Op woensdag ochtend kwam ik uit Ettelbrück terug. Ik stapte uit mijn auto en hoorde een beestje piepen. Ik keek naar de struiken, maar daar was niets te vinden. Het geluid leek vanuit de motorkap te komen. Met de zaklantaren hebben we met de visite (Liesbeth uit Johannesburg, Koen en Ute Wynkoop uit Schrontweiler) de auto onderzocht. Koen vond met een scheerspiegel het kopje van een schreeuwend katje ergens bij de wielophanging in een kleine ruimte. Op verschillende wijzen hebben we geprobeerd het diertje onder de auto vandaan te halen. De auto werd opgekrikt, maar het duurde nogal lang voor het beestje eruit kwam. Hij vluchtte naar de achteras en was wederom onbereikbaar. Op een gegeven moment sprong het mormel weer uit een beschermd hoekje en vluchtte naar zijn “veilige” plek bij de vooras. We hebben melk op een schoteltje en een blikje voer klaargezet. Ja, eindelijk na een half uur wachten op een krukje kwam de deugniet te voorschijn. Hij at wat van het blikje vlees, maar sprong gelijk weer terug toen we er vlak bij waren. De transportkooi voor kater Catweazle werd nu in stelling gebracht. Het blikje vlees werd achterin gezet. Toen onze verstekeling eindelijk aan het eten was, ben ik alsmaar pratend - zodat de ongeziene passagier niet zou schrikken – naar de vangkooi toegelopen. En zo is Eos na vier uur vangtijd in ons leven gekomen.
Posted on: Fri, 05 Jul 2013 21:54:37 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015