LIST PASTERSKI z okazji 770-lecia Diecezji (Archidiecezji) Warmińskiej 09/08/2013 Ale nie depczcie przeszłości ołtarzy, Choć macie sami doskonalsze wznieść; Na nich się jeszcze święty ogień żarzy, I miłość ludzka stoi tam na straży... (Adam Asnyk: Do młodych) Ale nie depczcie przeszłości ołtarzy, Choć macie sami doskonalsze wznieść; Na nich się jeszcze święty ogień żarzy, I miłość ludzka stoi tam na straży... (Adam Asnyk: Do młodych) 1. Wniebowzięcie NMP umacnia naszą nadzieję na życie Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny jest wielkim świętem życia. Oczywiście, zmartwychwstanie Pana Jezusa stanowi fundament ludzkiej nadziei na życie wieczne. Natomiast wzięcie Maryi do nieba stanowi potwierdzenie tej nadziei. Może dlatego istnieje u nas odwieczny zwyczaj, że w liturgii pogrzebowej wznosimy nasze modlitwy za przyczyną Najświętszej Maryi Panny. Wzywamy Ją słowami: Witaj, Maryjo, Matko Miłosierdzia... Żegnamy odchodzących na wieczność także wspomnieniem najważniejszych tajemnic Zbawienia z udziałem Matki Najświętszej, śpiewając Anioł Pański z nadzieją na życie wieczne. Wysłuchane przed chwilą Słowo Boże wskazuje na Boży plan zbawienia, który wyprowadza człowieka z niewoli grzechu, a więc ze śmierci do życia. Tę prawdę dostrzegła i wypowiedziała Maryja w swoim dziękczynieniu: Ujął się za sługą swoim, Izraelem, pomny na miłosierdzie swoje - jak przyobiecał naszym ojcom - na rzecz Abrahama i jego potomstwa na wieki (Łk 1, 54-55). Elżbieta błogosławi Maryję za jej włączenie się w odbudowanie nadziei człowieka na odzyskanie Bożego życia: Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana (Łk 1, 45). Wobec słabości i grzechu człowieka, Pan Bóg objawia swoje miłosierdzie i przychodzi nam z pomocą. Księga Objawienia ukazuje w sposób obrazowy, że tylko Bóg jest prawdziwym Panem nieba i ziemi. Moce szatańskie są potężne, mogą budzić w człowieku wielki lęk. Ale Pan Bóg chroni tych, którzy w Nim pokładają nadzieję. Dlatego autor Księgi Apokalipsy oznajmia nam z wielkim spokojem: I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie: Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca, bo oskarżyciel braci naszych został strącony (Ap 12, 10ab). 2. Kościół ukazuje Chrystusa, który daje życie Dnia 29 lipca wspominaliśmy 770-tą rocznicę ustanowienia tzw. diecezji pruskich, czyli diecezji chełmińskiej, pomezańskiej, sambijskiej i warmińskiej. Papież Innocenty IV w roku 1243 zlecił swojemu nuncjuszowi Wilhelmowi z Modeny stworzenie organizacji kościelnej na dotychczasowych pruskich terenach misyjnych. Tę rolę pod ziarno wiary przygotowywali ponad dwieście lat wcześniej misjonarze-męczennicy: św. Wojciech i św. Bruno z Kwerfurtu wraz ze swoimi towarzyszami, wielu innych nieznanych z imienia misjonarzy, cystersi z Łekna k/Wągrowca, z których Chrystian został biskupem misyjnym na terenach pruskich, i wreszcie Teutoński Zakon Najświętszej Maryi Panny, czyli zakon krzyżacki powołany do ochrony rodzącego się Kościoła. W ten sposób ziemie pruskie zostały zorganizowane w struktury kościelne i włączone do ówczesnej wspólnoty narodów chrześcijańskich. Struktury kościelne to diecezje: chełmińska, pomezańska, sambijska i warmińska. Poszczególne diecezje, podobnie jak dzisiaj, mają swoją stolicę z katedrą - matką kościołów diecezjalnych. Diecezją kieruje biskup, który ma do pomocy Kapitułę Katedralną oraz urząd zwany kurią biskupią, a także sąd biskupi. Pierwszą stolicą biskupią Diecezji Warmińskiej było Braniewo, którą dla bezpieczeństwa przeniesiono wkrótce do Fromborka, gdzie zbudowano katedrę pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, a stolicę biskupią nazwano po łacinie: Castrum Dominae Nostrae, czyli Gród Naszej Pani, po niemiecku: Frauenburg, w formie spolszczonej: Frombork. I tak, w sposób nieprzerwany tętni na tych terenach życie chrześcijańskie różnym rytmem. Najpierw objawiła się jednocząca moc chrześcijaństwa, w myśl Modlitwy Arcykapłańskiej Pana Jezusa: Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem. A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie. Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. (J 17, 18-21). Wszyscy, to znaczy rodzima ludność pruska, przybysze i koloniści z Niemiec, z Polski, z Holandii, z Anglii, ze Szwecji, każdy ze swoim rodzimym językiem, z własną kulturą pogańską czy chrześcijańską, każdy ze swoim zwyczajowym i rodowym prawem i obyczajami. Rozpoczęła się powolna, ale skuteczna praca nad zjednoczeniem wszystkich wokół Chrystusa i Jego Ewangelii. To współżycie ludów utrudniały lokalne ambicje, polityczne machinacje, nowożytny szowinizm i nietolerancja. Nie ułatwiały także wzajemnego współżycia reformacyjne spory religijne. A jednak Kościół trwał w swojej jednoczącej misji ufny w skuteczność Modlitwy Pana Jezusa: (...) aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał (J 17, 21). Wierni Diecezji Warmińskiej, wprawdzie doświadczani niszczącymi wojnami i zarazami, nigdy nie zapomnieli o swoim chrześcijańskim powołaniu. Tym powołaniem jest troska o życie własne i cudze. O życie, które jest darem Boga, obdarzone różnymi talentami, z których przed Bogiem trzeba się rozliczyć. Świadczy o tym także dzisiejsza Warmia swoim uszlachetnionym ludzką pracą krajobrazem, ubogaconym pięknymi kościołami i potężnymi zamkami, niezliczonymi kapliczkami, charakterystycznymi swoją architekturą miastami i wsiami. Nie zapomniano o życiu duchowym. Błogosławiona Dorota z Mątów, bł. Regina Prottmann, Sługa Boży kard. Stanisław Hozjusz, bł. ks. Władysław Demski, to wspaniałe przykłady rozwoju duchowego Warmii. Nawet w okresie bardzo trudnym, zwanym walką o kulturę (Kulturkampf), który w rzeczywistości był walką z Kościołem Katolickim, lud warmiński znalazł opiekę Najświętszej Maryi Panny. Objawienia w Gietrzwałdzie dodały otuchy, obudziły nadzieję, wzmocniły wiarę. Może w ten sposób Opatrzność Boża przygotowywała wiernych, kapłanów, zakonnice do złożenia ofiary swojego życia za wierność swojemu chrześcijańskiemu powołaniu podczas II wojny światowej. Kościół organizował także pierwsze szkoły i uczelnie, aby rozwijać życie intelektualne. Wśród wielu teologów, literatów, humanistów, największą naszą dumą jest genialny kanonik warmiński Mikołaj Kopernik, który spoczywa w archikatedralnej bazylice we Fromborku. Ten swoisty genius loci w dalszym ciągu jest skuteczny. Z terenów naszych diecezji (w Prusach Wschodnich) pochodzi czterech wybitnych uczonych nagrodzonych nagrodą Nobla [Emil Behring (1854 - 1917), Otto Wallach (1847 - 1910), Wilhelm Wien (1864 - 1911), Frotz Albert Lippmann (1899 - 1953)]. Na tych ziemiach działają dwa Uniwersytety: w Toruniu i w Olsztynie. 3. Troska o wielowiekowe dziedzictwo Zostały przytoczone wyżej niektóre najważniejsze fakty z wspaniałej przeszłości Archidiecezji Warmińskiej. Przypominamy je, aby lepiej poznać, w jakiej rzeczywistości wypada nam żyć. II wojna światowa nie tylko przyniosła ogromne zniszczenia materialne, ale także doprowadziła do ogromnych zmian ludnościowych. Wielu zginęło, wielu wyjechało do Niemiec, a na ich miejsce przybyli ci, którzy musieli opuścić swoją ojczyznę na tzw. Kresach Wschodnich Rzeczypospolitej. Z wyznaniowej większości ewangelickiej tereny dawnych Prus Wschodnich stały się terenem niemal zupełnie katolickim. Napływowa ludność w pierwszym rzędzie pamiętała o odbudowie i zabezpieczeniu kościołów. Podobnie jak przed ośmioma wiekami budowano tutaj nową cywilizację chrześcijańską na Ewangelii, tak również po wojnie starano się tę cywilizację chrześcijańską odbudować także w oparciu o Ewangelię Chrystusową. Kościół w wydatny sposób pomógł przesiedleńcom poczuć się na Warmii jak u siebie. Jedna wiara miała także ogromne znaczenie dla integracji dawnych i nowych mieszkańców Diecezji Warmińskiej. Tak, jak przez wieki, Maryja czuwała nad swoimi dziećmi wplątywanymi w różne i trudne procesy historyczne. Ożywiły się świątynie liturgią eucharystyczną, przydrożne kapliczki majowym śpiewem, pielgrzymi jak dawniej gromadzą się w sanktuariach maryjnych w Gietrzwałdzie, w Świętej Lipce, w Stoczku Warmińskim, w Krośnie, we Fromborku, czy w sanktuariach Męki Pańskiej w Głotowie, w Międzylesiu k/Dobrego Miasta czy w Chwalęcinie. Dzisiaj, przez ręce Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej, dziękujemy Panu Bogu za nasz, warmiński Kościół, który jest naszym domem. Dziękujemy za jego struktury duszpasterskie, naukowe, charytatywne. Dziękujemy za kapłanów, siostry zakonne, a przede wszystkim za wiernych, bardziej rozumiejących swój Kościół i troszczących się o niego. Dziękujemy Warmińskim Męczennikom ostatniej wojny, którzy dali nam piękny przykład wierności Panu Bogu. Toczy się ich procesu beatyfikacyjny. Drodzy Bracia i Siostry! Obchodzona w tym roku 770-ta rocznica Diecezji Warmińskiej nie może być tylko wspomnieniem przeszłości. Należy troszczyć się także o przyszłość naszego Kościoła. Na pierwszym miejscu trzeba postawić rodzinny przekaz wiary. Jest to najskuteczniejsza i najbardziej naturalna forma katechizacji młodego pokolenia właśnie przez rodziców. Rodzice dają pełne życie wtedy, kiedy z urodzeniem i wychowaniem dziecka wiąże się jego rozwój duchowy. Dziecko powinno poznawać swój najbliższy świat, ale pełny, wraz z Panem Bogiem, który nasz świat stworzył i w nim istnieje. Przekaz pełnego życia to również przekaz religijnej tradycji, wciąż obecnej, nawet w naszym warmińskim krajobrazie. Budowanie nowej przyszłości Kościoła na Warmii dokonuje się w podejmowanych inicjatywach duszpasterskich, które niedawno przeżywaliśmy, lub będziemy przeżywać. Przed kilku laty zaprosiliśmy do swoich parafii i domów Jezusa Miłosiernego, aby otworzyć swoje serca na działanie Bożego Miłosierdzia. Obecnie przeżywamy we wszystkich parafiach rekolekcje ewangelizacyjne, aby obudzić swoją wiarę. Z tej okazji zapraszamy do naszych parafii i domów Maryję w obrazie Ostrobramskiej Matki Miłosierdzia. Jest to odpowiedź na wołanie Kościoła Powszechnego do włączenia się w Nową Ewangelizację oraz w owocne przeżycie trwającego właśnie Roku Wiary. Do Maryi Wniebowziętej kierujemy dzisiaj naszą modlitwę: Bądź, Matko, sercem tej wspólnoty wiary, co pragnie pełnić Twego Syna wolę i składa Ojcu ten najwyższy z darów, łączy się w jedno przy ofiarnym stole, Maryjo, Matko Kościoła. A m e n (Droga do nieba. Opole, str. 1082 - 1083) Olsztyn - Frombork, Uroczystość Wniebowzięcia NMP 2013 r. Arcybiskup dr Wojciech Ziemba METROPOLITA WARMIŃSKI
Posted on: Thu, 15 Aug 2013 20:01:09 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015