Pakje Er zit iets in dit pakje voor jou mijn lieve kind dat zegt heel duidelijk dak je zo lief,en aardig vind er zit iets in dit pakje met deze mooie strik geen taartje,geen gebakje het isn stukje ik Toon Oneindig.... ik voel me een met de zee de zon achter de wolken zand aan mijn voeten het water gaat kolken het dederende geweld van omslaande golven brengen mij vreugd: ik voel me bedolven Nog niet...?... ik dacht zo vaak: nu ben ik er, nu heb ik het wel gehad dan slaat er weer een storm al beukend op mij neer met beurse plekken overal duik ik het donker in heel kwetsbaar en heel stil, doe ik wat nodig is wat later kom ik er weer uit, geheeld,probeer het dan opnieuw een mooie lucht een zachte bries streeld ook mijn huid t geeft mij weer moed en energie ik kan er mee vooruit! Gepasserd station in mijn leven was zo veel, dat ik moest verwerken.... als ik terug kijk, zie ik mezelf zo nu en dan in een treintje zitten.... dan ga ik met dat ding op reis en kom langs vele plaatsen bij een station denk ik dan wel eens; ga maar door,hier hoef ik er niet uit ik ga er dan voorbij, zie er mijn koffers staan, zwaar van mijn bagage afgewerkt, achtergelaten, opgeruimt vol verwachting en rechtop weer op stap met al het goede dat mij onderweg is aangereikt en ik heb opgepakt Geluk... druppeltjes vrolijkheid twinkelen kordaat, en lopen heel langzaam langs mijn gelaat verbaast,verwonderd, verrast en verblijd, zie ik dit aan en voel me even bevrijd Dit gedicht is speciaal voor mijn dochter Diana,omdat zij het zo mooi vind,het heeft voor ons speciale herinneringen Ik zou zo graag...... ik zou zo graag zo nu en dan al is het ook maar even een heel klein meisje willen zijn en veiligheid beleven... bij iemand heel vertrouwd, nabij, wat warmte voelen, waarbij verdriet en eenzaamheid een stukje kan bekoelen... maar ach... ik ben volwassen nu, moet zelf in het reine komen de diepste pijn van lang gelee is moeilijk om te tonen... toch blijkt bij het praten over toen weer wat verdriet te zakken juist in hetklein-zijn kun je groeien, weer wat vertrouwen pakken... durven vertrouwen, ondanks...toch, een beetje klein te zijn en het verdriet dat nu nog schrijnt te uiten,zodat pijn en eenzaamheid op lange duur verdwijnt ik zou zo graag zo nu en dan zon klein/ groot mensje willen zijn om daarna opgelucht en blij weer meer volwassen te kunnen zijn Houden van..... leren te gaan houden waarderen jezelf keihard aan werken het gaat niet vanzelf een stortvloed van tranen verdriet mag er zijn emoties?ze mogen ze maken je klein... geen klein-zijn vol onmacht maar boordevol kracht een drang naar HEEL leven zo lang op gewacht het schuldig gevoelen als een angel die steekt in`tgeheel niet terecht een wanhoop die breekt in het volste vertrouwen dat het steeds lukken zal `t weer op kunnen klimmen uit een donker,diep dal langzaam meer mens worden verwondering en pijn soms rust kunnen vinden hoe goed kan dat zijn mirjam Koestering Lieve kind, in angst en verwarring zie ik je zitten jouw hele wezen straalt eenzaamheid uit zo graag zou ik jou nu willen omarmen je afweer doet pijn in mijn hart maar eens komt de tijd dat jij kunt vergeten je door koestering kan worden bevrijd Spiegel ik keek in de spiegel en zag daar een kind gekwetsten heel eenzaam wist zich niet echt bemind ik keek in de spiegel zag daar een meisje staan onbegrip en angst in de ogen onzeker in haar jonge bestaan ik keek in de spiegel zag een vrouw in haar ogen veel geleerd in oijn en stijd werden zij tot elkaar bewogen weer keek ik in de spiegel... vol vertrouwen kijkt zij mij aan... intens stromende gevoelens... wij samen kunnen nu verder gaan Het lachen vergaan.....? het huilen verboden het lachen vergaan niet leren te leven een angstvol bestaan en dan gebeurt iets geheel onverwacht, leert je anders gaan denken schudt wakker,onzacht begrijpende ogen een helpende hand verzachten het verdriet dat altijd zo brandt het zoeken naar woorden een luisterend oor spanning-ontspanning je kunt dan weer door Geestkracht in je eigen kracht gaan staan zei iemand tegen mij je bent zo sterk,je hebt die kracht ik geloofde niets van wat hij zei ik wil dit graag geloven wil dat dit waar kan zijn minder kwetsbaar me gaan voelen er gloort hoop door alle pijn inmiddels weet ik van die kracht met flitsjes komt het boven die lieve mensen op mijn levenspad kan ik nu gaan geloven ..........? Ik ken mezelf niet meer en is zo veel te zeggen schuldgevoel keer op keer belemmert mij het uit te leggen knallende pijnen gestuntel met woorden verkrampte spieren een bijtende traan Een beetje gaan spuien nog steeds veel verzwijgen er komt iets opluchting waarmee ruimte is te verkrijgen.
Posted on: Fri, 29 Nov 2013 16:09:48 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015