Passagier Andy Scharmin Een jaar of drie, vier geleden kwam hij het autopsierapport plots tegen, hij was eigenlijk al vergeten dat hij het had. Hij las het. En schrok. Zijn broer had helemaal geen gouden tand, nooit gehad ook. Al die jaren had hij diep van binnen het gevoel gehad dat in het graf van zijn broer en moeder niet hun lichamen lagen. De loden kisten mochten niet meer worden geopend toen ze vanuit Suriname in Nederland aankwamen voor de begrafenis. Patrick Scharmin (38) heeft zijn broer en moeder nooit meer gezien. Het is precies twintig jaar geleden dat ze omkwamen bij de vliegramp op het Surinaamse vliegveld Zanderij. Andy was profvoetballer bij FC Twente en zou met het Kleurrijk Elftal meedoen aan een toernooi in Suriname. Moeder zou voor het eerst in veertig jaar terugkeren in haar geboorteland. SLM-vlucht 764 haalde op 7 juni 1989 het land niet ongeschonden. In dichte mist stortte het vliegtuig neer, na een botsing met twee bomen. Het was bijna half vijf ’s ochtends. Patrick kan zich de dag van de onheilstijding nog precies voor de geest halen. Toen hij thuis kwam uit school rinkelde de telefoon onophoudelijk. „Maar het nieuws was nog heel vaag en de enige bron die we hadden was teletekst. Internet en mobiele telefoon bestonden toen nog niet. Aanvankelijk hadden we ontzettend veel hoop. Er werd gesproken over een noodlanding, met slechts enkele doden. Dan ga je rekenen. De kans dat mijn moeder, mijn broer en mijn tante daarbij zouden zitten was niet zo groot.” De ravage bleek echter enorm. Bij de ramp kwamen 176 mensen om het leven, onder wie vijftien leden van het Kleurrijk Elftal. Patrick verloor op slag zijn oudere broer, zijn moeder en een tante, met wie moeder zou terugkeren in Suriname. Het is tegen het middaguur als Patrick samen met zijn vrouw en kinderen de begraafplaats in Haaksbergen oploopt. Ieder jaar bezoeken ze op 7 juni het graf van zijn familie. Vader ligt er inmiddels ook – hij stierf op 52-jarige leeftijd aan een hartaanval. De laatste jaren dronk hij veel – het was zijn manier om het verlies te verwerken. „Eigenlijk is hij op de dag van het ongeluk al doodgegaan”, zegt Patrick. „Dat drinken was zijn manier om het een plaats te geven.” Iets later sluit Harold Lede zich aan bij het gezelschap. Hij is de oudste broer van moeder en komt een bloemetje brengen. In het café spreken ze met elkaar over het ongeluk. Over de toedracht. Dat deden ze nooit eerder. Meestal ging het over de karakters van de overledenen. Ook oom Harold heeft al die tijd getwijfeld over wie er nou eigenlijk in het graf liggen. Het is de eerste keer dat de mannen het tegen elkaar zeggen. Zelfs na twintig jaar zijn er nog altijd vragen. Wie ligt er in het graf in Haaksbergen? En wat gebeurde er precies in de momenten na de crash? Er is het verhaal dat er direct na de ramp mensen het bos zijn ingevlucht. Waarom zou zijn broer daar niet bij zijn geweest? Leeft hij nu bij de Indianen? Patrick: „Twijfel komt snel naar de mens toe. Het duurde twee weken voor ze geïdentificeerd waren, door familie in Suriname die hen niet goed kende. En die gouden tand, dat blijft een vreemd verhaal. Ik heb nooit het gevoel gehad dat hier in Haaksbergen mijn broer en moeder liggen begraven.” Direct na het ongeluk waren er dromen. In zijn slaap kwam Andy meerdere malen thuis – de dromen waren levensecht. „En het is eigenlijk nooit meer normaal geworden”, zegt Patrick, met een glimlach om de lippen. „De eerste twee jaar was ik soms dagenlang zoek, onvindbaar voor de mensen. Mijn toenmalige vriendin werd er knettergek van. Wat ik deed? Ik ging eindeloze stukken rijden, of achtervolgde op de Albert Cuyp-markt in Amsterdam een Surinaamse vrouw die op mijn moeder leek. Als ze zich omdraaide was ze het nooit.” Ook Patrick was een talentvol voetballer, maar hij haalde de top niet – van zijn toenmalige trainer Ronald Spelbos kreeg hij het verwijt dat hij het ongeluk gebruikte als een excuus. Soms speelde hij geweldig. Soms was het helemaal niets. Die woorden kwamen hard aan, nog steeds denkt hij er soms aan terug. „Destijds praatte ik er niet over, verdrong ik het. Ik merk nu dat het oplucht om mijn verhaal te vertellen. Dat had ik best eerder willen weten, dat had me tien jaar van mijn leven gescheeld.” Nog steeds overvalt de eenzaamheid hem soms. Patrick Scharmin is getrouwd, heeft twee kinderen en een oudere zus, die onlangs weer in Nederland is komen wonen. En toch is er die eenzaamheid. Het gemis: „Daar zou ik wel vanaf willen. De momenten waarop ik het toelaat worden schaarser. Ik heb de verantwoordelijkheid voor mijn gezin. Maar als ik puur mijn gevoel zou volgen, zou ik me vaker eenzaam voelen. Het blijft altijd bij me.” Bron: trouw.nl/tr/nl/4324/Nieuws/article/detail/1142648/2009/06/08/rsquo-Het-is-nooit-meer-normaal-geworden-rsquo.dhtml
Posted on: Sat, 22 Jun 2013 08:40:27 +0000