O hemel. Daar gaan we weer. De CPB-bingo. We weten dat de economische ramingen van het Centraal Planbureau er meestal naast zitten. We weten dat de wereldhandel zo complex is dat ze nauwelijks te meten valt. We weten dat er zwarte zwanen op de loer liggen die alles op slag kunnen veranderen. We weten dat de grootste aanname achter de modellen, ceteris paribus, bijna nooit uitkomt. Rob Wijnberg En toch staan de voorpagina’s er vol mee alsof het Orakel van Delphi heeft gesproken. 1,5 procent koopkrachtdaling voor 28-jarige alleenstaanden met 1,4 kind en een inkomen van 2587 euro bruto in februari 2014 – de Waarheid met een grote W kent tegenwoordig vele komma’s. Niet getreurd: over 7 maanden, 8 weken, 3 dagen en 12 uur trekt de economie weer aan. Heus. Dat is zojuist uitgelekt. Pers en politiek vinden elkaar iedere derde dinsdag van september weer in hun gedeelde voorliefde voor de hardnekkigste mythe van de afgelopen dertig jaar: dat economie een wetenschap is en koopkracht ons enig overgebleven ideaal. Over een jaar gaat ons gezamenlijke besteedbare inkomen er met 0,5 procent op vooruit: gelooft iemand dat? En stel dat het waar was: zijn we dan weer gelukkig? Natuurlijk, op microniveau kunnen achter de kille cijfers persoonlijke drama’s schuilgaan. Als je je baan kwijtraakt, je bedrijf failliet gaat, niet aan de bak komt of van een grijpstuiver rond moet komen, is dat erg. Een fatsoenlijke samenleving heeft daar een vangnet voor. Maar is het, als we diep in ons hart kijken, écht groot nieuws dat Jan Modaal – die met een jaarsalaris van 22.000 euro netto exclusief vakantietoeslag tot de rijkste 1,5 procent van de wereldbevolking behoort – er dit jaar tweehonderdnogwat euro op achteruit gaat? Is dat waar onze politiek en ons publieke debat om moeten draaien? I beg to differ. De enorme aandacht die de CPB-cijfers elke keer weer genereren, zegt veel over hoe politiek en journalistiek de wereld zien, en daarmee ons naar die wereld wensen te laten kijken. Het is een wereld waarin het ‘vermogen om spullen te kopen’ centraal staat, waarin het succes van een mensenleven en van de samenleving als geheel wordt uitgedrukt in productiviteit, efficiëntie en euro’s – en vooral: waarin de enig mogelijke weg omhoog er een is van meer, meer, meer. Want dat blijft toch wel het meest opvallende van alles: dat niemand, van links tot rechts, van SP tot VVD, van Volkskrant tot Telegraaf, als het erop aankomt hardop durft te zeggen dat er grenzen zitten aan economische groei. En dat ons leven daarmee heus niet tot een einde komt. Dat twee decennia van kunstmatig opgeblazen welvaartstoename door exploderende beurskoersen, exorbitant leengedrag en extreme honger naar hogere rendementen in het volgende kwartaal, niet oneindig kunnen doorgaan. Dat we ons niet iedere keer uit een crisis kunnen lenen. Dat we niet maar gratis geld kunnen blijven bijdrukken, in de hoop dat dat vanzelf wat waard wordt. Dat we niet eindeloos olie uit door burgeroorlogen geteisterde buitenlanden kunnen blijven pompen, in de hoop dat het nooit op raakt. Dat we niet ieder jaar weer meer CO2 de lucht in kunnen stoten, in de hoop dat het ooit overwaait. Nogmaals: dat er mensen zonder werk zitten is vervelend. En dat onze vooruitgang mede afhangt van hoe we er economisch voor staan, is een feit. Maar is dat het alfa en omega van ons bestaan? Of zouden we de overgebleven elf derde dinsdagen van de maand moeten aangrijpen om ons te herinneren aan wat er nog meer toe doet in ons leven? Iedere derde dinsdag van januari: het CPB maakt bekend hoeveel nieuwe vriendschappen er zijn gesloten. Iedere derde dinsdag van februari: Het Journaal opent met hoeveel verliefde stelletjes er in het huwelijksbootje zijn gestapt. Iedere derde dinsdag van maart: NRC Handelsblad kopt ‘Levensverwachting stijgt iedere week met twee dagen’. Iedere derde dinsdag van april: het CBS berekent hoeveel nieuwe kennis er het afgelopen jaar in ons land bij is gekomen. Iedere derde dinsdag van mei: de almaar toenemende hoeveelheid vrije tijd gespendeerd aan vermaak wordt gevierd met een extra dagje reces. Iedere derde dinsdag van juni: de Kamer debatteert een week lang over de belangrijkste nieuwe boeken die zijn verschenen. Iedere derde dinsdag van juli: Pauw Witteman houden een ronde tafel over het wederom gestegen IQ van de mens wereldwijd. Iedere derde dinsdag van augustus: het SCP rapporteert hoeveel gelukkige gezinnen er een kerngezond kindje bij hebben gekregen. En als het dán de derde dinsdag van september is, dan mogen we ons wat mij betreft een week lang opwinden over onze koopkracht in 2028.
Posted on: Thu, 26 Sep 2013 10:37:44 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015