NL Handicap: ‘Nooit last van vooroordelen’ (door Vincent Bijlo) De blinde cabaretier, schrijver en columnist Vincent Bijlo geeft commentaar op het leven en de sociale zekerheid. ‘Het is hier helemaal niet netjes!’, riep ze, terwijl ze in een wolk van parfum die haar vooruitsnelde achter me aan onze woonkeuken inliep. Dat begon al goed. Ze kwam me interviewen over vooroordelen en het wij-zij-denken. Wij, mensen, wij zijn geneigd iedereen in hokjes onder te brengen en dat moet nou maar eens afgelopen zijn, vindt het blad waarvoor ze werkt. We moeten inclusief gaan denken, mensen niet uitsluiten maar insluiten, kijken naar mogelijkheden, niet naar onmogelijkheden. ‘‘Waarom is het hier niet netjes?’’, vroeg ze, op een toon van ‘waarom heb jij je kamer niet opgeruimd?’ ‘Wil je koffie?’, vroeg ik. ‘Ja ja ja lekker, maar alleen als het niet te veel moeite is, kan ik je met iets helpen, dan moet je het onmiddellijk zeggen hoor.’ ‘Ik zet heel vaak koffie in deze keuken, het is mijn keuken.’ ‘Ja nee, maar omdat het hier zo’n troep is.’ ‘Troep?’ ‘Blinde mensen ruimen toch altijd alles keurig op, zodat ze alles makkelijk terug kunnen ...’ De rest van wat ze zei ging verloren in het geluid van onze koffiemolen. Dat geluid is zo hard, soms komt het voor dat ik koffie maal en dat er 10 minuten later iemand aanbelt die aan de andere kant van het dorp woont om een bakkie te komen doen. Toen het weer stil was zei ze: ‘En waar is je hond?’ ‘Wat wil je in je koffie?’ ‘Suiker en melk graag, o nee nee nee, doe maar wat het makkelijkste is voor jou, zwart mag ook.’ Zal ik een kopje zetten, dacht ik, dat zo sterk is dat ze na 1 slok een hartslag van 180 krijgt? Nee, niet doen. Gewoon even melk voor haar opschuimen, jammer dat ik niet zo’n sjabloontje heb waarmee ik een hartje in de melk kan maken. ‘Mijn hond is dood’, zei ik met doffe, toonloze stem. ‘Vorige week onder een auto gekomen. Mijn schuld, ik keek niet goed uit.’ ‘Och jeetje,’ zei ze, ‘och jeetje, wat dapper dat je mij dan toch te woord wilt staan.’ ‘Ja, dat vind ik zelf ook’, zei ik, terwijl ik een stapel kranten die op tafel lag opzij schoof en de koffie voor haar neerzette. ‘Feilloos’, zei ze. ‘En ik las dat jullie geen kinderen hebben hè, waarom is dat?’ ‘Nou,’ ik ging tegenover haar zitten en nam een slokje koffie, precies sterk genoeg, ‘wij hebben een aantal tests laten doen, en nu blijkt dat de kans dat wij een blind kind krijgen 0 is. Ja, en dan hoeft het van ons niet meer. Vooroordelen, daar ging het over, het interview, toch?’ ‘Ja,’ zei ze, ‘heb je er nou last van, dat mensen die hebben? Heerlijke koffie trouwens, echt heel knap gemaakt.’ ‘Nee, nooit last van,’ zei ik, ‘van vooroordelen, alleen nu.’ ‘Hoezo nu?’ ‘Wie zit er tegenover me?’ ‘Ik!’ Ze roerde niet-begrijpend in haar koffie. ‘En is jouw gehoor nou ook veel beter?’ ‘Ja. En ik ben ontzettend muzikaal en heel wijs en een ziener.’ ‘Dat dacht ik al,’ zei ze dromerig, ‘je bent een mooi mens.’ Die laatste zin beschouwde ik niet als een vooroordeel, maar als een compliment. (Bron: UWV Perspectief oktober 2013)
Posted on: Tue, 15 Oct 2013 18:39:48 +0000