Lebibe ZOGIANI MIKUT ULLMAR QVICK Sa herë që shkruaj emrin tënd të nderuar Bie në dilemë Si të të quaj Të thërras miku im Më duket shumë pak Shkruaj dhe fshij Emrin tënd të madh Miku i popullit tim E di që nuk kënaqeni me aq Është pak Për miqësinë tënde Pa kufij Pa gjuhë Pa ngjyrë O i madhi Ullmar Por e them nga krenaria Është gëzimi im Edhe i yti Këtë, e shoh unë Këtë e thua për çdo ditë Me një jetë të tërë Sikur të ishe lindur për ne Familjarizuar Me dhuratën që e meritove Lumturinë tënde Sot dhe dje Me të bukurën e këngës sonë Këngën shqipe Që të lindi dëshirën Të njohësh një popull Që ti e do aq shumë Na e kuptove aq mirë zemrën tonë të madhe Që nuk e patën të lehtë Të na kuptojnë Me traumat tona shekullore Jemi të hutuar ndonjë herë Plagët e vjetra, kafshimet e egra Na bëjnë të çuditshëm Por dimë të duam aq fort Sa të lodhim nga dashuria Dhe na kupto Sa herë që na nxehen gjakrat Janë tradhëtitë e kohës Që na ngatërrojnë edhe me veten tonë Por jemi traditë e dëshmuar nëpër kohë E bukurisë njerëzore… Na lënduan, shumë herë Pa fajin tonë Dhe vetëm pse ishim shqiptarë Në tokën tonë Të lindur pa armë Pa dëshirën për luftë Nga malli për jetë Na bënë të padurueshëm nganjëherë Më kërkove falje Nëse nuk shkruaje shpejt Edhe me katër miq flas Më the me nguti Nga të gjitha tokat Arbërore Pa kufij Pa fe Në miqësinë tënde Ti, ashtu i do I ditt hjärta Zë vend të madh Harta e dëshiruar shqiptare Dhe mendova shëndetin tënd Orët minutat ditët vitet me ne Të kemi lodhur duke të dashur Por kjo është lodhja më e bukur Të flasësh me besën shqiptare Kështu e thua ti Këtë e ndëgjoj nga koha jote e falur Çdo ditë Tani edhe deceniet flasin Dhe çdo herë me të njejtën dëshirë Na thua edhe të vërtetën që nuk na pëlqen Nganjëherë, na dhemb Si fëmijës jetim t’i thuash Pse nuk ke nënë Por një mik i mirë është Vetëm atëherë Kur ta thotë atë që ndien Të vërtetën Ngase pa të e humb emrin mik Dhe një popull të tërë Dhe na kupto Sa herë na nxehen gjakrat Janë trathëtitë e kohës Që na ngatërrojnë edhe me veten tonë Hidhërohemi Nganjëherë shajmë Por jemi sakrifica më e dëshmuar njerëzore E padëgjuar ndonjëherë Prekazi livadh me varre Për të shenjtën liri Nëna që nuk pat fëmijë kurrë Dhe nënë e botës më të madhe fëmijërore Emra që na bëjnë të harrojmë Të gjitha gabimet kohore Ajo nuk e tha shpesh këtë Se deshi të ishte më shumë Se vetëm shqiptare Nuk e lejonte dashuria e madhe Por unë e lexova Nga dora e saj e shkruar Në letrën dërguar Mikut Brian Kolodiejchuk Mc ”Jam e lindur shqiptare” Dhe pa e fshehur krenarinë E shkruar për besën e madhe Në librin” Kom, var mitt ljys” Që është kuran e bibël Dritë shpresë dhe ZotNë shtëpinë tonë Por ty si të të thërras O i madhi Ullmar!
Posted on: Wed, 09 Oct 2013 10:57:04 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015