Mundësitë për këtë ndodhi Vrasja e gjallesave brenda vetes_NOKE ABILEKAJ .................................................................................................................. ... njeriu duhet të burgosë dhe të vrasë shumë gjallesa brenda vetes për të bashkëjetuar me të tjerët ******************************************************* E takoja çdo ditë në të njëjtën qoshe, në të njëjtën tavolinë. Aty ishin rrënjëzuar filxhani i rrufitur i kafesë dhe tavlla me bishtat e cigareve të djegura deri djegien e gishtave. Asnjëherë nuk i pashë në thellësi sytë e tij që strukeshin përtej një tisi mjegullor që pengonte kristalizimin e figurës. Vështrimi i tij binte i përhumbur mbi mua e mbi gjithë objektet njëherazi. Fliste pak. Fliste aq pak, sa krijova përshtypjen sikur ai nuk kishte kurrgjë për të thënë, sikur nuk e njihte fjalën. Në këtë jetë përshtypjet e gabuara janë shumë më tepër se të saktat. Unë nuk mund të bëja përjashtim. Më në fund: -Ç’është ky libër? -... –i dhashë librin. Më kishte detyruar të nxirrja sa më pak tinguj e fjalë, ndonëse, në tjetër shoqëri, isha nga ata që merrnin shpesh fjalën. -Lexon Frojdin? -E rilexoj. -Mirë bën. E kam njohur shpejt veprën e tij. -Kur? -Atëherë kur ti nuk mund ta kishe në dorë, kur edhe unë nuk duhet ta kisha. - ... -Ishte faj të lexoje ndonjë shkronjë prej librave të tij. -Si ra në dorën e një agronomi të vijës së kuqe libri i një psikoanalisti? -Kam qenë jo vetëm agronom. Kam qenë një përzierje me formë të papërcaktuar. Prandaj tani jam ky që ndodhet para teje. Doja të kundërshtoja. Si të kundërshtoja? Konturët e tij i njihja fare mirë. Shpirtin nuk ia njihja fare. Si të kundërshtoja? Miratohet apo kundërshtohet vetëm shpirti që është i njohur. *** Para katër-pesë vitesh e kisha parë rastësisht. Pastronte rrëzën e trotuareve në një rrugë kryesore të Athinës. Makinat kalonin fare afër fshesës, të shpeshta, me shpejtësi. Fshesa i trembej hera-herës. Unë, ndërkohë, fshija trotuarin para dyqanit dhe i rrëzoja mbeturinat në asfalt, atje ku do t’i mblidhte fshesari që ato ditë ishte ai. E ndieja veten vendës në atë territor dhe ngrita sytë të verifikoja njeriun tjetër që po shkelte në këto anë. Pashë një burrë me fytyrë të pastër, ndryshe nga fytyrat e shumta të bashkëkombësve të mi të cilat, kryesisht, dukeshin të zhubrosura nga dielli dhe erërat. Duart nuk ia njihnin punën dhe tregohej shumë i vëmendshëm ngaqë ishte i pamësuar me lëvizjet e shpeshta të makinave. Trembja dukej në tërheqjen instiktive të fshesës. Ditën e parë nuk i fola. Ditën e dytë e përshëndeta në gjuhën e vendasve. Ai vetëm tundi kokën. Ditën e tretë më ktheu përshëndetjen, por shqip. Kështu filloi njohja. Ishte një njohje e përciptë, afrim intuitiv. Përveç përmbajtjes së certifikatës familjare dhe përshkrimit të diplomës nuk dinim asgjë më shumë rreth njeri-tjetrit. Ah, po, fshatrat e lindjes i kishim kundruall, në dy anët e një lumi dhe shumë të ngjashëm nga konfiguracioni i vendosjes; secili midis tri majave të larta e vetëm me një grykëdalje. Duket kjo pikë referimi na ftonte të uleshim përditë në të njëjtin qoshk të kafenesë. Mungesa e fjalëve të tepërta na shpëtonte nga lodhja, na shpëtonte nga gërvishtjet e çarjet midis nesh sepse fjala vërtetë të afron me tjetrin por më shpesh të shtyn në rrjedhat e pakënaqësisë e zemërimit. Po të perifrazoja Ezopin, do thosha: “Gjuha është gjella më e mirë dhe më e keqe në botë”. Besoj se mesazhi vjen i plotë derisa fjalët i artikulon gjuha. Veçse, ja, kopertina e librit që rrotulloja nëpër duar u shndërrua në katalizator. Filloi një bisedë më në fund. Ai kishte nevojë të zbrazte atë që e quajtëm “ena e shpirtit”, kurse unë ndieja nevojën e mbushjes së enës së përvojës e të dijeve, enë që sado t’i hedhim, mbetet bosh. -Agronom, apo jo? -lëshova kot fjalën. -Para se të jesh agronom, mësues e ç’mund të jesh, je joagronom, jomësues, e jozanatçi. Je fëmijë, foshnjë, i palindur. “Kjo ishte përçartje a mendje e thellë?” Më lexoi pyetjen. -Unë them se njeriu mund të bëhet ai që është, por më parë duhet të burgosë ose edhe të vrasë. Është i detyruar të burgosë dhe të vrasë, disa nga ata njerëz që lindin brenda tij si të cilët ai nuk bëhet dot sepse; ose nuk duan të tjerët, më të shumtët, më të fortët, ose nuk duhet të bëhet për hir të shpirtit të vet. -E përse të bëhet njeriu vrasës i gjallesave brenda vetes? Si “nuk duan të tjerët”, “nuk duhet”? -Për hir të bashkëjetesës, o mik. Unë nuk mund të ther asnjë zog, nuk mund të shtyp asnjë milingonë, veçse që të bashkëjetoj me ty duhet të vuvos, të lë pa frymë, ata njerëz që rriten brenda meje dhe duan të zaptojnë lirisht livadhet e jetës duke mënjanuar riskun tënd, pjesën tënde. -Të ndajmë pjesët në mënyrë të barabartë? Kështu thua!? -Jo, nuk e kam fjalën për nocionin barazi siç e kërkuam ne dhe as tek idetë që të çojnë te barazitizmi. Le t’i lemë këto ëndrra që na lanë si kripa në diell pikërisht se ishin të bukura. Harruam se jetonim ëndrra, vetëm ëndrra. E ndiqja i përqendruar. *** -Dëgjo, unë u bëra agronom. Para se të bëhesha agronom kam njohur bagëtinë, kam lozur futboll, kam dëgjuar tingujt e fyellit, kam kënduar, kam vizatuar, jam shëruar nga mjeku, kam lexuar përralla e vepra të shquara. Duke soditur bagëtinë bëhesha bari. Duke lozur futboll unë aspiroja të bëhesha futbollist. Fyelli më pushtonte e më zgjonte emocione të holla. E doja dhe e dua fyellin. Duke vizatuar aspiroja të bëhesha piktor. Pastaj mjek, jurist, poet... E ke pikasur grykësinë e fëmijës në rritje? Ai kërkon të rrëmbejë gjithçka dhe e tërheq drejt gojës, dëshiron të gëlltitë qumështin e nënës, kafshitën e bukës, bishtin e maces, trarin e shtëpisë, gurët e malit, hënën, diellin. Dëshiron por nuk mund dhe pastaj gëlltit atë që ka. *** Kështu dhe për mua. Kurrë ose më rrallë se gjithçka tjetër më shkoi ndërmend se mund të bëhesha bujk, agronom. Ja që në start është gjithë bota, dhe mua më ngeci këmba tek agronomia. Qava dhe qaj gjallesat që i linda, i rrita, pastaj i braktisa për t’i përkushtuar përkujdesjen agronomit. Ato gjallesa viktima kanë një aleat lakmitar, të pamposhtshëm deri në vdekjen time të plotë, kanë Parin tim. Pari im është, sipas rrethanave; më shumë se gjysma ime, më pak se gjysma ime, e tërë qenia ime. Ai i strehon ato gjallesa, që janë krijesat edhe përmbajtja e tij, i frymëzon të rritin thonjtë e të më gërryejnë nga brenda, të më nxitin zilinë, të më bëjnë ambicioz, të më rekrutojnë për luftë. Unë, megjithëse dua të jem fitimtar dhe i jap të drejtë Parit tim, kam gjysmën tjetër që më urdhëron të vetëmbrohem, të përmbahem, të shoh rrotull meje dhe, pasi matem me botën, llogarinë e përfundoj me humbje, prandaj në çast marr vendim t’u pres thonjtë e t’u zë frymën atyre gjallesave që kanë lindur e kanë dalë në kryqëzimin para meje. *** -Dikur pate folur kështu? -Kurrë. Sot i them, se ripashë mbjellësin. Mbjellësin dhe kultivuesit e bimës që mbolli ai i kam njohur e takuar shpejt dhe shpesh, si edhe të thashë, por vonë, fare vonë, fjalët, (jo fjalët por vetëm mendimet) filluan të marrin formë. I kam njohur mirë të dy njerëzit brenda vetes dhe i desha të dy. Rezultantja e tyre është burri që ke përballë në këtë tavolinë kafeneje i cili është thirrur vite me radhë Shoku Hiç. Vështrimi im derdhte trishtim. Sajova një buzëqeshje. E lemë këtë bisedë, më tha një lëvizje e pjerrët e dorës së tij. Aty u mbyll biseda ama e solli rasti që në rrethana të tjera të mësoja thelbin e jetës së mikut tim enigmatik.
Posted on: Wed, 09 Oct 2013 20:10:28 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015