Prima zăpadă din cartea "Deania neagră" de Alexandru Petria Alexandru Santamaria nu se legăna cum văzuse Călin Bob în filme. Doar atârna de funie, cu pantalonii gri, călcaţi atent la dungă, murdăriţi de fecale şi urină. “A avut oare erecţie înainte de moarte?”, a crescut întrebarea în capul lui Călin, repede alungată de amintirile despre fostul lui profesor de fizică. Cât l-a mai cicălit, câte note proaste i-a dat în liceu, cum le-a povestit şi părinţilor că nu se străduieşte deloc să înveţe, şi ce palme a primit de la tatăl său pentru asta. Stătea şi se uita, ar fi vrut să se apropie, însă picioarele nu-l ascultau. Nu-i era frică, îi era frig. Ce să-i facă fostul profesor care s-a spânzurat? Fără vreo legătură a rostit: “Vine iarna ca un câine, s-a dus vara ca o pâine.” De câteva zile repeta mecanic aceste cuvinte, spre exasperarea prietenilor şi a părinţilor. N-a nins încă, totuşi prima ninsoare nu e departe, ceru-i ca şi cimentul, ba chiar mai închis la culoare pe alocuri, ca un fund de ceaun ars ai zice, se gândeşte Călin. Noaptea e pe cale să alunge pâlpâirile de lumină din poiană. A ieşit să se plimbe după ce-a pierdut 100 de lei la poker, bani pe care nu-i avea. Şi trebuia să plătească datoria în două zile. Era nervos, roşu la faţă, nu de pagubă în principal, ci fiindcă Florin, Alin şi Viorel l-au miştocărit crunt. De obicei câştiga el. Azi, însă, n-a fost în mână şi cei trei i-au simţit de la început slăbiciunea, ca sălbăticiunile sângele. I se părea că Santamaria îl priveşte din ştreang. “Să te spânzuri când ai un asemenea nume…”, murmură Călin şi-şi aprinse o ţigară. “Acum pot fuma şi-n faţa ta, na.” De undeva, de departe, se amestecau voci. va urma De eerste sneeuw uit het boek "Deania Neagră" van Alexandru Petria Alexandru Santamaria maakte geen zwaaibewegingen, zoals Călin Bob in films had gezien. Hij hing gewoon aan het touw, in zijn zorgvuldig gestreken grijze broek besmeurd met urine en uitwerpselen. “Heeft ie misschien een erectie gehad voor ie stierf?”, rees de vraag in Călins hoofd, maar deze werd door de herinneringen aan zijn ex-natuurkundeleraar snel verdreven. Die kerel had zo gemopperd, had hem zulke slechte cijfers gegeven en zijn ouders verteld dat hij helemaal niet zijn best deed op school. Daarom had hij zoveel klappen van zijn vader gekregen. Hij stond te kijken, had graag dichterbij willen komen, maar zijn benen luisterden niet naar hem. Hij was niet bang, hij had het koud. Wat kon zijn voormalige leraar, die zich opgehangen had, hem aandoen? Zonder dat het ergens op zou moeten slaan, articuleerde hij: „ Weg is de zomer met de zang en de kou komt als een tang.” Al een paar dagen herhaalde hij deze woorden mechanisch, tot wanhoop van zijn vrienden en zijn ouders. Het heeft nog niet gesneeuwd, toch is de eerste sneeuw niet ver weg, de lucht lijkt wel cement, hier en daar nog donkerder, net een verbrande ketelbodem, denkt Călin. De nacht had het gedans van lichtjes op de open plek in het woud bijna verjaagd. Hij had net 100 lei verloren met pokeren, geld dat hij niet had, en hij was de deur uitgegaan om te wandelen. Zijn schuld moest hij binnen twee dagen betalen. Hij was zenuwachtig, rood in het gezicht, niet zozeer om het verlies, als wel omdat Florin, Alin en Viorel hem verschrikkelijk in de maling hadden genomen. Meestal won hij. Maar die dag had hij een erg slechte hand gehad en de drie hadden hem vanaf het begin kunnen ruiken, zoals beesten bloed kunnen ruiken. Het leek hem alsof Santamaria hem aankeek vanbinnen de steek van zijn touw. “Je hebt zo’n naam en dan hang je jezelf op…”, murmelde Călin en stak een sigaret op. “Kijk es aan. Nu mag ik zelfs van jou roken.” Ergens ver weg klonken stemmen door elkaar heen. wordt vervolgd
Posted on: Sat, 22 Jun 2013 11:59:26 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015