Maandag 4 november, Amsterdam Amstel - Amsterdam Centraal Een groot verhaal over bijna niks. In de middag van 4 november had ik een tentamen wat mij niet zo goed afging. Ik was dus niet al te vrolijk. Ik stapte in de trein op Amstel, liep chagrijnig door de coupe en zag jou zitten achterin de coupe. Daar moet ik zitten dacht ik. Jouw gezicht maakte mijn dag al beter, een mooi en sprankelend gezicht. Volgens mij ben je van een Indiase afkomst. Ik wilde eigenlijk tactisch tegenover je gaan zitten maar de man die tegenover je zat had zijn spullen nog op de stoel naast hem liggen terwijl jij de stoel naast je al had vrijgemaakt. Toen ik naast je wilde zitten zei je iets... (een functie van het gehoorzintuig is het communiceren met gelijksoortige organismen. Dit is vooral nodig voor het onderhouden van de sociale verbanden met je eigen groep. Vandaar dat de meeste organismen gespecialiseerd zijn in het herkennen van geluiden met een geluidssterkte die overeenkomt met de normale geluidssterkte van de onderlinge communicatie, zoals spraak bij de mens. Ook voor de voortplanting is geluid een veelgebruikt communicatiemiddel tussen soortgenoten van de andere sekse. Het mannetje dat bijvoorbeeld het beste balkt of het mooiste fluit krijgt de meeste en beste vrouwtjes) Ik heb geen idee wat je zei, wat mij of jou misschien wel een andersoortig organisme maakt. Of misschien ben ik wel geen specialist in het herkennen van jouw geluiden. Helaas wist ik niet dat als je het mooiste fluit, je dan de beste vrouwtjes krijgt. Dat heb ik toevallig net op Wikipedia gelezen. Anders had ik de gehele treinreis Andrea Bocelli’s Greatest Hits voor je gefloten. En wie weet wat er was gebeurd als we tot eindbestemming Den Helder bleven zitten. Maarja ik zei dus niks terug want ik wist niet wat je zei en ook niet of je überhaupt wel iets zei, misschien hoopte ik dat. Ik voelde me in ieder geval welkom. Nou ik ging dus zitten. En probeerde een beetje nerveus mijn oordopjes in m’n oren te stoppen, wat niet echt soepel ging. Ik kon je toch al niet verstaan dus dit maakte het niet erger. De trein reed inmiddels, we zaten allebei met onze mobiel in de handen en ik zag in het raam dat je een Tip de Bruin-tasje had. Opeens schrok ik me rot. Wat een decibellen kwamen er uit de speaker in de trein, en ik herkende het ook nog. Er werd omgeroepen dat we Amsterdam Centraal naderde. Maar het leek wel alsof de conducteur aan het schreeuwen was. We moesten allebei lachen en keken elkaar even aan. Al lachend zei ik dat hij flink tekeer ging tegen zijn microfoon waarop jij zei dat hij dit al de hele tijd doet. Daarna zat ik nog even na te grinniken omdat je zo’n mooie glimlach had en zo vrolijk reageerde. Ik voelde een klein vonkje. Ik had echter geen flauw idee wie je was of hoe oud je was. Jij moest er bij Amsterdam Centraal uit. Ik zag dat je je spullen pakte en vroeg of je er hier uit moest. Je zei ja en ik stond keurig voor je op waarna je lief dankjewel zei. Helaas kreeg het vonkje niet genoeg tijd om te evalueren tot ‘zonne grote vuurbal jongeh’. Getint meisje/meid van mogelijk Indiase afkomst met tip de bruin tas die er bij Amsterdam Central uit moest rond 6 uur, voelde je die vonk ook? Reageer dan NU! Ik wil graag weten wie je bent (als je niet ouder bent dan 20) x
Posted on: Tue, 12 Nov 2013 14:36:32 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015