Is uithuwelijking islamitisch? Het beeld bestaat dat vrouwen in moslimlanden binnen het huwelijk geen rechten hebben, dat ze gedwongen worden met een man te trouwen die ze niet zien zitten en dat de oorzaak daarvan ligt in de afscheiding van vrouwen in de islam. De waarheid is echter dat een vrouw in de islam het recht heeft haar eigen huwelijkspartner te kiezen of een huwelijksvoorstel af te wijzen. Dit recht werd moslimvrouwen 14 eeuwen geleden gegeven, in een tijd waarin vrouwen in het grootste deel van de wereld in het algemeen geen enkele huwelijksrechten bezaten. De lezer dient een onderscheid te maken tussen gedwongen huwelijken en gearrangeerde huwelijken. In de islam is het essentieel, dat de toekomstige man en vrouw beiden uit vrije wil het huwelijk ingaan. profeet Mohammed (vzmh) heeft gezegd: “De vrouw zal niet trouwen voordat zij haar toestemming heeft gegeven.” Een andere stelling die aan de profeet (vzmh) wordt toegeschreven, is: “…Wanneer een man zijn dochter weggeeft in een huwelijk waar zij niet achter staat, zal het huwelijk ontbonden worden …”. Hij beschouwde een huwelijk ook als ongeldig, wanneer de bruid bij hem kwam klagen dat haar vader haar tot het huwelijk gedwongen had. Het moge duidelijk zijn, dat gedwongen huwelijken in de islam verboden zijn. Toch komt het in sommige moslimlanden, en ook in niet-moslimlanden, voor dat de vader of een mannelijk familielid een vrouw dwingt met een man te trouwen, waarmee zij niet wil trouwen. Degenen die een vrouw tot een huwelijk dwingen, volgen duidelijk niet de leringen van de islam. Dit kan simpelweg het gevolg zijn van een gebrek aan religieuze kennis en scholing. Het onvermogen van sommige moslims om de geboden van hun religie op te volgen, kan uiteraard niet aan de islam worden toegeschreven. Gearrangeerde huwelijken zijn geen onderdeel van de islam, noch vereist de islam dit. Er is geen enkele verwijzing in de koran of in het voorbeeld van de profeet (vzmh) te vinden die moslims opdraagt een huwelijk te arrangeren. Net als in vele andere culturen, komen gearrangeerde huwelijken voort uit de praktische noodzaak om het mensen makkelijker te maken elkaar, met oog op een huwelijk, te ontmoeten. Omdat de islam de westerse gewoonte van ‘daten’ en relaties aangaan niet goedkeurt, is het gebruikelijk dat toekomstige echtgenoten aan elkaar door hun ouders of vrienden worden voorgesteld. Dit kan op zeer verschillende manieren gebeuren en verplicht het koppel nergens toe. Ze kunnen er, op elk moment in het proces van elkaar leren kennen, mee stoppen. De enige eisen die de islam stelt, zijn dat het koppel, zowel privé als in het openbaar, niet alleen samen mag zijn en het doel van de ontmoetingen de intentie van een huwelijk dient te hebben. Honderd jaar geleden bestond het met elkaar uitgaan, ‘daten’, niet in het westen. Het bemiddelen en de relatiebureau’s in de hedendaagse westerse cultuur zijn een manier waarop het oude gebruik van uithuwelijken in een nieuw jasje wordt gestoken. Hoewel het niet door de islam wordt opgelegd, voelen sommige mensen zich prettig bij gearrangeerde huwelijken en tonen recente studies aan dat gearrangeerde huwelijken succesvoller zijn dan andere methodes. Het hoge scheidingpercentage van 50 % in de Verenigde Staten laat zien dat ‘daten’ geen garantie geeft op succes in het huwelijk. Sinds de seksuele revolutie in de jaren ’60 zijn de scheidingpercentages in westerse landen alleen maar toegenomen. Het is zeer verontrustend dat mensen die besluiten om voor het huwelijk samen te wonen, na het huwelijk een grotere kans hebben te gaan scheiden. De opvatting dat men door te ‘daten’ de meest geschikte levenspartner zal vinden, wordt dan ook niet geheel ondersteund door het beschikbare sociale bewijs. De islam moedigt het vormen van gezinnen door middel van het huwelijk aan, omdat alleen door middel van het huwelijk gezonde gezinnen tot stand kunnen komen en kunnen worden behouden. Op hun beurt waarborgen gezonde gezinnen, een gezonde samenleving. Binnen de islam wordt een huwelijk als wettig beschouwd wanneer aan de volgende drie voorwaarden is voldaan: Beide partijen accepteren elkaar voor het leven Er dienen twee of meer getuigen te zijn bij het huwelijk Een van de partners (meestal de man) dient een financiële toezegging (mahr of bruidsschat) te doen die de andere partner (meestal de vrouw) na een eventuele scheiding een inkomen garandeert. Dit kan in goed overleg tussen de beide partners gebeuren.
Posted on: Wed, 03 Jul 2013 00:11:02 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015