... Perdeler, koyu kırmızı bir renk almıştı. Başımı kaldırdığımda masamın kenarında dev bir sürüngenle göz göze geldim. Göz kapakları çok kısa olduğu için iris bütün gözü kaplamıştı sanki. Kalın, çimen yeşili deri terlemiş, kalp atışlarının yoğunluğuyla hareket eder gibi sallanıyordu. Uzun tırnaklarını kâğıtlarıma geçirmiş, sahibi oymuş gibi hırçındı. Bakmamaya çalışarak ona kâğıtlarımı kurtarmak için kendi kendime plan yaptım. Çakmağımı yaktım ve canavarın yüzüne doğru yaklaştırdım. Hareketlerim karşısında harekesizdi. Bana bir şeyler anlatmak istercesine bir adım geri çekildi. Çakmağı bu kez gözlerime yaklaştırdım. Korku dolu bakışlarım, uçurumun kenarındaki bir insan bakışıydı. Yaratığın gözleri ise uçurum… Kırmızı ışıklar yanıp sönüyordu uçurumun kıyısında. Ama o kadar derindi ki! Yuvarlanmamak için kendime olanca gücümle asılmıştım. Ben ne yapsam yaratıkta aynı şeyi yapıyordu. Yana doğru hareket etsem, o da aynı şekilde yana doğru kayıyor, elimi öne doğru uzattığımda o da pençesini uzatıyordu. Yerimden kalkıp kapıya koşsam, bana yetişmesi saniyesini alacaktı. Işık! Işığı açarsam yok olacağı düşüncesi aklıma geldi. Çalışma masamdaki lambaya doğru ok gibi atıldım. O da pençesiyle atıldı. Kuşun gagasına benzeyen tırnakları elimin üzerinde olanca ağırlığıyla hissettiğim de düğmeyi çevirmeyi de başardım. Gözlerim kamaştı. Ama sürüngen gitmişti. Kâğıdın en üstünde en son çizdiğim yağmur şekli vardı. ... ZAMAN ATIŞLARI/Mine Köker
Posted on: Wed, 31 Jul 2013 12:58:32 +0000