O dialogu cz. V Ks. Tischnera spotkanie na „scenie” i w drodze” a sytuacja dialogiczna w głogowskim ekonomiku, czyli o dialogu z młodzieżą W 2005 ROKU PRZEZ CAŁY EDUKACYJNY GŁOGÓW, Z INICJATYWY STOWARZYSZENIE NA RZECZ INTEGRACJI I USAMODZIELNIANIA „DOM W GŁOGOWIE”, POD PATRONATEM RZECZNIKA PRAW OBYWATELSKICH, PRZETOCZYŁA SIĘ DYSKUSJA O WARTOŚCIACH WŚRÓD MŁODZIEŻY. Ich podstawą była hierarchia wartości Max`a Schellera, a jej pokłosiem stały się szkolne Dekalogi Wartości - w założeniu doskonały materiał do planowania działań wychowawczych na kolejny rok szkolny. Okazało się wtedy, że SZKOŁA JEST WSPANIAŁĄ SCENĄ, NA KTÓREJ SPOTYKAJĄ SIĘ JA AKSJOLOGICZNE I DRUGI. Ten model nie może mieć zastosowania do typowej sytuacji szkolnej tzw. „lekcyjnej”. Wyklucza go możliwość oceniania ze strony nauczyciela. Oparcie na dobrej woli i urealnianiu wartości powoduje, że są to chyba najbardziej ciekawe pod względem dialogiczności sytuacje szkolne. Mają one miejsce najczęściej na szkolnym korytarzu, gwarantującym niejako neutralność sceny, na której dochodzi do spotkania. WYGLĄDA PEWNIE TAK JAK TO TISCHNEROWSKIE – pada pytanie i odpowiedź, po czym następuje rozejście uczestników spotkania. Tak w naszej szkole rodziły się niejako najwartościowsze inicjatywy, w których uczniowie - jak chciał tego ks. Profesor - BRALI ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA SIEBIE I „SZKOLNY ŚWIAT”. Z odsłoniętą twarzą, proponowali zarówno powieszenie krzyży w szkole w roku 1993, jak i ponownie pod koniec roku 2009. To chyba najtrudniejsze chwile w naszych najnowszych dziejach szkoły, wymagające nie tylko zrozumienia Innego, ale zwłaszcza poszanowania wolności siebie i Innego. W obu przypadkach doszło DO POLIFONICZNEGO DIALOGU, JAKIM BYŁO REFERENDUM, przeprowadzone tylko wśród uczniów w 1993 r. oraz wśród uczniów, nauczycieli i rodziców pod koniec zeszłej dekady. W tym pierwszym zwyciężyła koncepcja salki katechetycznej, w której powieszono historyczny krzyż, pamiętający lata osiemdziesiąte, odnaleziony w tajemniczych okolicznościach we wspomnianym roku 1993. Zwyciężyło jednak coś więcej – AKCEPTACJA DEMOKRATYCZNEGO WYNIKU, KTÓREGO GWARANCJĄ BYŁA SPRAWIEDLIWOŚĆ, ZASADA WZAJEMNOŚCI, POSZANOWANIA ODMIENNOŚCI POGLĄDÓW. Drugie spotkanie z młodzieżą było o tyle ważkie dla dzisiejszego kształtu szkoły, co wymagało jeszcze więcej empatii, POŚWIADCZENIA WSPÓLNYCH WARTOŚCI „ETYCZNYM CZYNEM”. Wniosek młodzieży o nadanie szkole imienia Jana Pawła II w kwietniu 2005 roku był tak bardzo oczywisty, że nie sposób było nie mieć wątpliwości. Totalne odsłonięcie twarzy, towarzyszące spontanicznym wspólnym modlitwom różańcowym z naszymi uczniami w czasie pamiętnych dni na sali gimnastycznej (bo w sali lekcyjnej nie było już miejsca), poczucie niesamowitej więzi, „nie mogło” przynieść innej odpowiedzi niż pozytywna. Zdawaliśmy sobie sprawę i z rangi wyzwania, przed jakim stanęła szkolna społeczność, i dramaturgii zdarzeń. Potrójne „tak” w referendum i przezwyciężenie wszystkich trudności organizacyjno – prawnych urzeczywistniło to marzenie młodzieży. Podobne chwile przeżyliśmy jeszcze jako szkolna wspólnota raz, kiedy decydowaliśmy o umieszczeniu na sztandarze szkolnym słów – kluczy – symboli. Do dzisiaj nie jest do końca jasne, kto uzupełnił PRAWDĘ I DOBRO O PIĘKNO, związane z Twarzą. TAK OTO NA SZKOLNYM SZTANDARZE OD ROKU 2006 DUMNIE BŁYSZCZĄ LITERY WYZNACZNIKÓW KALOKAGATII, WYWIEDZIONE WPROST Z NAUCZANIA JANA PAWŁA II. raport z realizacji projektu dostępny pod adresem: glogow.pl/dom/wd4.pps
Posted on: Sun, 21 Jul 2013 13:18:26 +0000
Recently Viewed Topics
© 2015