Noenie*: DEEL 14 FARAH: Ik weet egt niet waar hij het over heeft. ‘Hoe kom je erbij’ vraag ik verbaasd. ‘Je bent echt wazig bezig wollah’. ‘Ja ik ben wazig ja, ga dan naar hem toe hij wacht op je om hem te troosten’. Hij maakt me echt kwaad en ik doe wat ik niet van mezelf verwacht. Ik loop naar Mo en ik kus m op zn lippen. Daarna draai ik me om en loop naar Adam. ‘Nou blij’ zeg ik. Hij kijkt me met ogen van ongeloof aan. ‘Je bent een h***’ zegt hij. ‘Nee Adam, ik ben slechts hetgene dat je van me gemaakt heb’ zeg ik en loop weg. Het deed me pijn om hem te horen zeggen dat ik een h*** ben. Ik had Mo daar niet moeten kussen maar ik was echt boos op hem. Ik loop naar de wc en begin te huilen. Alle gevoelens gaan door me heen. Sonia komt naar me toe en troost me. ‘Ik weet niet wat ik heb misdaan Son, hij is degene die raar doet en dan komt hij met zon verhaal. Hoe verzint hij het. Ik had Mo daar ook niet moeten kussen, ook al was een een kus op de mond. Ik haat hem en ik hou van hem tegelijkertijd. Ik snap het zelf niet meer.’ Ze pakt me stevig vast en zegt dat alles goed komt. Ik wil dat nu alles goed komt. Ik wil dat hij naar me toe komt en zegt dat ie van me houdt en dat het hem spijt net als het mij spijt van Mo. Maar ja dat gebeurde niet. Het is over en ik moet het maar slikken. Ik sta op en loop naar mn les. Ik heb geen zin meer. Nergens meer zin in. Ik kom thuis en plof neer op mn bed. Waar is het allemaal fout gegaan denk ik bij mezelf. Ik was zo gelukkig met Adam aan me zij. En nu? Ach forget it, ik was ook gelukkig voordat er wat tussen ons was, toch? Ook al is het nu anders. Oh my God wie hou ik voor de gek. Mijn familie gaat met zijn familie om. Het zal moeilijk gaan hem te vergeten. Ik mis hem. Ik wil hem om me heen. Ik wil zijn sterke armen om me heen ik wil dat hij zegt dat alles goed gaat komen. Ik haat hem maar ik hou van hem. Ik word gek van me gedachtes en begin te huilen. Ik huil mezelf in slaap. Ik word wakker met een bonkend hoofd. Als ik op de wekker kijk zie ik dat het 20.00 uur is. Pfff, ik heb lang geslapen. Ik sta op en loop vermoeid naar de douch. Bezet. Ik draai me net om als ik de deur van de douch hoor opengaan. Ik draai me terug om en zie hicham staan. ‘Wow je ziet eruit alsof je jezelf bent tegengekomen in je dromen’ zegt hij lachend. ‘Ga aan de kant’ zeg ik chagrijnig. ‘Is het uit ofzo’. Ik was even vergeten dat hij van mij en Adam wist. ‘Ofzo’ zeg ik droog en loop de douch in. ‘Wat heeft hij gedaan’ vraagt hij verbaasd. ‘Niets, helemaal niets’ zeg ik en sluit de deur achter me. Ik bekijk me in de spiegel. Damn ik zie er niet uit. Ik was mn gezicht en kijk weer in de spiegel. Gelukkig ziet het eruit alsof ik gewoon pas wakker ben. Ik loop naar beneden en groet mn ouders. ‘Sbah elgheir’ zegt mn vader lachend. Ik lach flauwtjes mee en mn moeder zegt dat het eten in de magnetron is. Als ik naar de keuken loop besef ik dat ik eigenlijk geen honger heb en ik neem alleen een appel. Ik loop terug naar mn kamer en besluit even tv te kijken. Al gauw krijg ik genoeg omdat er niets te zien valt. Ik doe het licht uit en trek mn dekens hoog over mn hoofd. Als ik hem wil vergeten moet ik hem negeren en als ik iets tegen hem ga zeggen dan moet ik hem maar als broer zien. Dat lijkt me het beste. Zo gezegd zo gedaan. De weken die volgen heb ik weinig tot geen contact met Adam. Gelukkig maar. Hij gaat erop achteruit zie ik. Maar waarom? Hij is helemaal niet de Adam die ik kende, waarvan ik hield. Waarvan ik hou. Nog steeds. Het lukt me goed om me op school te concentreren. Soms zit ik te studeren in de mediatheek of kantine en dan voel ik de ogen van Adam op me branden. Ik probeer mezelf dan in te houden om niet terug te kijken maar het lukt me nooit. Als ik omkijk, kijk ik recht in zn prachtige ogen. Er verschijnt dan een lichte glimlach op zn gezicht en ik kijk dan beschaamd weg. Op een dag kwam Sonia met schokkend nieuws. Haar vader is stervende. Oh my God dit zag ik niet aankomen. Hij is nog zo jong, pas 47 jaar, en hij is nu al ten dode geschreven. Zoiets zet je echt aan het denken over het leven. Ze vertelde dat hij nog maar een paar weken te leven had, en dat alleen Amine, Adam en haar moeder ervan wisten maar ze mochten niets zeggen. Nu begrijp ik waarom Adam zo wazig deed. Alle puzzelstukjes vallen nu op hun plaats. Ik voel me zo stom. Waarom kon ik hem gewoon niet geloven. Hij zei toch dat alles goed zou komen maar ik wou perse weten wat het probleem was. Hij mocht het niet zeggen en hij hield zich groot. Terwijl hij met zo’n groot geheim zat op gescheept. Ik wil naar hem toegaan en hem omhelzen. Ik wil zeggen dat alles goed gaat komen en dat ik er voor hem ben. Meskien, ik zag hun vader altijd als een tweede vader. Ik weet precies wat er in hun omgaat. Ik huil het samen met Sonia uit op mijn kamer. De weken die volgen is iedereen rustig met zn eigen dingen bezig. Niemand is nog fanatiek. Iedereen is zich bewust van wat er zal komen.
Posted on: Thu, 15 Aug 2013 23:23:39 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015