hij mij nu Zijn pijn en Zijn hart liet zien over wat er gebeurde met het grootste deel van Zijn volk. Hij was totaal niet boos of teleursgesteld in ons, dat viel me echt zo op. Ik voelde me boos en macheloos, maar Hij niet, Hij bleef liefdevol, ontspannen ook. Hij liet het zien zoals het was, omdat Hij Zijn hart wilde tonen. Hij zei: " Maar nu komt de tijd dat Ik mijn geliefde volk ga herstellen, mijn geliefde kinderen. " Deel 4 Het leger van engelen staat klaar *) Ik zag een ontzagwekkend(ik kan geen ander woord bedenken dat het beschrijft) leger van engelen staan. Allemaal in schitterende soort harnassen maar ook engelen zonder harnas in wit gekleed, zonder bescherming. Ze hadden allemaal zwaarden die prachtig glansden en daardoor weerkaatste het licht er in en vormde zo enorm veel prachtige kleuren. Ik zag dat de zwaarden opgepoetst werden, steeds glanzender en elke doffe plek werd weggepoetst. Ik wist dat het leger klaargemaakt werd en dat het helemaal perfect moest zijn in schoonheid, kracht en autoriteit. Er heerste een verwachtingsvolle atmosfeer, alsof ze stonden te popelen om aan de gang te gaan. Een beetje zoals een theatergezelschap vlak voor het optreden. De sfeer was heel ontspannen en toch zo krachtig dat je wist dat als er iets zou gebeuren ze allemaal in het gelid zouden staan en doen wat ze moesten doen. Ze waren er helemaal klaar voor. Dit leger staat nu klaar om te volbrengen waartoe de Geest ze zendt. Het komt er aan en het is het leger dat gaat meewerken aan het openbaar worden van ‘de zonen van God’. Dit zal alles en alles veranderen!! Ik zag een deel van het werk dat ze zouden gaan doen maar lang niet alles. Wat de Heer me liet zien, had een reden, namelijk dat we het herkennen als het zo ver is. Ik zag engelen die keihard tegen gebouwen sloegen tot ze instortten. Dit waren volgens mij geen echte gebouwen maar geestelijke gebouwen. Ik zag dat er heel veel goeds in die gebouwen was, krachtige mooie dingen dus ik begreep het niet. Ze vernietigen toch niet? Veel mensen gingen bidden en strijden maar ze dachten dat het de duivel was die de gebouwen had laten instorten, daarom streden ze verkeerd. Ze vroegen God niet om een verklaring, ze gingen er gewoon van uit dat het een geestelijke strijd was. De Heer zei, staande bij mooie gebouwen : de fundamenten van deze gebouwen zijn niet goed, ze zullen instorten. Er werden zoveel gebouwen vernietigd dat je je hand voor je mond zou slaan van schrik. Maar toen zag ik dat op de puinhopen van die gebouwen reddeloze mensen liepen te roepen naar God. En daarna werden er opnieuw gebouwd op een strak en stevig en solide fundament. Ik begreep toen dat dit echt moest gebeuren. Het was geen straf, het was geen boosheid vanuit God waardoor Hij dit vernietigde maar het was liefde en ook het feit dat Hij voorzag. Er ging iets heel nieuws ontstaan, iets wat alle stormen kon doorstaan, iets wat eeuwig was. Daarna zag ik de engelen zonder harnas. Ze liepen op straat en ook in de zaal waar ik de gesneuvelden zag liggen en ze tilden hen op, zo teder zo zacht, dat ik ineens begreep waarom zij geen harnas droegen. *) Engelen zijn dienende geesten. Je kunt/mag geen relatie hebben met engelen, een relatie heb je alleen met God, engelen wijzen de weg maar zijn niet de weg tot God, Jezus is de weg tot God.Engelen beschermen en zijn boodschappers. Ze strijden voor ons in het leger van God. In mijn leven heb ik 4 x een engel/engelen ontmoet, dus niet geestelijk maar echt. Ze brengen altijd hoop, wijzen de weg, redden uit in dagelijks leven, enz. Er wordt te groot en te klein gedacht van engelen. Engelen zijn heel schitterend, machtig krachtig en groot. Ze zijn er niet om een relatie met ons te hebben maar om ons te beschermen en voor ons te strijden. Jezus is de Leidsman en Voleinder van ons geloof, niet de engelen. Het is ook niet de bedoeling dat onze aandacht naar engelen uitgaat, maar naar de zender van de engelen. Dus daarin worden ze soms te groot gemaakt. Engelen zijn anderzijds zo aanwezig, overal waar we gaan en staan, dat mensen zich dat vaak onvoldoende realiseren. Later zullen we weten en zien in hoeveel situaties zij ons hebben bijgestaan en beschermd. Ze nemen een veel grotere rol in dan wij denken. Alleen merken wij er niet zoveel van en dat is ook Gods bedoeling want anders liepen we de kans om engelen te gaan vereren. Het is altijd de Geest van God die hen leidt en door hen heen werkt.
Posted on: Wed, 19 Jun 2013 14:59:14 +0000